Storm

Mathijs en ik zijn sinds een half jaar samen en dolgelukkig.
'Ga je met hemelvaart mee zeilen?' vroeg hij een paar weken geleden. Natuurlijk zei ik 'ja.'

Zodoende belandde ik in een groep van 25 vrienden, volwassenen, kinderen, in een groepsaccommodatie in Heeg. De sfeer zat er meteen goed in en met 4 valken, een paar surfplanken, een motorbootje en een enorme voorraad voedsel en drank beloofde het een een paar fantastische dagen te worden.

In tegenstelling tot de eerste zeildag die qua weer fantastisch was, stond er de tweede dag veel wind. Het was 10 graden met schuimkoppen metershoog en op het meer viel geen zeil te bekennen, maar zo snel gaven wij niet op. Na wat beraad verdeelden we ons over 4 boten. Vol goede moed zwaaide ik Mathijs uit die eerder vertrok dan ik en even later hees ook onze 5 koppige bemanning op woeste baren de tweemaal gerifde zeilen.

We schoten door het water. Buiswater spoot ons om de oren en ik was blij met laarzen, zeilkleding, dikke truien en een zwemvest. Voor we het wisten rondden we het eerste eiland en Workum, het einddoel, zou in recordtijd worden bereikt.
Mits we ons buiswater wat onder controle zouden krijgen. Aan één kant liep het niet goed weg en in de boot steeg het water al rap tot kruishoogte. 'We gaan overstag!' klonk het boven de storm uit. 'Klaar om te wenden.....'
De ree bleef uit, de boot viel stil. Weer maakten we vaart en schepten we water. 'Klaar om te wenden......'
Langzaam maar zeker werden we omhoog getild, hoger en hoger ging het, terwijl water aan de andere kant onherroepelijk de boot in stroomde. Toen raakte de mast het water, dook onder met zeil en al. Een seconde later volgden wij het ijskoude water in.

Zwemmen met laarzen en veel kledij is zwaar, maar het lukte ons dankzij het zwemvest de kiel en het zwaard te grijpen. Daar hingen we dan en ik dacht aan de broodjes die in het vooronder lagen en nu wel doorweekt zouden zijn.

Ondertussen hadden de andere boten ons opgemerkt, maar naderen in een storm bleek niet eenvoudig. Met een spectaculaire manoeuvre werd de eerste drenkeling na een minuut of 7 aan boord gehesen, en de overvolle boot schoot weg naar de haven. Langzaam maar zeker verdween het gevoel uit m'n voeten, maar daar dook de boot met Mari en Mathijs op.

Het duurde toch nog 20 minuten voor ik door de sterke armen van Mathijs als een klappertandende zoutzak aan boord gehesen werd. Romantiek kent vele vormen.

Uiteindelijk liep alles goed af en zijn we dankzij heldhaftige samenwerking en geweldig zeilmanschap gered. De nabespreking duurde tot 3 uur 's nachts.

Volgend jaar gaan we weer. Mocht iemand nog een boekje 'zeilen voor beginners' over hebben, dan leen ik het graag.