zaterdag 28 november 2009

D-day


Voor het eerst in mijn hele leven ontving ik een ontslagbrief. Hij was twee-en een-half kantje lang. Drie keer las ik hem, het stond er echt, toen legde ik hem uit het zicht want ik wist genoeg. Daarna deed ik boodschappen, ruimde de boel een beetje op, deed de was en harkte de tuin. Echt veel veranderde er kennelijk niet. En toch ook weer wel.

Cliché cliché, maar boos was ik al geweest en verdrietig ook. Dus wat nu? Aan de drank gaan? Ach, ook dat is zo cliché. Ik had gewoon helemaal nergens meer zin in.

Ik had géén zin in bloemkool, in administratie, in autorijden, in mensen om me heen, in gesprekken over alles en over niks, in ontsnapte konijnen, tanden poetsen, naar de stad fietsen, APK-keuringen regelen, ander werk zoeken, schrijven, verjaardagsfeestjes, krant lezen, studieboeken, haren kammen, kortom, een acute diepe, diepe depressie had me overmeesterd. Hij duurde anderhalve dag.

Er lag een onbekende CD naast de stereo-installatie. Hij had al lang terug gemoeten naar de bibliotheek. Natuurlijk had ik ook geen zin om met het onbeluisterde schijfje door de regen te fietsen, dus zette ik hem op. Kanonnen! Het bleek een CD vol Lloyd Webber musicalliedjes! Het greep me bij de strot, wat kan die man toch mooie dingen maken zeg! Jesus Christ superstar, Evita en the Phantom of the Opera, Tell me on a sunday en the woman in white, alles stond er op. En voor ik het wist zong ik uit volle borst mee met Barbara Streisand en José Carreras. Ik haalde er een strijkijzer en een onwaarschijnlijk grote berg gekreukte overhemden bij, want om met niks in je handen in de kamer te staan zingen voelde wat onwennig. Na 5 keer de CD van 74 minuten waren de overhemden kreukvrij en was ik zo schor als een kraai. De buren toonden godzijdank veel begrip voor de situatie, in ieder ander geval zou de rijdende rechter wegens ernstige geluidsoverlast op de stoep hebben gestaan.

En is de dip nu voorbij? Heb ik het licht weer gezien? Nou nee. Toch is er weer iets veranderd. Mijn oude, diep weggestopte droom is ontwaakt. Ik wil weer mooie dingen maken. Dingen waar ik helemaal geen tijd meer voor had vanwege een carrière. Want mooie dingen maken kost tijd, ook op onmogelijke tijdstippen zoals om 4 uur 's nachts. Die tijd is me plots zwart op wit in een brief van twee-en-een-half kantje in de schoot geworpen. Tijd om dromen waar te maken, net als Jesus Christ en de Phantom en Evita..... http://www.tudou.com/programs/view/72Wrz6xR__A/

zondag 15 november 2009

Goedheiligman


Toevallig wandelde ik een café binnen waar Sinterklaas zich net achter een microfoon had geïnstalleerd. Het zaaltje zat vol jonge mensen met verwachtingsvol kloppende harten, want dat gebeurt zodra de goedheiligman zich laat zien. Maar cadeautjes kregen de bezoekers niet.

'Beste mensen', begon de Sint. Hij had een enigszins Veluws accent.
'Het moet niet gekker worden. Sinds mijn vroege jeugd, ik was toen ook al oud, werk ik mij een slag in de rondte en betaal ik keurig belasting en premies voor de Pieten. In Spanje heb ik geen Hollands nieuws gevolgd, ik had het veel te druk met Pieten managen en het grote boek bijhouden. Ik kan u verzekeren dat dat een zware klus is! En wat te denken van de keuringsdienst van waren tevreden stellen? Ik zou er bijna de pepernoten en de marsepein voor afschaffen. Maar goed, ik heb het er allemaal voor over, want binnenkort, over een jaar of 20, kan ik eindelijk met pensioen. Maar wat hoor ik hier in Nederland? Dat ik over 15 jaar tot mijn 67ste door moet werken!'

Hier zweeg hij even en nam een flinke slok bier. Geroezemoes steeg op uit het publiek. Hier had men nooit bij stilgestaan, maar het punt van de Sint was duidelijk. Hier kwam onrecht ter sprake, dit zaakje stonk.

'U begrijpt dat ik geschokt ben. Mijn suiker is ontregeld en de rikketik slaat er van op hol. Maar daar wil ik u natuurlijk niet mee lastigvallen. Ik wil gewoon tot mijn pensioengerechtigde leeftijd mijn zware taak kunnen vervullen. En dan een mooi pensioentje ontvangen en daarna trouwen met Trees. Eerlijk gezegd voel ik er veel voor om onder de huidige omstandigheden met pre-pensioen te gaan. Als statement wel te verstaan.'

Nu stegen er verontwaardigde kreten uit het zaaltje omhoog. De goedheiligman had de zaal flink in z'n ban. Hij nam nog een paar flinke slokken bier veegde het schuim met de achterkant van zijn spierwitte handschoen uit zijn snor.

'Gelukkkig ben ik een verstandig man' Vervolgde hij zijn betoog. 'Ik ben altijd zelfredzaam geweest. Met al mijn ervaring in het runnen van een filantropische zaak, heb ik besloten met mijn zakentalent eens flink veel winst te maken. U snapt, ik wordt hiertoe gedwongen door de politiek. Piet, laat de flipovers zien.'

De flipoverpiet haalde een leeg vel weg en daar verscheen zowaar een organigram dat zijn weerga niet kent.
'Dit, dames en heren, is de Sinterklaasbank, oftewel de SKB. U kunt hier leningen krijgen, hypotheken afsluiten, woekerpolissen kopen en Chocomunten bestellen. Ook kleine kinderen kunnen hun eerste rekeningetjes gerust openen bij de Goedheiligman.'

Nu kwamen er wat verbaasde uitroepen uit de zaal, maar Sint negeerde ze en ging door. 'Het is tijd om het helemaal anders te doen. Mijn logo is een zinkend schip. En daarom daag ik iedereen uit creatief met zijn leeftijdsgrenzen om te gaan. Ober, mag ik nog een biertje?'

Het werd mij een beetje teveel van het goede en ik wurmde me naar buiten. Een frisse novemberwind waaide door de stad. Ondanks de wat vreemde insteek van de Sint had hij toch iets aangewakkerd. Wie heeft zich ooit afgevraagd hoe die ouwe kerel het allemaal rooit? Ik besloot ter plekke vanavond geen wortel, maar een oude obligatie van de DSB in mijn schoen te doen.

vrijdag 13 november 2009

crisis ad interim


Eten wij binnenkort uit prullenbakken? Staat ons huis binnenkort te koop? Of vul ik een rugzak en vlucht ik de wijde wereld in? Zit er überhaupt wel iets eetbaars in prullenbakken? Met deze en soortgelijke vraagstukken hou ik mij de laatste tijd intensief bezig, bij voorkeur 's nachts. Want hoewel de economie voorzichtig aan herstel begint, is mijn persoonlijke crisis net gestart.

Nog anderhalve maand ben ik onder de pannen met werk. Echt werk met een maandelijks salaris, veel collega's en een mobiele telefoon. Heel prettig om een identiteit aan op te hangen enzo. Maar dat houdt vanwege een reorganisatie op. Voor mij betekent het dat er aan de zekerheden een eind komt en dat veroorzaakt een persoonlijke aardschok.

Het gekke is dat ik in de eerste instantie dacht dat het wel mee zou vallen. Weggaan en opnieuw beginnen, dat kan toch niet zo moeilijk zijn? Het is me tot nog toe altijd gelukt werk te vinden en bovendien is dit de kans bij uitstek om voor mezelf te beginnen. Eindelijk een eigen bedrijf starten, het zou een 'dream come true' moeten zijn, maar waarom voelt het dan niet zo?

Verscheurd door twijfel, hoop en angst ploeg ik me door de laatste weken heen. Het Grote Afscheidnemen is begonnen. Ik ruim mappen op, gooi documenten weg en sluit projecten af. Ik moet nog wennen aan 'nee' zeggen tegen nieuwe verzoeken, nieuwe opdrachten. En tegen beter weten in blijf ik contactpersonen toevoegen aan het adressenbestand in m'n mobiele telefoon, hoewel ik hem bijna moet inleveren.

Tijdens deze laatste stuiptrekkingen wordt het me pijnlijk duidelijk dat de rede het niet altijd wint. Vandaag ben ik verdrietig en leeg. Raar, want dat gevoel ken ik eigenlijk niet. Waar zijn de ideeën gebleven? De wilde plannen? Hoe hard ik ook zoek, de altijd aanwezige rare hersenkronkels zijn verdwenen. Op de plaats waar het normaal gesproken bruist, bevindt zich een groot, zwart gat en dat vind ik doodeng.

Uiteindelijk zal het wel weer louterend zijn, dit hele proces. Ik ken mezelf een beetje. Maar toch. Voorlopig moet ik er dwars doorheen. Daarom ga ik zo meteen eens wat prullenbakken in de buurt controleren. Eens kijken wat de crisispot zoal schaft.