Doemscenario's

Alles wees er op dat het een doodnormale werkdag zou zijn: opstaan moest te vroeg, de rest van de familie lag nog heerlijk te ronken en mijn race tegen de ontbijt- en aankleedklok verliep in m'n nadeel. Daarom besloot ik deze dag eens dol te doen door een trein later te nemen. Want echt alles wees erop dat het een doodnormale dag zou zijn.

Er raasde een goederentrein vol nieuwe auto's over spoor 2. Minstens 300 gloednieuwe BMW's en Audi's denderden op weg naar dealers aan de wachtenden voorbij. Ik kan niet ontkennen dat ik er best een wilde hebben. Ook de andere reizigers dachten dat...
Even later stapte ik de eerste klas van een Duitse trein in. Het was de intercity naar Schiphol. We kwamen echter niet verder dan Terschuur. Ik kan nu uit ervaring zeggen dat daar alleen maar koeien wonen.

De trein stond stil. 'Attentie, wilt u even goed luisteren?' Vroeg de machinist, wat een ongebruikelijke mededeling was. 'Er staat voor ons een trein vol auto's in brand. We kunnen niet verder. Politie en brandweer is onderweg, blijft u rustig zitten alstublieft.' Daar ging mijn Audi.
De mevrouw tegenover mij trok bleek weg. 'Weet u dat er in Duitsland treinen zijn waarin het 50 graden wordt? Daar zijn al vele klachten over gekomen! Dit is ook een Duitse trein!' Ik knikte instemmend en lachte vriendelijk om haar op haar gemak te stellen. Maar dat zou het eerstkomende uur niet lukken.

De stroom viel uit, de ramen konden niet open, hermetisch zaten de deuren op slot. Een man in de coupé naast ons schreeuwde in zijn telefoon rechtstreeks naar Schiphol dat dat vliegtuig wachten moest, dit was toch een duidelijk geval van overmacht... De vrouw tegenover mij wriemelde voortdurend in haar tas en somde als in trance alle treinrampen van 1920 tot en met 2010 chronologisch op. Ze had een ijzersterk geheugen voor treinrampen en mogelijke rampscenario's. Tussen een brand in de St. Gotthard en een aanrijding in Italië viel een korte stilte waarin ze mij bekende lichtelijk claustrofobisch te zijn. Ik was er al bang voor. Iets verderop dreigde een vrouw de jonge conducteur in het gangpad met een claim van 20.000 euro, maar ook hij kon er niets aan doen.

Na een uur moesten we er uit. Eén voor een sprongen we de berm in. Iedereen hielp elkaar en plots voelden we ons enorm solidair. Dat kwam doordat we overgingen tot actie. Van de brand zagen we niets. Even later liepen we door het gras en over het spoor richting zwaailichten in de verte. De veilige armen van de wet wachtten ons in geel fluorescerend calamiteitenhesje bij de spoorwegovergang op....

We hebben twee en een half uur in een weiland gestaan. Duitsers, Brazilianen, twee directeuren die naar China moesten, dames die familiebezoek misliepen, mannen in pak onderweg naar werk, plots was iedereen was gelijk. We deelden spontaan onze verhalen en flesjes water. Drie oude dametjes mochten leunen tegen het hek. Zet 450 mensen in een weiland en het wordt vanzelf gezellig.

Eindelijk zaten we dan in de bus naar Amersfoort en toen werd het alsnog een gewone dag.