'Ja' zeggen

Het was halverwege 1998 en van de één op de andere dag was ik alleenstaande moeder in een onbekende stad. De eerste actie die ik ondernam was het straatje waar alle uitzendbureaus gevestigd waren, afstruinen en vragen naar werk. Daarna ging ik naar de sociale dienst.

'Ik wil werk' zei ik.
'Waarom?' vroeg de Sociale Dienstman, 'U hoeft helemaal niet te werken tot uw jongste kind 6 jaar is.'
'Wat?' riep ik, 'Dat duurt nog drie jaar! Ik wil gewoon werk!'
'Heeft u spaargeld?' vroeg de man.
Ik noemde naar waarheid een bedragje.
'Wahahaha!' schaterde de kerel het uit.
'Nou, gaat u maar werken hoor, ik zie u over een paar weken als uw geld op is wel weer terug.'

Zwaar beledigd verliet ik het gemeentehuis. De volgende dag al liep ik vakantiehuisjes te schrobben. Het verdiende niet veel, maar al snel kon ik een beter baantje krijgen. Daar moest ik verder voor reizen, maar so what. En al snel daarna vond ik een nóg beter baantje enzovoort. Uiteindelijk leverde werken mij vele malen meer op dan wanneer ik naar meneer S.D. geluisterd had, en drie jaar thuis op de bank was gaan zitten met een uitkering elke maand.

Dit principe, dingen doen zonder dat je weet waartoe ze leiden, zorgt voor aangename verrassingen. Deze maand staat in het teken van dat soort verrassingen. Dingen waarop je niet rekende, maar die ineens gebeuren. Een zelfgeschreven lied dat in een groot theater uitgevoerd wordt, de verschijning van een boek van Arnon Grunberg over een project waaraan ik heb bijgedragen. Kinderen die plots prestaties leveren waar je als moeder niet eens van durft te dromen. Een gewonnen reis.

Het begint met ja zeggen tegen je eigen idee.
Ik wens u héél veel JA.