Voorwaarts Mars

Sinds juli kan iedereen zich opgeven voor een reis naar mars. Eén week voor het verstrijken van de deadline hebben al bijna 165.000 mensen zich kandidaat gesteld. Uiteindelijk zullen in 2023 vier personen het luchtruim kiezen. De kosten van deze reis worden geschat op zo'n 60 miljard dollar.

Waarom melden mensen zich aan? Nemen ze de uitdrukking 'voorwaarts mars' soms te letterlijk?
Om een antwoord te vinden probeer ik het evenement in het licht van de menselijke ontwikkeling te zien.

We bevinden ons ergens in de prehistorie. Het is vroeg en nog nevelig, maar de lokale dorpsnerd, een onbegrijpelijke man die altijd in de weer is met het op ingenieuze wijze aan elkaar binden van takken en twijgen, staat al midden op het dorpsplein en roept tegen iedereen die het horen wil:
'Dorpsgenoten, we hebben nu al twaalf mensen in een bootje naar de overkant van de rivier gekregen. Ok, sommigen verzopen, maar nu zoek ik voor mijn allernieuwste geweldige superboot vier mensen die zó ver weg varen dat ze allemaal zonder twijfel dood gaan. Wie wil?'
Hoeveel dorpsbewoners zouden springen en dringen om op zijn rieten platbodem te stappen?

Terug naar het heden. Een risicootje kan evolutionair gezien natuurlijk best, er is daardoor aardig wat bereikt. Maar de vliegmaatschappij die adverteert en mensen werft om parachuteloos een dodelijke sprong vanaf negen kilometer hoogte te maken 'omdat het zo'n geweldige ervaring is' krijgt waarschijnlijk een proces aan z'n broek. Sterker nog, zonder gordel in de auto zitten is al strafbaar.

Binnnenkort wandel ik naar Grollo. Bent u daar al eens geweest? Het schijnt er heel mooi te zijn, betaalbaar bovendien. Je ziet er geen mens. Als ik het zat ben loop ik terug en onderweg eet ik een mars. Er mogen drie anderen mee. Aanmelden kan nog een week.

To do

Omdat mijn brein druk en chaotisch is, ligt er altijd wel ergens een 'to do' lijst.
Eén voor alles op m'n werk en thuis liggen er twee: de 'must do-dingenlijst' en de 'wish to do-dingenlijst'. Die zijn allebei lang.

Vanmorgen werd ik wakker en zat direct rechtop in bed. Na een nacht vol vage dromen bleef er bij het ontwaken één Belangrijk Inzicht over. Terwijl alle ingrediënten aanwezig zijn ontbreekt er een lijst.

Na het aankleden maakte ik ontbijt. Een extra lekker ontbijt voor mijn zoon en mij. Hij doet al een week eindexamen en hij doet het heel goed. Eén ding ontbreekt. Z'n vader belt of mailt niet om hem te vragen hoe het gaat.

Ik ga er niet meer achteraan. Het is zinloos, net zo zinloos als het wegjagen van de kat die steeds in de tuin poept of het inspreken van het bel-me-niet-register. Don't.

De nieuwe lijst is gevuld met dingen die ik Zou Willen Doen maar die Nadrukkelijk Zinloos zijn. Het is een 'to don't-lijst' en misschien wel de nuttigste van allemaal.

Storm

Mathijs en ik zijn sinds een half jaar samen en dolgelukkig.
'Ga je met hemelvaart mee zeilen?' vroeg hij een paar weken geleden. Natuurlijk zei ik 'ja.'

Zodoende belandde ik in een groep van 25 vrienden, volwassenen, kinderen, in een groepsaccommodatie in Heeg. De sfeer zat er meteen goed in en met 4 valken, een paar surfplanken, een motorbootje en een enorme voorraad voedsel en drank beloofde het een een paar fantastische dagen te worden.

In tegenstelling tot de eerste zeildag die qua weer fantastisch was, stond er de tweede dag veel wind. Het was 10 graden met schuimkoppen metershoog en op het meer viel geen zeil te bekennen, maar zo snel gaven wij niet op. Na wat beraad verdeelden we ons over 4 boten. Vol goede moed zwaaide ik Mathijs uit die eerder vertrok dan ik en even later hees ook onze 5 koppige bemanning op woeste baren de tweemaal gerifde zeilen.

We schoten door het water. Buiswater spoot ons om de oren en ik was blij met laarzen, zeilkleding, dikke truien en een zwemvest. Voor we het wisten rondden we het eerste eiland en Workum, het einddoel, zou in recordtijd worden bereikt.
Mits we ons buiswater wat onder controle zouden krijgen. Aan één kant liep het niet goed weg en in de boot steeg het water al rap tot kruishoogte. 'We gaan overstag!' klonk het boven de storm uit. 'Klaar om te wenden.....'
De ree bleef uit, de boot viel stil. Weer maakten we vaart en schepten we water. 'Klaar om te wenden......'
Langzaam maar zeker werden we omhoog getild, hoger en hoger ging het, terwijl water aan de andere kant onherroepelijk de boot in stroomde. Toen raakte de mast het water, dook onder met zeil en al. Een seconde later volgden wij het ijskoude water in.

Zwemmen met laarzen en veel kledij is zwaar, maar het lukte ons dankzij het zwemvest de kiel en het zwaard te grijpen. Daar hingen we dan en ik dacht aan de broodjes die in het vooronder lagen en nu wel doorweekt zouden zijn.

Ondertussen hadden de andere boten ons opgemerkt, maar naderen in een storm bleek niet eenvoudig. Met een spectaculaire manoeuvre werd de eerste drenkeling na een minuut of 7 aan boord gehesen, en de overvolle boot schoot weg naar de haven. Langzaam maar zeker verdween het gevoel uit m'n voeten, maar daar dook de boot met Mari en Mathijs op.

Het duurde toch nog 20 minuten voor ik door de sterke armen van Mathijs als een klappertandende zoutzak aan boord gehesen werd. Romantiek kent vele vormen.

Uiteindelijk liep alles goed af en zijn we dankzij heldhaftige samenwerking en geweldig zeilmanschap gered. De nabespreking duurde tot 3 uur 's nachts.

Volgend jaar gaan we weer. Mocht iemand nog een boekje 'zeilen voor beginners' over hebben, dan leen ik het graag.

Kunst

Omdat museumweekenden een goed initiatief zijn, koos ik voor het museum bij mij om de hoek. Eenmaal binnen bleek dat het overgrote deel van het gebouw de op organisch materiaal gestoelde kunst van Sjoerd Buisman bevatte. Ik dacht tegelijkertijd aan een verlate één april grap.

Een paar takken tegen de muur, lege lijstjes van stokjes, gespietste aardappelen, plastic zakjes vol halfontloken tarwe-in-natte-watten, ik kon mij niet aan de indruk onttrekken dat ik zwaar in de maling genomen werd.



Gelukkig hingen er ook wat schilderijen van Russen na de Perestroika. De met eierschalen beplakte doeken deden echter vermoeden dat de schaarste aan goede verf nog altijd voortduurt.

Naast het museum hing meer kunst tentoongesteld en vol goede moed liep ik er naar binnen. De hele zaal was behangen met Willem van Ballengooyens, een kunstenaar die geïnspireerd is geraakt door het Russisch constructivisme. Hij had veel balpennen leeggekrast.

Er liep een kale man door de zaal. Hij wapperde met een papiertje en kwam op mij af.
'Dit kan toch niet?' vroeg hij met Spaans accent.
'Die prijzen, kijk, hier' en hij duwde zijn papier onder mijn neus en wees op een doek aan de muur. Je kon er een eenvoudig wapenschild in zien, maar daarmee was alles gezegd.
'Ik begrijp er niets van' vervolgde hij, '5000 Euro!'
Rode vlekken verschenen in zijn nek.

Ik keek even naar de lijst vol exorbitante prijzen en schoot in de lach. Het was dus nog altijd één april.

'Kom eens bij mij kijken' vervolgde de man.
Hij drukte zijn kaartje in m'n hand en liep hoofdschuddend weg.
Op het kaartje stond een leuk schilderij, maar ik had even genoeg gezien.
Toen ik weer buiten stond, scheen de zon. Wat zag de echte wereld er plotseling prachtig uit.

Rolmodel

Het beeld was nog geen 20 centimeter doorsnee. Op ons buik lagen wij er op woensdagmiddagen voor, de kleine zwartwit tv met antenne er boven op. Niet dat ik in de gaten had dat er geen kleur werd uitgezonden, het was mijn moeders favoriete grap: 'Welke kleur had die jurk nou?'
'Rood' antwoordde ik dan, en ik wist het zeker.

Wat ik nooit wilde missen was Pippi Langkous. Wat een geweldig meisje vond ik haar: onafhankelijk, eigenwijs, ontzettend sterk en slim. Eigenschappen die in de jaren '70 nog niet altijd bij meisjes op waarde werden geschat, maar waar ik toen al blij van werd.

Als de meester of juf jarig was, mochten we verkleed naar school. Bij die gelegenheden reeg ik ijzerdraadjes door mijn rossige vlechten en met twee verschillende kousen was het plaatje compleet. De rest van Pippi voltrok zich 'all in the mind'.

Inmiddels zijn de vlechten verdwenen, en voor de rest ben ik een keurig meisje met een nette baan geworden. Pippi was al bijna vergeten, tot ik laatst in een managementbijeenkomst een restverschijnsel ontdekte. Pippi liep namelijk altijd met een aap op haar schouder, en sjorde bovendien aan een paard dat nooit wou. En dat schijnt dus allebei helemaal niet goed te zijn.

Sindsdien negeer ik ieder paard, fictief, zwartwit of ras, en jaag ik standaard elke aap naar andermans schouder. Aan ieder rolmodel kleeft kennelijk een nadeeltje. Alleen mijn geliefde weet dat ik nog altijd graag met twee verschillende sokken door het leven ga.

Alles

Het was vandaag precies 17.38 uur. Met een aardappelschilmesje in de ene en een pastinaak in de andere hand, het keukenschort strak aangeregen, de pan met olie al op het vuur, leek het alsof tijd en ruimte ineens oplosten. Het was een moment waarop het besef van al het gras aan de overkant dat altijd groener is, in volle, ongedroogde porties over mij werd uitgestort. Tegelijkertijd begreep ik dat het al maanden lag te broeien, sudderen en te wachten op explosie.

Via social media vliegen de leuke 'must-do' dingen je onafgebroken om de oren, terwijl ik gewoon 's morgens naar m'n werk moet, blij als ik op tijd ben, een paar simpele hobbies beoefen en hooguit eens een keertje naar de film ga. De hele wereld doet -zie ik swipent en surfend- zoveel gave, leuke, boeiende, interessante, spannende dingen. De ene hippe trend na de andere vliegt je om de oren en alles wat ik zou kunnen bedenken, heeft een ander al bedacht én gedaan.

En daarom sloeg, vlak voor de pastinaak de pan in ging, genadeloos de FOMO (Fear Of Missing Out)toe.

Gelukkig duurde het niet lang, die FOMO. Zoals gezegd: alles bestaat al, dus zou er vast wel iets tegen de FOMO zijn uitgevonden. Een googletje op dit onderwerp, en voilá, daar was de oplossing al.

Gelukkig voor ons, oersaaie en doodgewone mensen, bestaat er een appje dat een heel spannend en hip leven bij elkaar verzint en dat dat geweldige leven namens ons op social media rondbazuint. Inclusief foto's en commentaren.

Mocht ik de komende tijd op mijn werk ietwat vermoeid ogen, dan kun je via twitter checken dat ik net afgelopen weekend de Mont Ventoux 3 maal per fiets bestegen heb en aansluitend in het Guy Savoy te Parijs heb gedineerd. En ja, ik heb het heel laat gemaakt, want het barstte er van de hippe, trendy en interessante mensen.

Wat ik komend weekend ga doen is mij nu nog niet bekend. Dat lees ik wel ergens op facebook.

http://twittermania.nl/2013/02/roflol-app-bezorgt-je-een-spannend-interessant-sociaal-leven/

Bij blijven

Met de kop op de voorpoten staart het dier me glazig aan. # staat er in zorgvuldig aangebrachte verfstreepjes op zijn mand.
'We hebben hem Hesjtek genoemd nadat Ewald op moderne mediales zijn examen 'twitteren' had gehaald.'
Ik knik, maar de vrouw kijkt vanuit de oudroze fauteuil naar haar man.
'Nietwaar Eé?' vraagt ze zacht, terwijl ze haar kopje thee voorzichtig naar haar lippen brengt.
Eé kijkt stuurs voor zich uit. Vanuit de mand klinkt geritsel. # draait zich op zijn zij en wendt de kop van de drukte af.
Ewald pakt zijn mobiel van de salontafel en knijpt zijn ogen tot spleetjes, tuurt nadrukkelijk naar het scherm.
'Ik twitter' deelt hij na 30 seconden mee. Dan drukt hij wat toetsjes in.
'Eé is enorm met zijn tijd meegegaan' beaamt zijn vrouw, terwijl zij haar kopje licht rinkelend terug op het schoteltje plaatst.
'Na je pensioen ben jij je zo gaan interesseren voor die mediazaken, nietwaar Eé? Om bij te blijven?'
Eé zucht en staat op. Hij loopt moeizaam naar de mand en houdt zijn mobiel voor de kop van de hond.
'Jij en ik' zegt hij tegen de homp vlees met haar, 'wij zijn heel modern.'