proost!

Nederlandse wijn is helemaal booming. Vanuit het diepe zuiden is in 8 jaar tijd heel Nederland tot aan de Waddeneilanden toe geschikt geraakt om meeldauw ongevoelige druivenrassen te kweken.

Natuurlijk ben ik nieuwsgierig naar de smaak van deze wijnen van de koude grond.
Tot nu toe heb ik het gedaan met de smaakrecensies op internet, maar dat is toch net zoiets als door een raampje naar een bos kijken. Je mist nogal wat. Bovendien is niet alles even overtuigend als je een franse wijnliefhebber bent:'De echte Nederlandse witte landwijn heeft een bijzonder karakter. De specifieke geur in deze wijn is niet direct te omschrijven. Volgens een van de deelnemers is dit misschien wel de typisch Nederlandse landwijn smaak.'
of: 'De rode landwijn heeft een eigen geur die door ons niet direct is te plaatsen. Je herkent wel duidelijk rood fruit en een lichte kruidigheid. De wijn is toegankelijk en is al duidelijk verbeterd met een jaar terug. De smaak is niet onaangenaam, heeft een eigen karakter en is moeilijk te associëren met reguliere wijnen uit de ons omringende landen. Is dat nou de typische Nederlandse smaak, net zo typisch als de Retsina wijnen uit Griekenland?'

Soms wordt er gewoon verwezen naar goede wijnen van elders om de Nederlandse smaak te beschrijven: 'De rosé heeft een bijzonder plezierige geur, fruitig en relatief lang, met voldoende intensiteit. De smaak is goed mooi droog en soepel. De kleur is voor een rosé vrij donker en komt overeen met een pinot noir uit de Elsaz of een Gamay wijn zoals Beaujolais. Dat mag Fred opvatten als een groot compliment.'
Dat vergelijken met grote namen vind ik nou jammer. Als we een mooi product gaan neerzetten, dan toch ook echt Nederlands tot en met. We vergelijken onze kaassmaken ook niet met de Franse en we noemen Weidelander niet voor niets geen Brielander.

Vorige week kregen we ons eerste Nederlandse flesje van wijnboer Plack. Plackwijn dus. Ik weet het niet. De kleur is ontegenzeggelijk prachtig, de fles is mooi, het etiket niet slecht, maar de naam! Ik krijg de fles vanwege psychologische aspecten tot nu toe niet geopend.

Ik ga hem overstickeren, dat etiket. Met een goede naam, echt Nederlands. Eén die wereldwijd met goede smaak geassocieerd wordt. Weineken ofzo. En dan onbevooroordeeld proeven. Proost.

geschiedenis

Uit de Wikipedia: De klassieke definitie van de prehistorie is de periode van de menselijke geschiedenis waarvoor men geen geschreven bronnen heeft, of waarvan de overgeleverde bronnen niet ontcijferd zijn. Deze definitie staat zowel qua criterium als qua datering ter discussie

Graag maak ik gebruik van Wiki's. Net zoals ik überhaupt graag van alles 'googel': het is snel, gemakkelijk en veelal afdoende qua resultaat. Maar gisteren dus niet. Toen kreeg ik met Benny van der Weide te maken.

In ijsstadion Thialf en in Heerenveen is Benny een begrip. Het is de man van de eindeloze schaatstochten, de man van de marathons op de geveterde noren, de legersokken over de broek. Het prototype Friese langeafstandschaatser, een volbloed Elfstedentochtrijder en een voorbeeld voor velen. Nu is hij bejaard, maar dat weerhoudt hem er niet van dagelijks de grijze krullenbol even bij 'Tjaf' naar binnen te steken om bij de trainingen te zijn. Gisteren maakten wij een filmpje met hem.

Ik weet niets van schaatsten, laat staan van lange afstanden. Maar als ik iets over Sven Kramer wil weten dan typ ik 10 letters van zijn naam en krijg ik via googel 247.000 hits. Bij Benny ligt dat anders. Wereldprestaties op de schaats heeft hij geleverd, 3 hits als je zeer specifiek zoekt.

Het heeft me meer geraakt dan ik had verwacht. Bijna vergelijkbaar met het eerste moment waarop je er achter komt dat je vader én je moeder ook niet alles weten. Met internet heeft de mensheid er een groot geheugen bij gekregen, zoiets als een nieuwe evolutionaire hersenlaag, een stuk cortex rond een onbewust werkend stukje primitieve neuronenklodder. Maar ik had er blindelings op vertrouwd.

Nu blijkt het voornamelijk volgepropt met het hier en nu. En dat zou ons toch aan het denken moeten zetten. Of, zoals blijkt uit het Wikipediacitaat hierboven dat over geschiedenis indelingen gaat: 'men discussieert nog over de precieze tijdsspannen en criteria'.

Ineens snap ik dat, en ik heb ook een oplossing bedacht. Vanaf heden hanteren we gewoon een nieuwe, eenduidige geschiedenis indeling. Er zijn daarbij slechts twee tijdperken. Het nieuwe tijdperk is eind jaren '90 ingezet en wij bevinden ons er middenin. Het heet: het www-stadium. Alles daarvoor is pre-www.

Sorry Benny, hoewel je ijzersterk gereden hebt telt pre-www in het nieuwe geheugen gewoon niet mee.

Dummies

Op diezelfde Manuscripta waarover ik eerder schreef, stond ook de uitgever van de zogenaamde 'voor dummies' boeken. Ik was er bijna voorbij gelopen, tot de herinnering aan een bepaald dummieboek door mijn hoofd schoot. Het ging over freelancen met de nadruk op 'Free' en het was best interessant. Nu ik recent op een punt in mijn leven ben aangeland waarop menigeen zich in een midlifecrisis stort en dat oplost door radicaal alle roeren om te gooien, dacht ik: 'Waarom ook niet?' en bleef staan.
Het aanbod van 'voor dummies' bleek overweldigend. Het is wonderbaarlijk hoeveel titels er zijn uitgekomen. Desondanks had de uitgever er nog niet genoeg, want hij had een wedstrijd uitgeschreven om aan interessante, nieuwe titels te komen. Vooral in dat 'nieuwe' school de adder. Want waar zou een markt voor zijn die nog niet was aangeboord? Glazig staarde ik naar alle bestaande titels. Sex, sterrenkunde en gitaarspelen voor dummies bestonden al, net als forensisch onderzoek en PHP & MYSQL voor Dummies. Ik bedoel maar, wat kan men daar nog aan toevoegen? Inderdaad, overdaad schaadt en overweldigd door het enorme aanbod schreef ik op de lijst: 'Consuminderen voor dummies'. Minder titels, minder boeken, minder midlifecrisisen enzovoort. Op dat moment stond het me helder voor de geest.
Gisteren kreeg ik een frisse mail, met een dummielogo erboven. Gefeliciteerd! Stond er. U heeft de prijsvraag gewonnen met uw idee voor een nieuwe dummieboekentitel. U mag maar liefst 5 titels uit de serie kiezen.

U snapt het al. Voorlopig komt er van dat consuminderen niets. Bovendien heb ik besloten er zelf ook één te schrijven: 'Wedstrijden winnen voor dummies'. Ik vermoed een enorm gat in de markt.

Heerlijk boekenfeest 2009

Het jaarlijks terugkerende Nieuwe-Boekenfeest kun je als beetje lezer niet missen. Groots aangekondigd in tijdschriften, op radio en internet moet je wel enorm blinde vlekken hebben om het niet op te merken. Gelukkig wilde ik het ook niet missen, en kocht 2 kaartjes voor Manuscripta 2009 zodra het kon.

Het was een verjaardagskado voor mijn zus, dat Manuscriptakaartje. Ooit, in 2007, toen er voor de eerste keer gewoon publiek werd toegelaten, waren wij er samen zomaar beland. De sfeer trof ons meteen. Het was een setting waar Woody Allen zich onmiddellijk zou hebben thuis gevoeld. Surrealisme ten top en zus en ik vroegen ons dan ook af wanneer iemand op zou springen om ons te vertellen dat het A) Eén groot toneelstuk was, B) het eigenlijk een filmset betrof waar iedereen zijn rol kende behalve wij, C) wij gewoon helemaal geen kaas hadden gegeten van de Nederlandse schrijfwereld en dat het juist zeer representatief was.

Waarschijnlijk golden alle opties en wij vatten het plan op om in 2008 weer te gaan en ons ietwat literairder op te stellen. Om onze woorden kracht bij te zetten kochten we voor de manifestatie van 2008 identieke tweedelige pakken bij de goedkoopste textielsuper, maar dat zag je er niet aan af. Ook hadden we een camera mee om met onze grote (en soms onbekende) helden op de gevoelige plaat te gaan. Het werd een heerlijke dag. De outfits bleken een gemakkelijk aanknopingspunt om tot goede literaire gesprekken te komen, want het stelde de wat schuwe auteurs onmiddellijk op hun gemak. Voor ons had het als voordeel dat wanneer wij elkaar kwijt waren, wij slechts naar onszelf hoefden uit te zien.

Gooi je successen niet zomaar aan de kant dachten wij, dus togen we ook dit jaar in identieke jaren '50 jurkjes naar het boekenfeest. Het was er drukker dan ooit, we babbelden met de uitgevers van vorig jaar, dronken her en der champagne en voerden wederom goede literaire gesprekken met allerhande auteurs. We moesten tot onze spijt wel constateren dat het allemaal niet meer zo kneuterig was. De voordrachten waren begrijpelijker geworden, het aandeel poëzie was beduidend minder en de ludieke acties waren achterwege gelaten. Werden we vorig jaar nog het bed ingepraat om door een man in gouden ochtendjas voorgelezen te worden, dit jaar was iets dergelijks niet meer aan de orde. Gelukkig kwam het nog helemaal goed aan het eind. Daar las Paul Thomése onder begeleiding van een ietwat vreemde band voor uit eigen werk en kwam er toch nog een serie onbegrijpelijke gedichten door dhr. Nico Dijkshoorn voorbij. Gelukkig. We mogen nog een keer. Tot we het snappen.

Voorbije Vakantie