Volksziekte nr. 1

Digibetus vulgaris, de nieuwe 'oude mensenkwaal', is momenteel dé welvaartsziekte.
In rijke landen, waar de ziekte ongekende vormen aanneemt, worden vooral ouderen getroffen. Het gevolg: een joekelse generatiekloof en vreselijke eenzaamheid.

Ik heb er een analyse op los gelaten en een oudere dame mét pc notabene, als proefpersoon gebruikt. Bij haar is van alles in het werk gesteld om de digibetus zoveel mogelijk te beperken. Met een persoonlijk leerprogramma en een individueel leertraject is fors ingezet, maar helaas heeft het geen noemenswaardig resultaat opgeleverd. En dat is interessant.

De digibetus v. líjkt namelijk op het eerste gezicht wat afgenomen, ze brengt per dag een uur achter haar pc door. Maar schijn bedriegt.

Bij nadere observatie blijkt dat zij: nooit e-mail verstuurt, geen fora bezoekt, geen berichten achterlaat. Verder: niet chat, niet msn't, niet skypet. Geen sociale media gebruikt. Ook niet fotoshopt, documenten aanmaakt of anderszins iets produceert. De generatiekloof is dus nog even groot en van gezellig communiceren is helemaal geen sprake. Filmpjes consumeren gaat echter prima.

De digibeetie woekert voort. Ik heb er geen antwoord op. Wel doe ik aan retrocommunicatie om met deze dame in contact te blijven. Ik zoek haar af en toe op.

Ik niet

Over het ontstaan van woorden zijn boeken vol geschreven. Het taalhistorisch besef, de manier waarop wij aan onze woorden zijn gekomen, is een bron van kennis en vermaak:
Soms is de herkomst grappig zoals bij 'aarzelen' (= achteruitgaan, aars = achterste),
soms is het gruwelijker dan je denkt: Lelijk (= leed + -lijk),
soms wil je het niet weten: cappuccino (= It. capuccio (monniks)kapje).
Soms is het niet handig in gebruik wanneer je de ware betekenis kent: in z'n nopjes zijn (= feestelijk gekleed zijn in kleding met nopjes) want wie draagt er tegenwoordig nog nopjes?
En sommige woorden kun je als je eenmaal de betekenis kent, nooit meer op dezelfde manier gebruiken: orchidee komt van het Griekse orchis (teelbal. Veel soorten hebben twee wortelknolletjes).

Gelukkig zijn er ook vele mysteriën op het gebied van taal. En dat laat ruimte voor vrije interpretatie. Waar komt bijvoorbeeld het woord 'ontberen' vandaan? Hebben berenpelsjagers een groot gebrek ervaren nadat alle beren waren uitgeroeid?
En hoe zit het met het woord futselen? Komt dat van rommelen met biervaten?

Tot slot verbaas ik me over 'nietmachine'. Wat is dat eigenlijk? Kan het niet beter een ietsmachine heten? Wie verzint zoiets? Ik niet.

Veilig schrijven

Een tijdje terug las ik een niet nader te noemen boek over een oorlogsveteraan die naar parenclubs ging en een hunkerende buurvrouw die bloot spelletjes met hem deed. De titel van het boek was zeer onschuldig en daarom koesterde ik geen enkele argwaan toen ik aan het verhaal begon. Plots echter, spatte de sex van de pagina's.

Wanneer in boeken een scene over de daad of iets dergelijks verschijnt, voel ik vrijwel steeds plaatsvervangende schroom. De verklaring is dat sex op de meest onverwachte momenten in een verhaal opduikt. Zo zit je een uurtje te lezen, het verhaal gaat over een reis bijvoorbeeld, en er duikt plots een blote advocaat op die wild met zijn cliënte tekeer gaat. Daar schrik ik van. Want ondertussen hoor je door je openstaande raam de buren babbelen, gillende kinderen rennen door de buurt en dan gaat ook nog de bel vanwege een collecte. Iets klopt er niet.

Het is alsof de scene zich opdringt terwijl je er niet om vroeg. Je wilde namelijk geen sex, je wilde even lezen. En dat is echt heel wat anders.

Kunnen we daar niet iets tegen doen? Tegen die plotsklapse opdringerige naakte waarheid? Dat er een waas van geheimzinnigheid overheen hangt, met vage woorden en verhullend taalgebruik? Mij zul je niet betrappen op het schrijven van een niets verbloemende gebeurtenis. Ik weet namelijk nooit wanneer de telefoon gaat.

Beginnersgeluk

De eerste en enige keer dat ik een casino bezocht, verloor ik een beetje geld. Het was niet erg, maar van beginnersgeluk kon ik niet spreken. Toch was het fantastisch om daar een keer te zijn.

Ook de herinnering aan de eerste keer dat ik achter het stuurwiel kroop om nu eens zelf te rijden, is prettig. De motor sloeg 12 keer af doordat ik geen bal van het koppelingsmechanisme en bijbehorende gebruikers techniek snapte, maar dat deed niets af aan hoe geweldig het voelde toen dat ding een stukje reed.

M'n eerste zelf verdiende geld: was het veel? Beslist niet, maar wat een zaligheid! M'n eerste vriendje, een regelrecht drama, en toch, dat gevoel! Net als de start van vele liefdes die volgden overigens.
Met wedstrijden op welk gebied dan ook won ik hooguit eens een abonnement op een blad. En iedere keer doe ik weer mee aan een nieuwe wedstrijd. En zo lijkt op een bepaalde manier mijn hele leven een aaneenschakeling van geen successen te zijn.

Toch voelt het niet zo. Het gevoel dat bij de 'eerste keer' ervaring hoort, dat is het ware beginnersgeluk. Daar blijf ik mooi mee doorgaan, ongeacht de uitkomst. Dat is het geheim, dat gelukzalige gevoel aan het begin. Want als ik nu de auto instap, vind ik er geen bal meer aan.

Enge ziekte

Heel eerlijk gezegd: ik lijd er al een tijd aan, maar ik had geen idee. Het viel me gewoon nooit op. Toch knaagde er iets, alsof ik iets over het hoofd zag. En vooral tijdens diepzinnige, goede gesprekken, met mensen die net iets meer durfden zeggen dan de willekeurige buur, knaagde er wat. Als een beurse plek die je alleen opmerkt doordat je er over wrijft.... In ieder geval íets.

Inmiddels weet ik meer, ik zit namelijk vol blinde vlekken. En dat is weliswaar een zeer veelvoorkomende, maar toch een uitermate irritante aandoening. Achteraf is het overigens verklaarbaar dat ik de vlekken niet eerder heb opgemerkt, dat is nu juist één van de belangrijkste symptomen, dat je ze niet ziet. Anderen daarentegen, zien ze des te beter. Dat is het pijnlijke gedeelte van dit verhaal. Camouflage helpt niet. Kop in het zand steken helpt niet. Aan de drank gaan helpt nog minder.

De artsen die ik de laatste tijd geconsulteerd heb, weten er weinig raad mee. De diagnostiek op dit gebied staat vooralsnog in de kinderschoenen. Ook de cosmetische industrie heeft er geen passend antwoord op. En toch weiger ik de hoop op beter worden op te geven.

Er is om te beginnen geld, veel geld voor wetenschappelijk onderzoek nodig. Daartoe richt ik morgen direct een Goed Doel op. Wie collecteren wil, mag zich via de mail aanmelden. Ik reken op uw steun, want ook u zit vol blinde vlekken. Ik zie ze vanaf hier.

Cirkel van invloed

Het zou zo lekker wezen: meer invloed op de loop der dingen in het algemeen en die in m'n eigen leven in het bijzonder. Het zou een hoop frustratie schelen en een berg verspilde energie bovendien. Ooit, heel lang geleden, leek het me vanzelfsprekend dat mijn leven gladjes zou verlopen, maar ik kan u verzekeren: zo gaat het dus niet.

Vandaag heb ik ontdekt dat de invloed die ik op de dingen heb aanzienlijk kleiner is dan ik tot nog toe verwachtte. En die ontdekking -hoe voor de hand hij misschien ook ligt- doet toch een beetje pijn.

Mijn leven zou namelijk een heel fijn leven zijn. En als het even tegenzat, dan zou ik me er doorheen slaan, want uiteindelijk kwam altijd alles goed. Geef maar toe, het klinkt eenvoudig, maar best werkbaar. Lekker pragmatisch en hanteerbaar bovendien. Maar helaas, inmiddels snap ik er de ballen van.

Sinds kort raak ik fietssleutels kwijt, zak ik voor examens, blijkt mijn mobiel gejat. Ik heb weliswaar een baan, maar slechts op detacheringsbasis en de hypotheekrenteaftrek staat onder druk. Al jaren win ik niks in de staatsloterij en m'n auto maakt plots rare geluiden. Vrienden hebben het te druk en onbekenden willen steeds praten. Betrouwbaren blijken ineens onbetrouwbaar en het konijn vreet alle mooie bloemen op... Waar is toch het spoor? Ik ben het helemaal bijster.

Gelukkig heb ik ondanks alles een cirkel van invloed ontdekt. Groot is hij niet, maar hij geeft hoop en houvast. En dat wil ik graag even delen met iedereen die ook een beetje worstelt en zoekt.

Ik heb namelijk invloed op schone ruiten. Het lijkt misschien wat ondergeschikt in verhouding tot het hele leven, maar het wassen van de ruiten heeft mij enorm opgelucht. Ze waren dan ook behoorlijk smerig. En dat wilde ik graag even delen.