Morgen

Vandaag nog niet, hij woont nog hier.

Ik ken zijn liefste kant, zijn nukken en kuren. Aan zijn houding zie ik vaak hoe hij zich voelt. Zijn ogen zijn groot en zijn blik is meestal zacht. Woorden zijn overbodig om te snappen wat er is. Onze geschiedenis is 19 jaar versmolten, maar misschien is het al veel langer dan dat. Zo voelt het in ieder geval.

Morgenochtend rijden we samen naar een andere stad. We zullen een kamer bekijken en dan zal hij verhuizen. Natuurlijk doet hij dat, en hij gaat het prima redden.

Langzaam kruipt deze avond voorbij. Morgen is nog ontzettend ver weg.
Ik neem een wijntje en pleng stilletjes een traan.

Communicatie

De intervisieclub is bij elkaar. Het gesprek gaat over werk en ons vak, daar valt genoeg over te zeggen. We zijn allemaal dames die hardwerkend hun sporen in de communicatie wel hebben verdiend. We hoeven ons niet meer te bewijzen. Hoewel...

Een van ons vertelt hoe ze tijdens een vergadering door een dominant manspersoon buiten spel werd gezet, terwijl hij even later het door haar geopperde idee poneerde als zijnde zijn eigen briljante ingeving. Ze was te perplex om adequaat te reageren. Toen barstten wij in een feest van herkenning uit.

Tijdens opleidingen leer je een hoop, namelijk hoe het moet, wat het beste is, hoe het beter kan. Maar een module 'omgaan met dominante dubbele-agenda voerende manspersonen' ben ik nog niet tegen gekomen. Het is wel een factor waardoor vrouwen die serieus met hun werk en carrière bezig zijn, behoorlijk kunnen afknappen. Een factor die ieder zichzelf respecterende organisatie serieus zou moeten nemen dus.

De hardwerkende dames zou ik geen slachtoffer willen noemen. Maar ik vind het wel triest dat het zo herkenbaar is wanneer vrouwen vertellen hoeveel moeite ze moeten doen om als gelijkwaardige, serieuze gesprekspartner te worden gezien.

Wij hebben met een goed glas wijn onze strategie bepaald. Aan de dames zal het niet liggen, zij zijn best bereid naar zichzelf te kijken. Hoe het met de dominante mannen zit, weet ik niet. Maar een bijdrage kan ik wel leveren. Ik zal een managementboek schrijven. In mannentaal. Opdat ook dominante mannen zullen weten hoe ze met goed geschoolde, welwillende, hardwerkende dames om moeten gaan. Want dat de dames in opmars zijn, dat staat buiten kijf. Buiten de deur van de organisatie of het managementteam houden kan niet meer.

'Implementeer een vrouw' heet het. In 2013 te koop.

Onzichtbare Zaken -Personeelsbeleid.

Mijn naam is Bob Koudewater, spookambtenaar en -manager, en al jaren werkzaam op het Ministerie van Onzichtbare Zaken te Den Haag. Hoewel ik de openbaarheid schuw, deed ik hier al eerder verslag over het reilen en zeilen van de afdeling.

Onze kracht schuilt nog altijd in het onder de pet houden van zaken die in het kader van landsbelang beter verborgen kunnen blijven. Om hoeveel zaken het gaat, kan ik vanzelfsprekend niet vermelden, maar dat wij -ik en mijn 49 spookambtenaren- bijna omkomen in het werk, zegt wel iets. Het water, of moet ik spreken van modder, staat ons dagelijks tot aan de lippen. Vandaar dat ik geheel tegen mijn principes de publiciteit op zoek.

Onze afdeling heeft sinds mijn aantreden een grote professionaliseringsslag gemaakt. Het persoonlijk ontwikkelprogramma 'Bloeien in de Schaduw' dat wij daartoe als instrument hebben ingezet, werpt nu zijn vruchten af. 'Figuurlijk composteren' en 'Recycleprocedings and Sublimation of Dirty Matters' (overgenomen van onze collega's in Zuid Afrika) bleken de hoogst gewaardeerde programmaonderdelen. Waren de meeste medewerkers voorheen nog bleke, teruggetrokken en lichtelijk terneergeslagen spookambtenaren, momenteel is de eigenwaarde en het moreel hoog. Niet alleen op het werk, maar ook vanuit diverse thuissituaties heb ik positieve feedback mogen ontvangen.

Tróts op onze dekselfunctie, dat is wat wij zijn. Maar de druk op de ketel neemt toe. Onze deksel is binnen afzienbare tijd niet meer bestand tegen het gistings- en rottingsproces van zaken waarmee de doofpotten nog altijd te vol worden gestopt. Noodmaatregelen als 'Operatie Drukverlichting door Gedeeltelijke Ontsluiting', in de volksmond ook wel 'Wikileaks' genoemd, blijken niet toereikend. Dat blijkt ondubbelzinnig uit de sturingsinformatie die ik dagelijks tot mij neem. En dit is het punt waar u mijn verhaal binnensluipt.

Wij zijn op zoek naar spelers op het scherpst van de snede, mensen die in staat zijn de scheidslijn te bewaken tussen donker en licht. Onze voorkeur gaat uit naar introverte onderdrukkers met een hekel aan registratie- en verantwoordingsdrang. Constipatie en hermetische geslotenheid zijn een pré. Over de secundaire arbeidsvoorwaarden en de bonusregeling kan ik niets loslaten, maar in de doofpot zitten genoeg aantrekkelijke middelen.

Ik zie uw reactie graag tegemoet,
Bob Koudewater, Spookmanager OZ.

OZ deel 1.
OZ deel 2.
OZ deel 3.
OZ deel 4.
OZ deel 5.

Overkill

In de gang van het ziekenhuis is een levensgroot opblaasmodel van een darm geïnstalleerd. Je kunt er, mocht je daar zin in hebben, door heen lopen en alle stadia van darmkanker bekijken. Rode gezwellen in alle vormen en maten hangen naar beneden, ook zonder de buis in te kruipen kun je ze bewonderen. Het is kwart over 8 's ochtends, maar voor de rest van de dag is m'n eetlust vergaan.

In de wachtkamer liggen hippe modebladen. De kledingprijzen die in de linker benedenhoek van de pagina's vermeld staan, liegen er niet om: een vreemd kort wollen broekje van Chanel kost zo'n slordige 800 Euro, een eenvoudig ogend zomerjurkje 1750,00 Euro. Snel leg ik het blad terug, het is iets teveel van het goede.

Ik kijk om me heen en zie mannen en vrouwen die gelaten wachten tot ze aan beurt zijn. Sommigen dragen een spijkerbroek, anderen een vers gestreken overhemd vanwege het werk straks waar ze straks naartoe gaan. Ze zien er niet uit als potentiële darmkankerspecialisten, noch als modefreaks met het lichaam van een 16-jarige die geregeld 2000 Euro uitgeeft aan een jasje dat volgend seizoen al uit de mode is. Iets klopt hier niet.

Wanneer ik even later naar de uitgang loop, zie ik dat er een gastenboek naast de darm ligt. Ik pak de pen en schrijf 'Verlaat in verwarde toestand het ziekenhuis...'

Gewoon dóen

Het begon met het winnen van de prijsvraag 'Voorspel de shortlist voor de Libris literatuurprijs.'
Ik had er 5 van de 6, dus mochten mijn man en ik naar de uitreiking in het Amstelhotel met als klap op de vuurpijl een overnachting aldaar. Als dat geen 'dream come true' is.

Over de uitreiking zelf schreef ik al een verslagje voor Tzum.

Amstelhotel

'Weet u waar ik de auto het beste kan parkeren?' vraag ik aan de man in rood livrei. Hij antwoordt dat ik hem de sleutel kan geven, en alles wordt geregeld. We stappen uit, naar de bagage hoeven we niet meer om te kijken, het feest is begonnen.

Zodra je de centrale hal in stapt, wandel je een andere wereld binnen. En als een waterval wordt de service over je uitgestort.

Met een houten lift, zeer mooi bewerkt en ongetwijfeld in 1884 heel modern, gaan we naar de derde verdieping. Kamer 314 ligt boven de rivier, hier is het goed toeven!

met een familielid brengen we al keuvelend in de serre de rest van de middag door. Alleen al het servies is een feest. Bert test de vleugel, en deze blijkt erg goed.

En dan is het tijd voor het grote feest. Het is echt een fantastische avond!

Ergens na 3 uur 's nachts rollen we tollend van alle indrukken en de onwaarschijnlijk lekkere wijn op het enorme bed. Het ligt als de prinses op de erwt, maar dan zonder erwt.

Om een uur of 6 dringen de eerste harde stadsgeluiden door het open raam. Langzaam staan we op, lezen de gebrachte krant, en dalen af naar de ontbijtzaal. Het duurt niet lang voor we aan de champagne en zachtgekookte eitjes zitten.

We hebben nog even de tijd, dus trekken we badjassen aan en dalen met de lift rechtstreeks naar het zwembad.

De auto wordt voor ons opgehaald, de bagage wordt ingeladen, de auto is al gestart, portiers worden open gehouden, we hoeven alleen maar in te stappen en weg te rijden. Dat gaat heel vloeiend, dat wegrijden. Maar het loskomen, het landen op aarde, de realiteit weer in stappen, dát kost aanzienlijk meer moeite!

Foto van 'de jurk'

Libris literatuurprijs 2011

In korte tijd, binnen een paar weken, las ik alle dit jaar voor de Libris literatuurprijs genomineerde boeken. In totaal betrof het meer dan 2000 pagina's, deze neusjes van de zalm van de Nederlandstalige literatuur.

Ik heb er van genoten, van de verschillende literaire smaken. Een recensent ben ik niet, maar ik vind er natuurlijk wel iets van, van deze boeken. Zo is het bijvoorbeeld best opvallend dat er amper normale mensen in de verhalen voorkomen. Wat dat zegt over de jury en over de schrijvers, mag u zelf bepalen.

Mocht ik de prijs toekennen, dan zou de lijst er als volgt uitzien:

1. Huid en Haar, Arnon Grunberg met een 9,5
2. Tikkop, Adriaan van Dis met een 8
3. Bonita Avenue, Peter Buwalda een 6,7
4. De omweg, Gerbrand Bakker een 6,5
5. De maagd Marino, Yves Petry een 6,3
6. Superduif, Esther Gerritsen een 6,3

De ranking zegt ook iets over mij. En hoewel ik een paar steengoede schrijfsters mis, was het lezen een feest. Los van wat ik vind, vrees ik dat het Buwalda wordt.

Meivakantie

Iedere dinsdagavond dansen we. Dat doen we al jaren, misschien al 10 jaar.

Het begon ooit met een vriendin die me belde om een proefles te volgen. Ik had er helemaal geen zin in, het leek me ontzettend stom, maar ik ging toch. Na tien minuten vond zij er geen bal meer aan, en was ik voorgoed verkocht.

Inmiddels kennen we elkaar door en door, de hardcore oriëntaalse dansmeiden. We zijn met een stuk of 7, gevorderd zijn we, op alle fronten eigenlijk. Natuurlijk dansen we, maar aansluitend volgt de kroeg, met wijn en praat, vooral veel praat. Geen geleuter, daar doen we niet aan. Het is stoer, het is rauw. Er zijn pijnlijke geheimen, er is confrontatie. We tillen elkaar op en maken elkaar af. We betalen ieder voor zich en fietsen als het laat en donker is, allemaal een andere kant op, naar huis.

Deze week is het vakantie. Ik mis onze dans.

De juiste snaar

Twee keer per jaar gaan de frutsels van de piano. In de herfst een decoratief vaasje met hulst en bessen, een kaars, een strakgestreken wit kleedje. In de zomer een olijfhouten plankje met dito kommetje, een roze handgemaakt glazen vaasje met paarse tulp, en nog altijd het stijf gestreken witte kleedje. De klep gaat open, de spinnen gaan er uit, de pianostemmer komt.

Hij zet met een zwier zijn zwarte dokterstas op tafel. Koffie slaat hij af, een koekje ook. Hij komt net bij de visboer vandaan, zegt hij, daar verkopen ze kibbeling met een knapperige korst. Hij moet op zijn gezondheid letten, want over een half jaar gaat hij met pensioen.

Met z'n stemmershandschoen al aan pakt hij het glas sinaasappelsap. Drie weken geleden waren het de guaves, zegt hij. Dat was op Tenerife, met z'n hele familie was hij er op vakantie. Hij vertelt over de vloeiend 5 talen sprekende diskjockey, het animatieteam voor de kinderen en de eindeloos lange buffetten vol heerlijk eten, 'met vis en paella van hier tot aan jullie achterdeur. En guaves natuurlijk.'

Hij neemt een slok en staart dromerig voor zich uit. 'Maar het mooist was het feest. Ze wilden dat ik als travestiet ging.'
'En? Heb je een jurk aan getrokken?' vraagt Bert geïnteresseerd.
'Nee hoor, een rok, zonder hoge hakken. Ik heb ook een lied gezongen met een ijsklontje in mijn mond.'

Hij drinkt zijn glas leeg en gaat op de pianokruk zitten. Systematisch slaat hij toets voor toets langdurig aan, sleutelt wat.

Wanneer hij weg is, leg ik het witte kleedje terug. Ik zie de pianostemmer in een rok voor me, zingend met een ijsklontje in zijn mond. Het olijfhout, de paarse tulp in z'n vaasje gaan weer op de juiste plek. Vakantie in rok op Tenerife, waarom ook niet? Piano stemmen is best eentonig.

Reality

Een vriendin hielp me over de drempel. Zelf deed ze er ook aan en was wild enthousiast. Ze wilde me wel introduceren bij wat types hier en daar. En een beetje grenzen verleggen, virtueel spelevaren, dat kon helemaal geen kwaad. Bovendien, eenzaam achter je PC op een zolderkamer zitten verpieteren zou voorgoed tot de verleden tijd behoren.

Ze had me nieuwsgierig gemaakt en ik waagde ruim een jaar geleden de sprong in het diepe. En het was leuk, erg leuk zelfs. Zonder wil ik niet meer.

Het virtuele dorpsplein zit dagelijks vol kleurrijke types. Ze zijn interessant, grappig, gevat, lief, anders. De interacties zijn soms kunstwerkjes op zich. En wie zich niet gedraagt, wie niet leuk is, die gooi je zo van het plein af.

Vanmorgen heb ik een enorme zeurpiet verwijderd. Pijnloos, snel, zonder moeilijke gesprekken. Het was de eerste die ik er uit knikkerde. Gewoon, omdat ik het gezeur zat was. Een louterende ervaring. Wanneer kan zoiets in het echt?


Of was het eigenlijk al echt? Zit ik op facebook of zit facebook in mij?