Zendamateurs

In het heuvelachtige bos leken de paden vandaag meer op ijsbanen dan op zachte, verende bosgrond. Aangezien wij besloten hadden een eind door het bos te fietsen, kwamen de spiegelgladde weggetjes niet goed van pas. Toch zetten we door, dan maar glibberend en klunend met de tandem aan de hand voortploegen. Uiteindelijk bereikten we 'De Kathedraal', een gebouw uit 1920 dat werd neergezet om radio-uitzendingen naar Nederlands Indië te bewerkstelligen.

Wij vielen met onze neus in de boter, want we belandden midden in een 'on going event'. Er was dikke, drabberige erwtensoep boven een echt vuurtje en je kon het gebouw van binnen bezichtigen. Er startte juist een rondleiding over het buitenterrein. Natuurlijk gingen we mee.

Onze gids bleek vrijwilliger bij Staatsbosbeheer. Hij was meer dan dat, hij straalde een en al opgeruimdheid en positiviteit uit en ging de troepen als een ware akela voor. Zijn outfit bestond uit een trui en niet eens een paar handschoenen, zo nam hij ons onverdroten anderhalf uur mee door de versteende en inmiddels bevroren geschiedenis van Radio Kootwijk. Langzaam maar zeker, ik denk ergens bij de watertoren, verloor ik het gevoel uit mijn vingers. Bij de afgebrande vrijgezellen-ambtenarenwoning was ik ook alle contact met mijn tenen kwijt. Honger, dorst, uitputting en kou eisten steeds meer hun tol en uiteindelijk, terug bij de vijver, hadden we genoeg kennis opgedaan om zonder gids verder te gaan. Ik smachtte naar iets warms, maar het restaurantje bleek inmiddels dicht.

De schemer daalde neer over de vreemde betonnen constructie, ik maakte nog snel een foto en toen was het tijd om te gaan. Op ons stalen ros trapten we kleumend terug door het bos. Onze akela scheurde vrolijk zwaaiend in zijn jeep voorbij. Jammer. Hem had ik met paard en wagen verwacht.

Hypet u?

Flashmobbing is een zwaar tanende hype, dogging stagneert behoorlijk en over twitteren hoeven we het hier niet eens meer te hebben. De ene hype is amper tot de gemiddelde mens doorgedrongen of de volgende stormt alweer op ons af.

In het weekblad van de TU Delft las ik: 'Hypes zijn in' wat volgens mij betekent dat 'al die hypes' een hype is. Volgens de schrijver in het weekblad echter zijn hypes een blijvend verschijnsel en in dat geval concludeer ik dat er sprake is van een gestaag groeiende trend: de hypetrend.

Nu ken ik wel een paar twitteraars en die doen dat vooral omdat het 'leuk is en zo helemaal in het moment' en daar kan ik me wel wat bij voorstellen. Je staat bijvoorbeeld met z'n allen bij een concert en je twittert 'Allemaal twee handen in de lucht bij het volgende nummer' en voilà: flashmob! Heel sociaal en vooral heel 'wij', dat is waar het allemaal om gaat.

Er zijn ook andere hypes namelijk de mediahypes. Het begint met een overdosis media-aandacht voor iets onbenulligs, bijvoorbeeld een 'zeilmeisje' en voor je het weet zegt je buurmeisje van 6: 'Later word ik Zeilmeisje.' Een tijdje was er ook een breezersletjeshype, maar daarover hoor ik nu niemand meer. Waarschijnlijk zijn de breezers ook alweer uit.

Het woord 'hype' trouwens is een afgeleide van het Griekse woord hyper en geeft aan dat iets bovengemiddeld is. Dus eigenlijk is het helemaal niet zo nieuw, dat gehype. Er was sinds die Grieken dat woord bedachten namelijk altijd wel iets bovengemiddelds te benoemen. Hyperinfaltie, hypercorrect, hyperentertainment, maar vooral de medische wetenschap wist er flink gebruik van te maken. En dat is een handig weetje voor de gemiddelde mens die niet beschikt over Iphones om tijdens Lowlands te twitteren of aan wie de C-1000 kerstballenhype helemaal voorbij is gegaan. Je kunt dan altijd nog zeggen: 'Nee, de Gooise vrouwen heb ik gemist, maar zelf ben ik al jaren hyper' (of: ik hyperventileer, ben hypermobiel, heb hypertensie enzovoort).


.

Voorlopen

Vanaf augustus waren de winkels helemaal Sinterklaas, sinds oktober staan er overal versierde kerstbomen en vuurwerk heeft in alle toonsoorten al geknald. Het is kortom tijd voor mooi, zacht voorjaarsweer en lammetjes in de wei.

Vandaag zocht ik om die reden sneeuwklokjes. Na een lange wandeling moest ik toch constateren dat er nog geen eentje bloeit. Dat wist ik natuurlijk wel, maar dat deed aan het gevoel dat mijn winter voorbij is niets af. Ik bedoel maar: wie heeft ooit bedacht dat het romantisch is als er sneeuw ligt met kerst? Weet je wat ik romantisch vind? Inderdaad, sneeuwklokjes. En kersenbloesem, kleine eendjes in de vijver en dat iedereen geen jas aan hoeft. Maar daar hoor je nooit iemand over tijdens de kerst.

Gelukkig valt er wel iets te beïnvloeden, en dat heb ik dan ook gedaan. Begrijp me niet verkeerd: ik hou best van tradities, maar om ze dan ieder jaar in dezelfde voorspelbare volgorde uit te voeren, das een ander verhaal. Daarom had ik de kerstboom versierd met kleine gekleurde eitjes met pastelkleurige lintjes er aan. Bovenop prijkte een melkchocolade paaskip. Mijn 4 kleine nichtjes mochten eieren zoeken in de tuin. Met een rieten mandje en zonder handschoenen aan. Daarna zijn we de rozen gaan snoeien. Op tweede kerstdag gingen we dauwtrappen. Ik had een leuke picknickmand vol lekkers mee. De koffie bleek bevroren, maar dat mocht de pret niet drukken, het was heerlijk rustig in het bos. Alleen het weer deed niet mee. Dat draait altijd en eeuwig maar in hetzelfde saaie ritme zijn seizoenen af. Kunnen we daar niet eens wat aan doen?

blackberry singing in the dead of night

Sinds eergisteren werk ik niet meer. Ik heb het niet over 'vakantiedagen opmaak-vrij' en ook geen 'stand by bel me in geval van crisis-vrij', maar over een 'totaal onbereikbaar vrij'. Bijna een 'navelstreng doorgeknipt-vrij'. Het is namelijk een 'los van m'n blackberry-vrij'. En dat is wel héél erg vrij.

Dinsdag sloot ik voor de laatste keer de deur van mijn werkkamer op de 5e verdieping. Een hoekkamer met superieur uitzicht, maar er stond die dinsdag alleen nog een lege kast en een groot leeg bureau. Er was niets meer dat mij nog verbond met de kamer waar ik zo lang gezeten had, behalve dan misschien de vaste telefoon met mijn naam in het display. Ik nam voor de laatste keer de krakende lift, liep met mijn toegangspas door een binnendeur langs de beveiliging naar de postkamer en legde daar voorzichtig de blackberry, mijn toegangspas en de NS-businesscard voor de neus van de postkamer man. Alle statussymbolen die ik bezat legde ik voor zijn neus neer. Ik stond daar maar wat en kreeg er geen woord meer uit.

Nu zijn we twee dagen verder en vul ik de leegte met het voorbereiden van kerstdiners. Dat lukt tot nu toe aardig. Het gekke is dat ik hem nog steeds hoor, die goeie ouwe ringtone. Midden in de nacht, op straat of bij de kassa in de supermarkt, het maakt niets uit, ik hoor hem overal. Ik heb me laten vertellen dat het erbij hoort, bij het afscheid proces. Het is een fantoomgeluid, een 'schijntone' die in de cortex verankerd ligt en wacht tot er een onbegrijpelijke aanleiding is om alle synapsen aan te sporen tot actie. Er schijnt zelfs een speciale kliniek voor te zijn. Vanwege de crisis hebben zoveel mensen hun mobiel moeten inleveren, dat het ringtonesyndroom inmiddels is opgenomen in de Great Neurologic Wikipedia. Het verschijnsel kan langzaam uitdoven of jaren blijven bestaan. Ik hoop echt op het eerste. Stel je voor dat hij blijft afgaan tijdens het kerstdiner..






...

Uit je dak

Het was een feestdag in de Herberg en daarom fietste ik op zaterdagochtend bij een temperatuur van -13 graden flink door. Deels uit nieuwsgierigheid, deels uit oprechte belangstelling. Het kon niet missen: rond de grote, oude villa waren tenten opgezet, vuurtjes brandden her en der en de zendauto van RTV Gelderland stond pontificaal op de oprit geparkeerd. Ik zette mijn fiets zorgvuldig op slot en betrad het terrein.

Daar stonden ze bij de vuurtjes. Ze paften zware Sjek en dronken hete chocolademelk. In de tent verderop kon iedereen kerststukjes maken en koek en zopie nemen, zoveel men beliefde. En men beliefde veel, heel veel. Natuurlijk waren er ook wat locale gerenommeerden, want een beetje charitatief zijn doet het goed in deze tijd van het jaar. Daar kun je mee thuiskomen. Dat laatste gold natuurlijk niet voor de daklozen voor wie het allemaal was bedoeld.

Binnen in de Herberg was het druk en gezellig. Ik kreeg meteen van een vrijwilligster hete koffie en ook de zitplaatsen waren gratis vertelde ze. Een zigeunerorkestje speelde de sterren van de hemel. De vijf mannen waren de week ervoor door een Nederlandse opdrachtgever uit Tsjechië gehaald, dan konden ze mooi op zijn 45 jarig huwelijksfeest spelen. Maar aan onderdak was verder niet gedacht dus sliepen ze nu op straat.

In de voorkamer werden haren geknipt en voeten verzorgd. In de uitbouw schilderde een Chinese dame de namen van de naamlozen in onbegrijpelijke tekens op een roze stukje papier. 'Mijn naam kon ze niet in het Chinees' vertelde Henriëtte, 'maar Johanna van mijn opa wél'. Ze drukte het stukje papier tegen haar borst. Harry met zijn grote baard was inmiddels aan zijn 6e appelbol begonnen.

Onderhand liep de presentatrice die dit alles in gang gezet had met haar microfoon tussen de gasten door. Zo nu en dan ging er live een sfeerverslagje de lucht in en de sfeer zat er goed in. 'Waar heb jij vannacht geslapen?' vroeg ze aan een ongeschoren man. 'Geslapen? Ik heb de hele nacht gelopen. Het was veel te koud om te slapen.'

Het zigeunerorkest vertrok om op straat nog wat geld te verdienen, hoe kwamen ze anders ooit terug naar Tsjechië? Nu speelde een pianist de favoriete liedjes van iedereen zonder dak. 'Eenzame kerst' van André Hazes en 'Twee motten' van Doris deden het erg goed. En toen vroeg een mevrouw om 'Bernadine', 'want zo heet ik....' voegde ze er bedeesd aan toe. Het werd helemaal haar moment. Tijdens 'Felize navidad' voor Rafael de Spanjaard, waagde een grote man een dansje met een vrijwilligster. De rest hield het bij zwaaien met de armen en heel hard meezingen.

Het feest eindigde met een maaltijd, bereid door de grote topkok uit de wijde omtrek. Ondanks de vele appelbollen, taart en koek ging alles schoon op. Toen ik even later zwaar onder de indruk naar m'n fiets liep, hoorde ik twee heren bij een vuurtje de gang van zaken evalueren. 'Het was varrekenshaas.' zei de een. 'Nee, het was kalf' zei de ander. M'n fiets sprong van slot. 'Het was goed. Volgende week ben ik er weer' antwoordde nummer één.

En zo trapte ik met mijn neus op deze feiten gedrukt door de kou huiswaarts.


Wiepke Nauta van RTV Gelderland heeft in het kader van 'Gelderland helpt' gezorgd dat alle Apeldoornse daklozen in 2010 iedere week in De Herberg een warme maaltijd krijgen. De kok, slager, groenteboer en anderen werken hieraan belangeloos mee. http://www.omroepgelderland.nl/web/Gelderland-Helpt/Gelderland-Helpt-artikel/441971/De-Herberg-Apeldoorn.htm