Ajax, gratis, twitter en sex.

Als u op zoek bent naar een degelijk blog over Ajax, gratis, facebook, en twitter, dan bent u zojuist via de digitale routeplanner, google, download, music, niet op het juiste adres gearriveerd of aangekomen. Wat doet denken aan afvallen, slank, dun, dieet. Maar ook humor, politiek, voetbal. Trouwens, Mark Rutte, Geert Wilders en de crisis doen het ook heel goed. En oja, bijna vergeten: SEX!

Juist, ziet u het? Dit is heel tricky. Het gaat om lokaas, een val, u bent via uw eigen zoekterm gelokt, misleid. Maar daarom niet getreurd, u bent wel degelijk een belangrijke bezoeker.

Dus van harte gefeliciteerd! U heeft zojuist de bouncerate verhoogd! Dat is geen prijs, wel gratis en mét de wetenschap dat u niet de enige bent.

Tot slot wil ik u hartelijk bedanken voor het bezoek en wens ik u veel succes met het vinden van de juiste informatie, baan, rijkdom, geld, goud, porno, een date, politieke partijprogramma's, de juiste voetbalclub, artiest of geluk en moge het allemaal gratis zijn.

Tips en Trucks

Hallo, hier Bob Koudewater, uw trouwe spookmanager van het Ministerie van Onzichtbare Zaken (OZ).
Vanuit de coulissen in Den Haag leid ik mijn spookambtenaren door de crisistijden.
Het is druk op het Ministerie, heel druk. De workload van zaken die het politieke daglicht niet kunnen verdragen, groeit de laatste jaren gestaag terwijl er meer en meer op spookambtenaren bezuinigd wordt. Gelukkig voorzie ik potentiële nieuwe medewerkers als doorstromers vanuit de groeiende groep weigerambtenaren. Ze zijn van harte uitgenodigd eens bij mij aan te waaien. Maar ondanks deze uitnodiging is dit primair geen wervingsblogpost.

Het Nieuwe Werken
Zoals iedere manager wel weet is 'Het Nieuwe Werken' de buzz van 2011. Nu zal je mijn naam niet snel in managementboeken tegenkomen, maar mijn vrouw zei laatst: "Bob, laat de kaas toch niet zo van je brood eten. Schuif jezelf eens naar voren!"
"Potverdorie" dacht ik, "ze heeft gelijk!" Alsof het na al die jaren van onzichtbaarheid ineens tot me doordrong. Ook ik doe belangrijk werk, al is het resultaat juist de onzichtbaarheid. Alsof dat geen bloed, zweet en tranen kost. En daarmee komen we op iets heel belangrijks: 'Het Nieuwe Werken' is natuurlijk wél als eerste door mij, Bob Koudewater, geïntroduceerd! Niemand die fysiek de spookambtenaren van het Ministerie van Onzichtbare Zaken vindt, natuurlijk niet. De kracht van de gehele spookambtenarij bestaat uit het werken in de schaduw, onzichtbaarheid op kantoor staat bovenaan onze corebusinesslijst. Officieel en fysiek bestaan we niet eens. Als dat geen ultiem 'Het Nieuwe Werken' is!

Overeenkomsten en leerpunten
Het leger 'Nieuwe Werkers' in reguliere bedrijven groeit hard. Omdat wij van OZ al jaren de expertise op dit gebied in huis hebben, ben ik zo vrij wat conclusies te trekken en aanbevelingen te doen. Veel kantoren staan leeg, wat overblijft zijn gebouwen met anonieme flexplekken. Niemand die z'n collega's nog kent. En juist dat, beste mensen, IS HELEMAAL NIET ERG!
Managing by walking around? Zoo 2009! Cascademodelletjes? Organisatiestructuren? Functiehuizen? Vergeet het maar. Fysiek overleg bijwonen? Totaal overbodig. Koffie automaat? Wahaha!
Wat dan wel?
Ik zeg: Managing by clouding around. Managing by loslaten, loslaten en loslaten. Managing by not being there, Dat is míjn manier. Zelfsturende teams, daar gaat het om. Dat is meteen nog zo'n buzzer van 2011, zelfsturende teams.

Zelfsturende teams
Waardoor komen de zelfsturende teams in reguliere organisaties niet van de grond en bij OZ al jaren wel?
Doordat bij OZ de beloning direct gekoppeld is aan het behaalde gezamenlijke resultaat en niet gekoppeld is aan functie. Reken maar dat het werkt!
Maar goed, het zou geen wervingsblog worden.
U kunt mij overigens via mijn vrouw inhuren voor een seminar of workshop over bovengenoemde onderwerpen. Via cloudconferencing ga ik graag met u en uw medewerkers in gesprek. Scheelt weer reiskostendeclaraties...



Dit is het achtste deel van het feuilleton door Bob Koudewater, spookmanager bij het Ministerie van Onzichtbare Zaken te Den Haag.

MISTerious

Heb ik de mist gemist? Eigenlijk niet. Zodra je naar buiten gaat, kun je hem niet missen.

Against all odds

Op Paleis het Loo is een winterfair. In de krant stond vandaag:
'Het Loo trok een paar duizend bezoekers, het merendeel was vrouw. Spirit of Winter straalt luxe uit en richt zich onder meer op het landleven.'
Nou, dan weten u en ik het wel, daar gaan we (voor 20 euro p.p.) natuurlijk niet naar toe.

Maar niet alles in het leven verloopt zoals gepland.
'Ga je mee? Ik heb vrijkaarten!' zei een goede vriendin, en dus fietsen we vandaag in de stralende zonneschijn de Winter tegemoet.

De krant had niets teveel beloofd. De luxe kerst- en andere goederen straalden ons in witgepunte tentjes honderden meters rijenlang tegemoet. Onopvallend manoeuvreerden wij ons vlot en soepeltjes tussen kramen en het geïnteresseerde publiek. We waren er nu toch. Er viel van alles aan te schaffen: een Fins stookhuis, ecologische tuinen inclusief aanleg, driehonderdduizend luxe kerstversierselen, opgezette zwijnen- en hertenkoppen, handgeborduurde kashmirshawls. Na een uur keken we nergens meer van op.

Misschien lagen we een paar jaar achter, maar qua trends ontdekten we dat waxjassen, hoewel die toch honderd jaar meegaan, helemaal uit zijn. Ook jack russels kunnen niet meer. Noorse viltjassen met rendiermotief en professionele meterslange rookdozen daarentegen zijn de must haves van dit seizoen.
Wit handgevormd keramiek en kerstversierselen uit begin vorige eeuw zijn ook helemaal hot. En dat we alleen nog eten en drinken wat biologisch dynamisch verantwoord verbouwd is, moge duidelijk zijn. Helemaal ge-upload met wat er nu weer allemaal moet, togen wij na een paar uur moegeslenterd richting uitgang.

Net toen ik de fiets van slot deed, viel een mooie rode appel uit een kerstkrans. Ik raapte hem op en legde hem op mijn hoofd. Willem Tell verscheen niet.

Schrijflust

Een schrijfretraite?????
Wie gaat er in godsnaam naar een schrijfretraite!
(En wat is het uberhaupt?) klik hier voor uitleg

Zo luidde ongeveer mijn reactie, want ik ben een nuchter type die zich de kop niet gek laat maken. En al helemaal niet met retraites. Maar deze retraite bleek sterker dan ik, en zodoende reed ik toch bewapend met laptop en gemakkelijke kleding een ruime week geleden samen met twee andere schrijvers naar de Eiffel.

In de oude en werkelijk prachtige pastorie maakten we kennis met de andere retraitanten. De start kon niet beter: zet een stel geestverwanten bij elkaar, schenk een mooie wijn en voilà. We spraken op gemoedelijke wijze honderduit, genoten van een culinaire dis, continueerden onze gesprekken met nog een goed glas wijn en kregen steeds meer zin in de rest van de week.

De retraite overtrof alle verwachtingen. Zit je normaal gesproken intens alleen en stoffig te worstelen met alinea's, verhaalopbouw, plots, boektitels, stijl, vertelperspectief, en vele afleidingsmanoeuvres, nu konden wij ons volledig concentreren op ons scheppend vermogen. Bovendien werkten we onder de bezielende leiding van een bekwame schrijfcoach. Schrokken we in het begin nog op wanneer een schrijver juichend de spreekkamer verliet, "Nu weet ik hoe ik verder moet, hoeraaa!" het werd al snel de norm.

Na meters herschrijfwerk, intriges en nieuwe alinea's kon de geest steeds heerlijk opladen in de wilde bossen, de sauna of de jacuzzi. Ook emoties kregen de ruimte, vele tranen vloeiden tijdens de zorgvuldig geselecteerde en tijdens het diner op democratische wijze gekozen films die 's avonds in de voormalige kapel werden vertoond. Vooral daar werd pijnlijk duidelijk wat een teergevoelige zieltjes schrijvers toch zijn. Tot in de kleine uurtjes duurde de nazit met analyses en diepzinnige gesprekken. Want schrijvers voeren graag gelaagde en diepzinnige gesprekken, vooral bij mooie bourgognes. In volzinnen én met een plot.

Het afscheid naderde veel te snel. Nog één maal doken we de jacuzzi in, bespraken voor de laatste keer het eigen en andermans werk, nuttigden de overgebleven flessen wijn, wisselden contactgegevens uit.

Ik ben al begonnen met sparen. Ten eerste om alle boeken te kunnen kopen waaraan tijdens de retraite is gewerkt, ten tweede wil ik volgend jaar weer!