The beat goes on

Zwetende handen, een misselijk gevoel en een sterke neiging er ogenblikkelijk vandoor te gaan. Het is gewoonweg onmogelijk te luisteren naar de stukjes van de andere kinderen, die overigens met de voorspeelavond en hun viooltjes helemaal geen moeite lijken te hebben. De een speelt nog vlotter dan de ander. Ik tel ze één voor één af want ik ben nummer 14. Maagkramp dringt zich op, maar onafwendbaar nadert het moment.
Mijn broertje en zusje die ook niet weten hoe ze de avond door moeten komen, verplicht anderhalf uur naar kleine vioolspelende kinderen die je niet eens kent luisteren valt niet mee, kijken chagrijnig in het rond. Met een trekkende mondhoek en bibberende handen speel ik eindelijk m'n klassieke stukje. Een beleefd applaus, verheugde blikken van mijn ouders en nog steeds chagrijnig kijkende broer en zus. Het gevoel van totale uitputting na het slagveld op het podiumpje, het kwam allemaal weer boven tijdens de jaarlijkse voorspeelavond van vanavond. Alleen nu was het piano en mijn bloedeigen kind.

In een warm, benauwd en veel te klein zaaltje zaten ouders en muzikanten in de dop samengeperst. Er waren te weinig programmablaadjes zodat het een verrassing bleef wie er nu weer naar voren moest. Aftellen was er dus niet bij. Een blaasorkest oefende aan de andere kant van de dunne muur luidruchtig 'Mexicoooo', partij voor partij en uiteindelijk samen. De kleine kinderen achter de piano ploegden zich om de beurt dapper door hun langdurig ingestudeerde één of tweevingerige pianostukjes, dwars door Mexicoooo. De lerares glom van trots, de ouders zo mogelijk nog meer. Achter in de zaal leed ik stilzwijgend aan plaatsvervangende maagkramp en brokken in mijn keel. Na nummer 7 begon het serieuze werk. Van List tot Strauss passeerden de revue. Mijn kind houdt niet van klassiek. Hij heeft weken geoefend op een liedje van Ilse de Lange, samen met een meisje dat ook van piano afwou. Zij zong.

Het ging eigenlijk best goed! Mijn misselijkheid verdween op slag tijdens het applaus voor de twee popmuzikanten. Mijn kind gaat komend jaar voor de lichte muziek en pop. Dan mag de zaal tenminste geluid maken en kun je echt rammen op je instrument. Mag je ook nog eens samen met een leuke zangeres. Mijn kwartje is gevallen. Ik had drummer moeten worden.