Tournee de France

Vorige week werd hij gebeld. Ze vroegen of hij Tourgast wilde zijn. Gezellig een dagje meebeleven in de Tour de France en 's avonds babbelen aan tafel met Mart Smeets. En dan nog wel op quatorze juillet. Hij zei nog 'ja' ook.

'Nou' grapte ik 'dan wil ik wel mee!' want mij vroegen ze niet. Ik weet ook waarom. Alle Tourgasten hebben een hoog klapgehalte en mijn applausniveau ligt te laag. Ver beneden peil eigenlijk. Dat komt door het soort werk dat ik verricht. Dat speelt zich af in een grijs kantoor en daar klapt men niet voor elkaar. Mijn geliefde krijgt voor zijn werk altijd applaus.

De volgende dag zat ik in een slecht beplante kantoortuin verdiept in een moeilijk stuk tekst, toen de telefoon ging. Het was mijn geliefde die meedeelde dat ik ook naar Frankrijk mocht. Naar Limoges om precies te zijn. Per vliegtuig via Southampton. Inmiddels weet ik beide plaatsen te liggen. Dat was dus 6 dagen geleden en sindsdien staat ons hele leven in het teken van de Tour.
Het gaat veel verder dan wat feitenkennis, het is een gevoel, een zijnsverandering!

Ik fiets dus fluitend naar mijn werk. Aangezien de locatie per dag verschilt, kan het zomaar voorkomen dat ik om 9.00 het managementoverleg binnenwandel met reeds 134 kilometers in de benen. In 2.18 uur gereden. Ik SMS de koerstijden naar mijn geliefde die mijn tijden vergelijkt met die van renners uit eerdere Tours. ´s Avonds springen wij nog een stief uurtje op de tandem om nogmaals een kilometertje of 100 over de Veluwe te trappen. Inmiddels draaien wij onze handen niet meer om voor de Alp´d Huez. Ons eetpatroon is drastisch gewijzigd. De eiwitrijke drankjes zijn niet aan te slepen en het is al dagen niets dan pasta wat ter tafel komt. Ook zijn wij volledig op de hoogte van alle koersbeïnvloedende weer- en windtypes. De buienradar en de site van het KNMI staan bovenaan in onze favorieten. Godzijdank houden we morgen een rustdag. Dan kan mijn geliefde eens bedenken welke muziek hij in de uitzending gaat spelen. Hij vindt het nog een hele tour.

The beat goes on

Zwetende handen, een misselijk gevoel en een sterke neiging er ogenblikkelijk vandoor te gaan. Het is gewoonweg onmogelijk te luisteren naar de stukjes van de andere kinderen, die overigens met de voorspeelavond en hun viooltjes helemaal geen moeite lijken te hebben. De een speelt nog vlotter dan de ander. Ik tel ze één voor één af want ik ben nummer 14. Maagkramp dringt zich op, maar onafwendbaar nadert het moment.
Mijn broertje en zusje die ook niet weten hoe ze de avond door moeten komen, verplicht anderhalf uur naar kleine vioolspelende kinderen die je niet eens kent luisteren valt niet mee, kijken chagrijnig in het rond. Met een trekkende mondhoek en bibberende handen speel ik eindelijk m'n klassieke stukje. Een beleefd applaus, verheugde blikken van mijn ouders en nog steeds chagrijnig kijkende broer en zus. Het gevoel van totale uitputting na het slagveld op het podiumpje, het kwam allemaal weer boven tijdens de jaarlijkse voorspeelavond van vanavond. Alleen nu was het piano en mijn bloedeigen kind.

In een warm, benauwd en veel te klein zaaltje zaten ouders en muzikanten in de dop samengeperst. Er waren te weinig programmablaadjes zodat het een verrassing bleef wie er nu weer naar voren moest. Aftellen was er dus niet bij. Een blaasorkest oefende aan de andere kant van de dunne muur luidruchtig 'Mexicoooo', partij voor partij en uiteindelijk samen. De kleine kinderen achter de piano ploegden zich om de beurt dapper door hun langdurig ingestudeerde één of tweevingerige pianostukjes, dwars door Mexicoooo. De lerares glom van trots, de ouders zo mogelijk nog meer. Achter in de zaal leed ik stilzwijgend aan plaatsvervangende maagkramp en brokken in mijn keel. Na nummer 7 begon het serieuze werk. Van List tot Strauss passeerden de revue. Mijn kind houdt niet van klassiek. Hij heeft weken geoefend op een liedje van Ilse de Lange, samen met een meisje dat ook van piano afwou. Zij zong.

Het ging eigenlijk best goed! Mijn misselijkheid verdween op slag tijdens het applaus voor de twee popmuzikanten. Mijn kind gaat komend jaar voor de lichte muziek en pop. Dan mag de zaal tenminste geluid maken en kun je echt rammen op je instrument. Mag je ook nog eens samen met een leuke zangeres. Mijn kwartje is gevallen. Ik had drummer moeten worden.

Verbluffende onderzoeksresultaten, Onzichtbare Zaken deel 4

Het is verbijsterend! Uit onderzoek dat op mijn initiatief en onder mijn supervisie zowel binnen als buiten Onzichtbare Zaken is uitgevoerd, blijkt dat werken bij OZ veel leuker is dan ik dacht! En dat maar liefst 50% van de externe respondenten wel eens overweegt OZ als werkgever te willen uitproberen. Dat zegt toch iets over het imago nietwaar? Alle onderzoeksresultaten heb ik de afgelopen week verwerkt in een lijvig document waarmee ik de gemiddelde Nederlander niet zal lastigvallen. De conclusies daarentegen publiceer ik in het kader van 'Meer Transparantie bij OZ' echter graag:

100% van de respondenten is van mening dat OZ van toegevoegde waarde is voor de Nederlandse economie;
Er worden gemiddeld 91,6 taken uitgevoerd door OZ;
Als werkgever scoort OZ zeer hoog: 99% van de werknemers (voor zover zij te vinden waren om aan het onderzoek deel te nemen) heeft de intentie bij OZ te blijven.
De vooropleiding blijkt van nul- en generlei waarde: conclusie daarbij is dat iedereen welkom is bij OZ.

Wij willen alle deelnemers van harte danken voor hun bijdrage, ik zal persoonlijk zorg dragen voor aanlevering van de resultaten en het lijvige rapport bij het Centraal Bureau voor de Statistiek, aangezien het hier om opzienbarende gegevens en cijfermateriaal gaat.

Tot slot verklap ik hier dan mijn persoonlijke uitsmijter voor de nieuwe medewerkercampagne: Ik zie jou zitten bij OZ!

Bob Koudewater, manager OZ.

Werken aan Onzichtbare Zaken, deel 3

Mijn naam is Bob Koudewater, spookmanager te Den Haag. Zo nu en dan doe ik hier eens uit de doeken hoe het reilt en zeilt op de afdeling Onzichtbare Zaken. Mensen hebben namelijk vaak geen besef wat zich allemaal op zo'n afdeling afspeelt. Dat doet de positionering natuurlijk geen goed. Zo denk ik wel eens: hoe kom ik aan nieuwe mensen als de werkdruk toeneemt, als de nood echt aan de man is? In tijden van economische crisis gedijt juist Onzichtbare Zaken erg goed. Dan kan het voorkomen dat het drukker is dan ooit. Want waar moffelen wij de slechte bedrijfresultaten heen? De cijfers van onverantwoorde regeringsaankopen, de hoogtes van de zeer gouden handdrukken, de vriendjespoliticologische strategieën? U begrijpt het al: OZ. Nog dieper op deze materie induiken gaat echter te ver voor dit stukje tekst. Ik beperk mij verder tot mijn strategie tot imagoverbetering.

Positionering is namelijk nauw gerelateerd aan imago. Tijdens het laatste werkoverleg waar overigens zoals gewoonlijk niemand kwam opdagen, heb ik mij beziggehouden met de vraag welke koers wij de komende jaren moeten varen binnen OZ. En dat in ruime én in engere zin. Vandaar dat ik een klein onderzoekje heb gemaakt. Ik vraag daarvoor uw medewerking, het vraagt slechts 3 minuten van uw tijd.

1.Heeft Onzichtbare Zaken meerwaarde voor de Nederlandse economie? ja/nee*
2.Kunt u 1, 2, 3 of meer taken noemen die worden uitgevoerd door OZ? **
3.Wat vindt u van OZ als werkgever? ***
4.Denkt u wel eens over een carrière bij OZ? ***
5.Welke vooropleiding hebben de meeste OZ-ers? (strikvraag)

* Omcirkelen wat van toepassing is
** Graag in cijfers t.b.v. Statistische verwerking
*** Open vraag

U ziet nu zelf hoe zinvol ik bezig ben. Ik laat mij als het ware door middel van mijn vragenlijst een beetje in de kaart kijken. Dat zegt ook iets over OZ en de eigenlijk reeds ingezette Nieuwe Koers van Streven naar Meer Openheid (SMO). Graag kom ik dan ook terug met de resultaten uit het onderzoek. Zo profileren wij ons en voor u komt het allemaal iets dichterbij. Wie weet vertelt u over een half jaar op de verjaardag van oom Henk dat neef Piet bij OZ is gaan werken. En dat dan de visite in de kamer instemmend knikt en direct begrijpt wat neef Piet voor de kost doet. Kijk, dán heb ik mijn persoonlijke doel meer dan gehaald. Bedankt alvast voor uw medewerking.