Altijd ren ik de trap naar de eerste verdieping omhoog. Eenmaal boven kun je naar links en naar rechts, de beide afdelingen zien er volslagen identiek uit. De eerste week ben ik een aantal keer verdwaald. Dan kon ik de juiste kamer niet vinden en belandde dan steevast bij vreemde mensen op hun kamer. Sorry, er was al zo weinig privacy. Ik vraag me af hoe die oude mensen, die toch de kluts al kwijt zijn, de weg hier vinden. Ik moet naar rechts. Van de oude mensen ken ik er inmiddels een aantal van gezicht.
Er hangt steevast een vage etensgeur, vermengd met uitgebloeide hyacinten. De kamers, waar steeds twee oude mensjes verblijven, staan vol met bloemen, rollators en poepstoelen.
Er is één meneer die de hele dag rond loopt op zoek naar houvast, op zoek naar iets bekends. Hij vindt het niet. Hij wil alleen maar naar huis. Iedere keer loopt hij naar de lift. De verpleging heeft het te druk met de poepstoelen en andere zaken. Daarom doen zijn medebewoners heel erg hun best hem tegen te houden. Ze gaan achter hem aan in hun rolstoelen, met wandelstokken en rollators en brengen hem steeds weer naar de zithoek terug. Lang houdt hij het daar niet uit. Na vijf minuten staat hij al weer op en verkondigt luid en duidelijk dat hij naar huis gaat. 'Ik vind het hier helemaal niet leuk!' zegt hij. 'Ik heb geen contract getekend dat ik hier moet blijven!' voegt hij daar aan toe.
'Ga toch zitten' wordt er gezegd, 'wij vinden het hier allemaal niet leuk.'
'Wat doen jullie hier dan nog? Dan gaan we toch allemaal naar huis!'
Resoluut staat hij op en loopt naar de lift. Twee dames strompelen hem achterna. Zij hebben vast en zeker ook geen contract getekend....
Posts
