Against all odds

Op Paleis het Loo is een winterfair. In de krant stond vandaag:
'Het Loo trok een paar duizend bezoekers, het merendeel was vrouw. Spirit of Winter straalt luxe uit en richt zich onder meer op het landleven.'
Nou, dan weten u en ik het wel, daar gaan we (voor 20 euro p.p.) natuurlijk niet naar toe.

Maar niet alles in het leven verloopt zoals gepland.
'Ga je mee? Ik heb vrijkaarten!' zei een goede vriendin, en dus fietsen we vandaag in de stralende zonneschijn de Winter tegemoet.

De krant had niets teveel beloofd. De luxe kerst- en andere goederen straalden ons in witgepunte tentjes honderden meters rijenlang tegemoet. Onopvallend manoeuvreerden wij ons vlot en soepeltjes tussen kramen en het geïnteresseerde publiek. We waren er nu toch. Er viel van alles aan te schaffen: een Fins stookhuis, ecologische tuinen inclusief aanleg, driehonderdduizend luxe kerstversierselen, opgezette zwijnen- en hertenkoppen, handgeborduurde kashmirshawls. Na een uur keken we nergens meer van op.

Misschien lagen we een paar jaar achter, maar qua trends ontdekten we dat waxjassen, hoewel die toch honderd jaar meegaan, helemaal uit zijn. Ook jack russels kunnen niet meer. Noorse viltjassen met rendiermotief en professionele meterslange rookdozen daarentegen zijn de must haves van dit seizoen.
Wit handgevormd keramiek en kerstversierselen uit begin vorige eeuw zijn ook helemaal hot. En dat we alleen nog eten en drinken wat biologisch dynamisch verantwoord verbouwd is, moge duidelijk zijn. Helemaal ge-upload met wat er nu weer allemaal moet, togen wij na een paar uur moegeslenterd richting uitgang.

Net toen ik de fiets van slot deed, viel een mooie rode appel uit een kerstkrans. Ik raapte hem op en legde hem op mijn hoofd. Willem Tell verscheen niet.