Wit brood

Mijn moeder had een vriendin met twee kinderen. Hoe het meisje heette weet ik echt niet meer, de jongen werd Fran Spieter genoemd. Tegenwoordig denk ik dat het Frans Pieter was, maar het werd overduidelijk uitgesproken als Fran Spieter.

Fran Spieter was een beetje dik. Hij kon ook goed schreeuwen en de baas spelen. Ik vond hem een beetje eng. Mijn moeder dacht daar anders over. Wanneer zij gezellig naar haar vriendin ging, werd mijn broertje en mij meegedeeld dat we 'fijn bij Fran Spieter mochten spelen.'

Ook de vriendin van mijn moeder vond ik een beetje eng. Ze besteedde weinig aandacht aan haar kinderen, zodat die zich ongeremd op ons uitleefden. De vriendin zat daar helemaal niet mee, die had het veel te druk met mijn moeder. En dat verbaasde mij enorm. Zij kon toch ook aan haar water voelen dat ze vreselijke kinderen had? Maar nee, dat ons de hersens werden ingeramd en de trommelvliezen eeuwige schade werd toegebracht ging totaal aan haar voorbij.

Op een dag moest Fran Spieter op dieet. Hij mocht geen snoep of lekkers meer. Zijn moeder vond het zielig hem tussendoor helemaal niets meer voeren en loste dat op door alle kinderen halverwege de middag een droge, witte boterham te overhandigen. Die moesten we zittend aan tafel met veel plezier verorberen. Ik weet nog precies hoe de droge korsten tegen mijn verhemelte plakten. Het smaakte afschuwelijk en ik kreeg de plakkerige substantie met geen mogelijkheid weg. Wit brood aten wij nooit.

Fran Spieter smakte dat het een lieve lust was. Ik zie nog zijn blije, bolle gezicht kauwsmakkend voor me. Hij krummelde vreselijk, in één woord weerzinwekkend. Toch bracht het me op een idee: ik kon natuurlijk ook krummelen. Dat zou me al snel een kwart van de boterham schelen. Al snel krummelde ik dat het een lieve lust was. Het viel nog niet mee de kruimels onopvallend en gelijkmatig over het vloeroppervlak onder de tafel te verspreiden, ik was wel zo slim om niet alles onder mijn eigen stoel te gooien....

Na een kwartier was ik mijn hele boterham kwijt. Ik had daarmee twee problemen in één keer opgelost: de boterham was weg en we zijn een hele tijd niet meer bij Fran Spieter wezen spelen. Inmiddels ben ik voor de Fran Spieters niet meer bang. Maar soms sta ik onverwacht toch met een ongewenste witte boterham in mijn hand. De vraag is: hoe krijg ik dat ding nu verkruimeld en gelijkmatig onder de tafel?