Haantjes.

Een gemeente ergens op de Veluwe is verzeild in een onverkwikkelijke zaak, het zogenaamde Gronddebacle. De gemeente heeft inmiddels tot 200 miljoen euro schade geleden door fouten rond de aankoop van grond. In een recent uitgebracht, vernietigend rapport wordt omschreven hoe op grote schaal grond werd aankocht om deze met winst door te kunnen verkopen. Dat er jarenlang vele grove fouten zijn gemaakt, valt op geen enkele manier meer te ontkennen.

De kranten schrijven er al maanden over. Over wethouders die wel of niet weg zouden moeten, over de schuldvraag, over de boosheid en verontwaardiging bij burgers en politieke partijen. Eén wethouder is inmiddels opgestapt, maar de rest vecht vrolijk rollebollend het-eigen-hachje-reddend, modder gooiend verder. Het is een oud fenomeen, in een modern Veluws jasje.

Wat mij wel een beetje stoort is het ogenschijnlijk gebrek aan ethiek en moreel besef. We hebben het over ontzettend veel gemeenschapsgeld, we hebben het over vreselijk grote fouten en een club wethouders die niet is staat is gebleken goed met haar verantwoordelijkheid om te kunnen gaan.

Wat ik mis, is het besef van de enorme vertrouwensbreuk met ondernemers en burgers. Het woord 'reputatieschade' ben ik nog nergens tegengekomen. Het lijkt niet tot de veroorzakers en verantwoordelijken door te dringen dat zij hun krediet en geloofwaardigheid hebben verspeeld. Zij lijken nog altijd te denken dat zij met de juiste argumenten zichzelf kunnen vrijpleiten. Maar met argumenten win je deze strijd niet meer. Geschaad vertrouwen heeft iets heel anders nodig.

Ik hoop op een klein wondertje. Dat de verantwoordelijke wethouders op maandagochtend wakker worden en denken "waar ben ik nu eigenlijk mee bezig? Ze hebben verdorie gelijk! Ik ben mijn geloofwaardigheid kwijt!"

Op de Veluwe op wondertjes hopen, mag.