Overkill

In de gang van het ziekenhuis is een levensgroot opblaasmodel van een darm geïnstalleerd. Je kunt er, mocht je daar zin in hebben, door heen lopen en alle stadia van darmkanker bekijken. Rode gezwellen in alle vormen en maten hangen naar beneden, ook zonder de buis in te kruipen kun je ze bewonderen. Het is kwart over 8 's ochtends, maar voor de rest van de dag is m'n eetlust vergaan.

In de wachtkamer liggen hippe modebladen. De kledingprijzen die in de linker benedenhoek van de pagina's vermeld staan, liegen er niet om: een vreemd kort wollen broekje van Chanel kost zo'n slordige 800 Euro, een eenvoudig ogend zomerjurkje 1750,00 Euro. Snel leg ik het blad terug, het is iets teveel van het goede.

Ik kijk om me heen en zie mannen en vrouwen die gelaten wachten tot ze aan beurt zijn. Sommigen dragen een spijkerbroek, anderen een vers gestreken overhemd vanwege het werk straks waar ze straks naartoe gaan. Ze zien er niet uit als potentiële darmkankerspecialisten, noch als modefreaks met het lichaam van een 16-jarige die geregeld 2000 Euro uitgeeft aan een jasje dat volgend seizoen al uit de mode is. Iets klopt hier niet.

Wanneer ik even later naar de uitgang loop, zie ik dat er een gastenboek naast de darm ligt. Ik pak de pen en schrijf 'Verlaat in verwarde toestand het ziekenhuis...'