maandag 20 februari 2012

Baku2Almere


Geweldige organisatie, goed optreden en een prachtig team, wat wil je nog meer!
Voor liedjes, foto's enz. klik: **********
Deze week nog, worden heel veel actiefoto's op Baku2Almere geplaatst. Vanuit het publiek is een filmpje met een mobiel gemaakt. Eerst is het donker, daarna verschijnt het beeld. Freedom filmpje

maandag 13 februari 2012

Wie is de Mol?

Het stof in Songfestivalland dwarrelde nog een flinke tijd na sinds de bekendmaking van de 6 kandidaten begin januari. Raffaëla Paton (Chocolatta) is één van de door de TROS geselecteerde kandidaten. De andere kandidaten zijn Tim Douwsma (Undercover Lover), Joan Franka (You and Me), Ivan Peroti (Take me as I am), Pearl (We can Overcome) en Kim de Boer (Children of the World). Van deze zes kandidaten zijn vijf bekend van tv-talentenjachten, geproduceerd door... John de Mol. Raffaëla Paton was te zien in Idols en The Voice of Holland en ook Pearl Jozefzoon, Joan Franka en Kim de Boer deden mee aan The Voice. Tim Douwsma deed eerder mee aan So you wannabe a star.

Los van de vraag of dit goede kandidaten zijn, is de selectieprocedure op zijn minst troebel te noemen.

Maar liefst 491 inzendingen kwamen binnen bij de TROS. Dat is veel, gezien de termijn van drie maanden waar binnen alles ingeleverd moest worden. Bij de inzendingen zaten veel kant- en klare producties, met liefde en zorg geproduceerd.

Om een beeld te krijgen: het schrijven, componeren, arrangeren, instuderen en opnemen van een liedje kost gemiddeld 3 mensen minstens 3 werkdagen. Het is waarschijnlijk laag ingeschat, ik ga uit van een gemiddelde. De reistijd naar de Hilversumse koffer (verplicht) laat ik qua uren buiten beschouwing. 9 werkdagen keer 491 = 4419 werkdagen in één koffer. Over kosten qua mensuren durf ik niet eens te beginnen. Over kosten qua studiohuur en filmclips ook niet.

Wanneer dan op 5 januari blijkt dat John de Mol buiten de koffer vol inzendingen, opdrachten geeft en bovendien niet aangemelde kandidaten selecteert, kan ik me een bittere nasmaak bij de inzenders wel voorstellen. "Wie is de Mol, dat is toch een heel ander programma?" zullen zij hebben gedacht.

Dat De Mol verontwaardigd reageert op de ophef, is niet chique. Als Grote Opperbaas kan hij beter de hand in eigen boezem steken. Regel één van goed leiderschap is verwachtingen te managen bij degene die voor jou werk verrichten. En daar heeft hij gefaald.

Maar passie voor muziek laat zich niet zomaar uit het veld slaan, die vindt een weg. Een flink aantal inzenders organiseert daarom een alternatief songfestival.

Op 19 februari is in Almere een grote benefietvoorstelling Baku2Almere te zien. De opbrengst gaat naar het Jeugd Cultuurfonds.
Klik hier voor meer informatie.

zondag 12 februari 2012

Het Geheim van Succes

Sinds een jaar maakt hij deel uit van ons leven. Echt aantrekkelijk is hij niet te noemen, hoewel hij stralend witte tanden heeft. Regelmatig vertoont hij agressief gedrag en van manipulatie is hij niet vies. Toch hebben wij hem in ons hart gesloten.

Freddy Wong is een fenomeen. Hij maakt filmpjes. Met een eigen youtubekanaal, 2886194 abonnees en 541705973 videoweergaven is hij een van de meest bekeken, zo niet dé meest bekeken kanaalbeheerder.

In zijn filmpjes wordt geschoten, idioot gedaan, gepersifleerd én ze barsten van de after-effects, effecten die bij het editten worden toegevoegd. Ontploffingen, vliegende mensen, tekenfilmfiguren, lasers of ufo's, visueel of auditief, het maakt hem allemaal niet uit. Alles wordt gemonteerd en toegevoegd. Vooral aan deze effecten heeft hij zoveel fans te danken.

Door deze technisch goede filmpjes te maken, krijgt Freddy in de film- en gameindustrie veel opdrachten. Maar ook zijn fans krijgen maar geen genoeg van hem. Dagelijks barst Freddies mailbox van de verzoekjes om een speelfilm te maken, FW-style.

Aan dat verzoek voldoet hij op een bijzondere manier. Om het geld voor de film bij elkaar te krijgen, opende hij een gironummer en vroeg hij zijn fans te doneren. Tegenover ieder bedrag stond een wederdienst, bijvoorbeeld bij 5 dollar kun je de film gratis downloaden, bij een donatie van 7000 dollar krijg je een rol.

Hoewel Freddy drie maanden uittrok om het gewenste bedrag (80.000 dollar) binnen te slepen, stond binnen drie weken meer dan 100.000 op zijn rekening. Inmiddels kan hij een film maken die zijn eigen verwachtingen ver overtreft. Een beter voorbeeld van de 'gunfactor' ken ik niet.

Freddies principe is op veel organisaties toepasbaar. Echte passie verloochent zich niet.

Klik hier voor een kleine impressie...

vrijdag 10 februari 2012

Met Arnon Grunberg...





ongelooflijk druk...
Op 9 februari opende Arnon Grunberg in het Foam de expositie 'Les Vacances de monsieur Grunberg'. Een standaardexpositie kun je het niet noemen. De expositie is representatief voor de kunstenaars (Wendela Hubrecht en Arnon Grunberg), hij wijkt daardoor een beetje af van de reguliere tentoonstellingen in het Foam.

Toen Arnon eind 2009 een gezin zocht om mee op vakantie te gaan, mocht hij direct met ons mee. We waren niet het enige gezin, dus volgde een professionele auditie in een hotelkamer op een hotelbed, volgens mij zowel voor de gezinnen als voor Arnon een bijzondere ervaring.

Arnon besloot met Maud mee te gaan. We vonden het een beetje jammer, maar slapeloze nachten veroorzaakte de afwijzing niet. Toch was daarmee de kous niet af.

Wendela Hubrecht, fotografe, kwam op het geweldige idee alle gezinnen achterna te reizen om een paar prachtige vakantiefoto's te maken. En inderdaad, zwaar bepakt met allerlei camera's en statieven, arriveerde zij in de zomer van 2010 in Frankrijk. Ze maakte prachtige foto's en we hadden lol. Toen hoorden we een tijd niets meer, tot een paar maanden geleden. Er was een boek in de maak én een tentoonstelling.

Vanaf half zes stroomde het Foam meer dan vol. Nadat iedereen de foto's en de daarbij op de muur geschreven teksten had bewonderd en verwerkt en op het nagebouwde hotelbed had gezeten, begon de toespraak. Eerst sprak Marloes Krijne, directeur van het Foam. Daarna sprak de biograaf van Willem Frederik Hermans, Willem Otterspeer, die de opdracht had zich in te leven in de situatie dat W.F. Hermans op vakantie zou gaan met een wildvreemd gezin. Een dergelijk experiment zou volgens de heer Otterspeer beslist in een bloedbad zijn geëindigd.
Wat dat aangaat, heeft Arnon zich voorbeeldig gedragen. Maud en haar gezin hebben alles overleefd.

Het laatste woord was aan Arnon, die de gezinnen bedankte, en vooral ook Wendela. Toen zij met het voorstel kwam de gezinnen achterna te reizen, dacht Arnon: 'Die vrouw is heel eenzaam. Of die vrouw is gek. Of die vrouw is eenzaam en gek.'
Wendela heeft hoe dan ook prachtig werk geleverd.
Wendela, Judith, Elmo


Naast de tentoonstelling die zeer de moeite waard is, verscheen er een prachtig boek. Het staat vol vakantiekiekjes, teksten van de gezinnen en van Arnon, het hele selectieproces én een aantal vakantiefoto's van Arnon als kind op vakantie. De vormgeving is prachtig, de inhoud is rauw, soms pijnlijk, maar ook ontroerend. Intrigerend is het ook.






Tot slot wil ik ingaan op de woorden die Arnon naar aanleiding van ons gesprek op de hotelkamer op de muur en in het boek schreef:
'Judith had plannen met mij die verder leken te reiken dan de grote vakantie. Maar misschien was dat mijn eigen fantasie.'
Beste Arnon, natuurlijk had ik meer plannen. Hele wilde zelfs. Over infiltratie in managementteams of embedding in ambtelijke omgevingen. The killing fields zijn overal. Je mag me altijd mailen.






De expositie in het Foam is nog tot 18 maart te zien.

zaterdag 4 februari 2012

'Ja' zeggen

Het was halverwege 1998 en van de één op de andere dag was ik alleenstaande moeder in een onbekende stad. De eerste actie die ik ondernam was het straatje waar alle uitzendbureaus gevestigd waren, afstruinen en vragen naar werk. Daarna ging ik naar de sociale dienst.

'Ik wil werk' zei ik.
'Waarom?' vroeg de Sociale Dienstman, 'U hoeft helemaal niet te werken tot uw jongste kind 6 jaar is.'
'Wat?' riep ik, 'Dat duurt nog drie jaar! Ik wil gewoon werk!'
'Heeft u spaargeld?' vroeg de man.
Ik noemde naar waarheid een bedragje.
'Wahahaha!' schaterde de kerel het uit.
'Nou, gaat u maar werken hoor, ik zie u over een paar weken als uw geld op is wel weer terug.'

Zwaar beledigd verliet ik het gemeentehuis. De volgende dag al liep ik vakantiehuisjes te schrobben. Het verdiende niet veel, maar al snel kon ik een beter baantje krijgen. Daar moest ik verder voor reizen, maar so what. En al snel daarna vond ik een nóg beter baantje enzovoort. Uiteindelijk leverde werken mij vele malen meer op dan wanneer ik naar meneer S.D. geluisterd had, en drie jaar thuis op de bank was gaan zitten met een uitkering elke maand.

Dit principe, dingen doen zonder dat je weet waartoe ze leiden, zorgt voor aangename verrassingen. Deze maand staat in het teken van dat soort verrassingen. Dingen waarop je niet rekende, maar die ineens gebeuren. Een zelfgeschreven lied dat in een groot theater uitgevoerd wordt, de verschijning van een boek van Arnon Grunberg over een project waaraan ik heb bijgedragen. Kinderen die plots prestaties leveren waar je als moeder niet eens van durft te dromen. Een gewonnen reis.

Het begint met ja zeggen tegen je eigen idee.
Ik wens u héél veel JA.

donderdag 2 februari 2012

Haantjes.

Een gemeente ergens op de Veluwe is verzeild in een onverkwikkelijke zaak, het zogenaamde Gronddebacle. De gemeente heeft inmiddels tot 200 miljoen euro schade geleden door fouten rond de aankoop van grond. In een recent uitgebracht, vernietigend rapport wordt omschreven hoe op grote schaal grond werd aankocht om deze met winst door te kunnen verkopen. Dat er jarenlang vele grove fouten zijn gemaakt, valt op geen enkele manier meer te ontkennen.

De kranten schrijven er al maanden over. Over wethouders die wel of niet weg zouden moeten, over de schuldvraag, over de boosheid en verontwaardiging bij burgers en politieke partijen. Eén wethouder is inmiddels opgestapt, maar de rest vecht vrolijk rollebollend het-eigen-hachje-reddend, modder gooiend verder. Het is een oud fenomeen, in een modern Veluws jasje.

Wat mij wel een beetje stoort is het ogenschijnlijk gebrek aan ethiek en moreel besef. We hebben het over ontzettend veel gemeenschapsgeld, we hebben het over vreselijk grote fouten en een club wethouders die niet is staat is gebleken goed met haar verantwoordelijkheid om te kunnen gaan.

Wat ik mis, is het besef van de enorme vertrouwensbreuk met ondernemers en burgers. Het woord 'reputatieschade' ben ik nog nergens tegengekomen. Het lijkt niet tot de veroorzakers en verantwoordelijken door te dringen dat zij hun krediet en geloofwaardigheid hebben verspeeld. Zij lijken nog altijd te denken dat zij met de juiste argumenten zichzelf kunnen vrijpleiten. Maar met argumenten win je deze strijd niet meer. Geschaad vertrouwen heeft iets heel anders nodig.

Ik hoop op een klein wondertje. Dat de verantwoordelijke wethouders op maandagochtend wakker worden en denken "waar ben ik nu eigenlijk mee bezig? Ze hebben verdorie gelijk! Ik ben mijn geloofwaardigheid kwijt!"

Op de Veluwe op wondertjes hopen, mag.