Na de repetitie reden we braaf Amsterdamwaarts alwaar we steevast de kroeg in doken. In de loop der tijd verschenen er steeds meer IJslanders in die kroeg. In IJsland bestond geen universiteit, dus alle studenten trokken Europa in om kennis te vergaren.
De IJslanders hielden hun tradities in ere. Zij hadden altijd een flesje 'brennevin' paraat en schudden immer onnavolgbare grappen uit hun mouw. Eens per jaar organiseerden de IJslandse studenten ergens in Europa een ongekend groot feest. Na zovele avonden in de kroeg, zoveel uren zwoegen op partijen en partituren, na zovele gedeelde grappen en grollen, ontstond het plan gedrieën naar Parijs te rijden, om daar het jaarlijkse þorrablót te vieren. Dat we mee mochten was bijzonder. IJslanders zijn behoorlijk intern gericht.
Ik herinner me een grote zaal barstensvol IJslanders, veel brennevin en wilde livemuziek waarbij onze immer beschaafde dirigent een knalroze blouse aantrok en compleet de beest in zichzelve bevrijdde. Daarnaast bleek hij een prachtige IJslandse vriendin te hebben, iets waar wij al die tijd geen weet van hadden. We waren direct een illusie armer, maar het mocht de pret niet drukken. Suzan en ik stortten ons luidkeels aangemoedigd door enthousiaste fijnproevers, op de exotische, speciaal ingevlogen dis. Hoogtepunt vormde het gerecht van geitentestikels in 't zuur. Daarna dansten we tot diep in de nacht.
We verloren elkaar allemaal uit het oog. En nu, jaren later, heb ik met een wedstrijd een reis naar IJsland gewonnen. M'n viool laat ik thuis, maar ik zal steeds rondloeren of ik oude bekenden zie!
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten