D-day

Voor het eerst in mijn hele leven ontving ik een ontslagbrief. Hij was twee-en een-half kantje lang. Drie keer las ik hem, het stond er echt, toen legde ik hem uit het zicht want ik wist genoeg. Daarna deed ik boodschappen, ruimde de boel een beetje op, deed de was en harkte de tuin. Echt veel veranderde er kennelijk niet. En toch ook weer wel.

Cliché cliché, maar boos was ik al geweest en verdrietig ook. Dus wat nu? Aan de drank gaan? Ach, ook dat is zo cliché. Ik had gewoon helemaal nergens meer zin in.

Ik had géén zin in bloemkool, in administratie, in autorijden, in mensen om me heen, in gesprekken over alles en over niks, in ontsnapte konijnen, tanden poetsen, naar de stad fietsen, APK-keuringen regelen, ander werk zoeken, schrijven, verjaardagsfeestjes, krant lezen, studieboeken, haren kammen, kortom, een acute diepe, diepe depressie had me overmeesterd. Hij duurde anderhalve dag.

Er lag een onbekende CD naast de stereo-installatie. Hij had al lang terug gemoeten naar de bibliotheek. Natuurlijk had ik ook geen zin om met het onbeluisterde schijfje door de regen te fietsen, dus zette ik hem op. Kanonnen! Het bleek een CD vol Lloyd Webber musicalliedjes! Het greep me bij de strot, wat kan die man toch mooie dingen maken zeg! Jesus Christ superstar, Evita en the Phantom of the Opera, Tell me on a sunday en the woman in white, alles stond er op. En voor ik het wist zong ik uit volle borst mee met Barbara Streisand en José Carreras. Ik haalde er een strijkijzer en een onwaarschijnlijk grote berg gekreukte overhemden bij, want om met niks in je handen in de kamer te staan zingen voelde wat onwennig. Na 5 keer de CD van 74 minuten waren de overhemden kreukvrij en was ik zo schor als een kraai. De buren toonden godzijdank veel begrip voor de situatie, in ieder ander geval zou de rijdende rechter wegens ernstige geluidsoverlast op de stoep hebben gestaan.

En is de dip nu voorbij? Heb ik het licht weer gezien? Nou nee. Toch is er weer iets veranderd. Mijn oude, diep weggestopte droom is ontwaakt. Ik wil weer mooie dingen maken. Dingen waar ik helemaal geen tijd meer voor had vanwege een carrière. Want mooie dingen maken kost tijd, ook op onmogelijke tijdstippen zoals om 4 uur 's nachts. Die tijd is me plots zwart op wit in een brief van twee-en-een-half kantje in de schoot geworpen. Tijd om dromen waar te maken, net als Jesus Christ en de Phantom en Evita..... http://www.tudou.com/programs/view/72Wrz6xR__A/