Afdronk

Afgelopen zomer reden we naar Bretagne. Vlak voordat we bij het huisje arriveerden, stopten we bij een supermarché om proviand in te slaan. Ik kocht voedsel en een mooi flesje Echte Franse Wijn, het goede leven kon beginnen.

Zodra we enigszins in het huisje geïnstalleerd waren, rukte ik met een stevige plop de kurk uit de fles. In de tuin op een luie stoel, gezicht in de late avondzon, sloeg ik de eerste slok soepeltjes achterover. Langzaam trok de smaak van het rode vocht door m'n mond- en neusholte... en ik ging volledig uit mijn dak. Iedere smaakpapil kwam volledig uit z'n slaapstand, van deze godendrank paste iedere molecuul precies op een papil, alsof hij op maat gemaakt was, zo verschrikkelijk soepeltjes lekker!

Tijdens de dagen die volgden ondernamen we leuke dingen, de omgeving bleek prachtig, het strand fabuleus. Ondanks dat kon ik mijn rust niet vinden. Iedere keer wanneer we boodschappen deden, rende ik linea recta naar de wijnafdeling, op zoek naar die éne verschrikkelijk lekkere wijn. Ik vond hem nergens meer.

Tot de avond voordat we vertrokken. Om 5 minuten voor 20.00 uur passeerden we toevallig en eindelijk dé supermarché van de eerste avond. Ik trapte voluit op de rem, stormde naar de deur en... kon niet meer naar binnen. Fermé. M*rde. Gelukkig kwamen er net twee dames naar buiten en zo glipte ik snel tussen de kortstondig geopende deuren door naar binnen.

Helemaal achterin wist ik de wijn. Op een sukkeldrafje begaf ik me richting Walhala, maar ik had op de manager niet gerekend. 'Madame, nous sommes fermés' brulde hij, en zette de achtervolging in.

Met de buit in het zicht en de manager in het kielzog zette ik het op een lopen. Daar, opgesteld in een halve wijnton, stonden de felbegeerde flessen en met een snoekduik kreeg ik er maar liefst vier te pakken. De manager had míj bijna te pakken, maar opgeven wilde ik niet. Met het risico van uiteen spattend glas, rende ik met vier flessen tegen me aangeklemd in volle vaart richting laatst geopende kassa. Daar rekende ik triomfantelijk onder toeziend oog van een woeste monsieur Manager af en juichholde vervolgens naar de auto. Missie geslaagd, nu kon ik met een gerust hart terug naar Nederland.

Ik zit voor de haard en nip het laatste slokje godendrank weg. Uit pure balorigheid google ik even de zalige fles. Wat blijkt? Hij is gewoon voor 4,99 bij AH te koop!

En toch smaakt die Franse beter.....

De ballen

Koopavond. Op de kerstafdeling van een groot warenhuis loopt niet één klant. Alleen twee verkoopheren zijn druk in de weer met kunstkerstbomen en onbestemde verpakkingsdoosjes.

'Deze boom kostte vorig jaar nog géén honderd euro, nu is'tie 149!' bromt de een.
Z'n mondhoeken hangen, z'n grijze haar zit strak in 't gareel.
'De ballen zijn ook duur' constateert de ander. Hij verplaatst een doos, en daarna nog een.

Ondertussen vraag ik me af of roze kerstballen leuk zijn en pak er eentje uit de bomvolle mand. 3,99 voor één bal! Ik leg hem snel en voorzichtig tussen z'n medeballen terug. Daarna beweeg ik me met een omtrekkende beweging in de richting van de kantoorbenodigdheden.

'Dit jaar komen we er niet van af, het loopt niet' moppert de grijze in het voorbijgaan.
Misschien moet de directie eens naar het personeel luisteren.

Vuurwerk

Vanavond was er een vuurwerkshow van de lokale vuurwerkboer. Hoewel hij natuurlijk hoopt dat ik na het zien van zijn prachtige donderpotten direct de portemonee trek om voor 37,50 per stuk hoog opschietenede vlammen en sterren te kopen, kan hij dát wel vergeten. Gewoon te duur, jammer dan. Maar mooi om naar te kijken, dat moet gezegd! Gelukkig had ik m'n camera mee en hoewel in het donker plaatjes schieten meestal mislukt, zaten er dit keer grappige effecten bij:

Schokkend nieuws

Het is weer tijd voor lijstjes, want 2011 is bijna af. Ze verschijnen echt overal, de lijstjes en overzichten en top 10's tot en met 2000's. Vermijden lukt niet, al zou je willen. Nou vind ik de inhoud van de meeste overzichten nogal mosterd na de maaltijd. Zeg nu zelf: alles wat er op staat, daar waren we het afgelopen jaar zo'n beetje bij.

Zelf bemerk ik een enorme behoefte aan een overzicht van wat we nog niet weten. Vandaar dat ik even over het alwetende internet heb gesurft en alvast de highlights van Nederland voor eind 2015 op een rijtje heb gezet:

1. 'So you think you are a psychopaat' wint de televizierring
2. Nederland eindigt als laatste op het Eurovisiesongfestival
3. Alle sociale media zijn gefuseerd tot één vloeibare app
4. De Euro is het meest waardeloze verzamelobject
5. Willem Alexander weet nog altijd niet wanneer hij koning wordt
6. Er verschijnen 2,7 miljoen boeken in eigen beheer
7. Tatjana Simic wint met haar partij 'Buurmannen eerst' 82% van de zetels
8. De fabrikant van de Joint Srike Fighter zegt toe half 2018 met het eerste vliegtuig te komen
9. Speciaal onderwijs, VMBO, HAVO en VWO bereiden fusie tot één grote digitale leerweg voor
10. Maaskantje scheidt zich af van de rest van Nederland.

Schokkend he? Er blijkt eigenlijk niets nieuws onder de zon!

Crisis Kerst

Helaas is het dit jaar crisis en dat betekent dat er flink moet worden bezuinigd op de kerstdiner kosten. Daarnaast kunnen we per 1 januari 2012, wanneer we allemaal weer moeten afvallen, ons sportschoolabonnement niet meer betalen. Om elkaar met oud en nieuw toch met droge ogen een gelukkig nieuw jaar te kunnen wensen, zijn ingrijpende maatregelen noodzakelijk.

1. Haal uit bomen en struiken in de buurt de voor vogels bestemde zaad/ en vetbollen. Zorg dat u niet betrapt wordt, doe dit daarom bij voorkeur in de avond. U kunt het vet in uw fondue- of friteuse gebruiken. Wanneer u voorzichtig het vet smelt, zeeft u het zaad er uit. Dit kan later tot een fijne eiwitrijke pasta of saus worden vermalen. Wat u over heeft, gebruikt u als brandstof voor tafellichtjes.

2. Vang alles wat eetbaar is. Waarom iets kopen wanneer het zich gratis aandient? strooi eens wat oud brood in de tuin en kijk wat daar op afkomt. Vogels worden in China al duizenden jaren als delicatesse beschouwd. Een mus is anatomisch niets anders dan een klein formaat kalkoen. Ook egels herbergen een smakelijk lichaam onder hun stekels. Een kooitje met valluik is gemakkelijk in elkaar te knutselen en levert al gauw zo'n kilo vlees per dag.

3. Zoek eens wat eetbaars in de vrije natuur. In deze tijd van het jaar zijn nog volop paddenstoelen te vinden. Ook bladeren van veldzuring, bosbessentwijgjes en allerlei wortels en knollen zijn gemakkelijk vindbaar zolang de vorst niet heerst. En wie weet heeft u zelfs het geluk een verlaten volkstuin met boerenkool of prei te treffen!

4. Doe eens brutaal. Leen bij alle buren een kopje suiker, een glaasje melk, een klontje boter. U zult zien: wanneer u er op aanstuurt zullen de meesten uw aanbod het volgende week terug te geven, met een royaal gebaar wegwuiven. Al gauw heeft u alle ingrediënten voor een smakelijk dessert.

5. Neem een voorbeeld aan de groot-industriëlen. Gebruik zoveel mogelijk vulmiddel om uw producten te pimpen. Waarom zou meel van tarwe smaakvoller zijn dan fijnvermalen boomschors of kaarsvet? Aangemaakt met een flinke lik sambal proeft niemand het verschil.

6. Zorg dat u vanaf heden steeds een fles met trechter bij u draagt. Waar u ook maar een alcoholische versnapering krijgt, giet u steevast de helft in uw fles. Uw drankvoorraad thuis zal op deze wijze zienderogen gratis groeien.

7. Neem de komende dagen steeds als u op visite gaat (en dat doet u) koekjes en chocolaatjes bij de thee. Natuurlijk moffelt u deze weg om ze na afloop van het Kerstdiner te presenteren bij de versgemalen eikeltjeskoffie.

8. Zodra de kerstvakantie losbarst loopt u een willekeurige school binnen met de mededeling dat Bart en Sylvia nog geen kerstboom hebben. Wedden dat u de schoolboom zo meekrijgt?

9. Heeft u het door? Vanwege alle extra inspanningen in en om het huis, kunt u tegen de tijd dat het Kerstdiner op tafel staat wel een flinke portie extra calorieën gebruiken. Die sportschool is nergens meer voor nodig!

Nitro

Exact een jaar geleden bracht ik m'n zoon en drie vriendjes in een nabijgelegen stad naar de bioscoop. De rij voor de kassa bestond uit mannen in zwarte jassen, sixpacks bier onder de armen geklemd. Ladies not allowed. Anderhalf uur later stroomden ze intens tevreden 'Ik betaal nerreges meer voor!' en 'k*t' schreeuwend de bioscoopzaal weer uit, tussen de roodpluchen stoelen een met lege blikjes bier en ondefinieerbare viezigheid bezaaid slagveld achterlatend. The New Kids hadden alle mannenharten sneller doen kloppen. Ik dacht er het mijne van.

Na een rustig jaartje stond hij een paar dagen geleden met glimogen voor mijn neus. 'Mam, deel twee is uit, volgende week gaan we naar de bioscoop! En jij hebt deel één nog niet eens gezien!' voegde hij daar verwijtend aan toe.

Zo kwam het dat we vanavond het diner (toepasselijk friteusevoedsel) voor de buis nuttigden. Ondertussen keken we de zojuist van Piratebay gedownloade 'Turbo' van 'The New Kids'.

Wat een film! Geen diepgang, geen verhaal, geen fijne acteurs, geen moraal, geen humor, geen liefde, geen ingewikkelde intriges, geen mooi einde.

Om kort te gaan: volgende week sta ik met een sixpack onder mijn arm vooraan in de rij. Bij de kassa begin ik al te schreeuwen 'ik betaal nerreges meer voor!' en mep wat om mij heen. Ik schud de bierblikken, spuit de bioscoopzaal vol en schreeuw me schor. Weg met de moraal! Al die verantwoordelijkheid, dat plichtsbesef en steeds maar gewetensvol handelen, daar word je op den duur gewoon schijtziek van. Dat hebben die mannen goed bekeken. Dames, gaat allen mee. Anderhalf uur per jaar, moet kunnen!

Uitdrukkingen bepalen voedingspatroon

'Het komt niet goed met het voedingspatroon van de Nederlanders zolang de Nederlandse taal niet drastisch wordt aangepast.'
Deze boude conclusie trekt Professor Dr. Mareekje Smallenbroek na 6 jaar intensief en grootschalig onderzoek. Het onderzoek betreft een studie naar de metaforische betekenis van groenten en fruit in de Nederlandse taal.

Professor dr. Smallenbroek: '93% van de onderzochte uitdrukkingen heeft een sterk negatieve connotatie. Een negatieve associatie met groenten en fruit wordt de Nederlandstaligen gewoon met de paplepel ingegoten. Met de huidige campagne (twee ons groenten en 2 keer fruit per dag, red.) is de strijd voor een positief groenten- en fruitimago daardoor bij voorbaat al verloren. In ons onderbewuste overheersen steeds die diepgewortelde volkswijsheden.'

Professor dr. Smallenbroek noemt ter illustratie een paar willekeurige voorbeelden:
'In de puree zitten, prut met peren, de rapen zijn gaar, even door de zure appel heen bijten, in de bonen zijn, wat een krent, een zuurpruim, een eigenheimer, een appelflauwte hebben, peentjes zweten, de prinses op de erwt, boontje komt om zijn loontje, iemand knollen voor citroenen verkopen, hij moet zijn eigen bonen doppen, met z'n gezicht in de erwten gevallen zijn, iemand een kool stoven, zo rood zien als een biet, ik snap er geen biet van, je kan er wel spinazie zaaien (bij iemand met een smerige nek), aardappels afgieten (urineren), het schip met zure appels komt er aan, een appeltje met iemand te schillen hebben, het heilige boontje, een rotte appel in de mand maakt al het gave fruit te schand, iemand uitknijpen als een citroen. En tot slot' voegt zij daar aan toe 'loopt alles in de soep'.

De komende 10 jaar wil professor dr. Smallenbroek zich samen met taal- en fruitminnend Nederland inzetten voor een 'grootscheepse taalomslag waarbij ten minste 50% van de negatieve uitdrukkingen met groenten en fruit wordt geherformuleerd. Het is een beduidend effectievere aanpak waarbij het geld dat nu aan de campagne 'eet 2 ons etc.' uiteindelijk structureel beter besteed is'.

Een landelijke database voor nieuwe uitdrdukkingsbetekenissen gaat halverwege 2012 al van start. De aanpak richt zich in de eerste instantie op kinderen in het basisonderwijs. Zij kennen de betekenis van de uitdrukkingen nog niet.
'In plaats van 'peultjes of peentjes zweten' kunnen kinderen prima zelf een uitdrukking voor heftig zweten bedenken. De associatie met groenten is toch al vergezocht. En zeg nu zelf, "zweten als een voetballer" spreekt toch veel meer aan?'

Ajax, gratis, twitter en sex.

Als u op zoek bent naar een degelijk blog over Ajax, gratis, facebook, en twitter, dan bent u zojuist via de digitale routeplanner, google, download, music, niet op het juiste adres gearriveerd of aangekomen. Wat doet denken aan afvallen, slank, dun, dieet. Maar ook humor, politiek, voetbal. Trouwens, Mark Rutte, Geert Wilders en de crisis doen het ook heel goed. En oja, bijna vergeten: SEX!

Juist, ziet u het? Dit is heel tricky. Het gaat om lokaas, een val, u bent via uw eigen zoekterm gelokt, misleid. Maar daarom niet getreurd, u bent wel degelijk een belangrijke bezoeker.

Dus van harte gefeliciteerd! U heeft zojuist de bouncerate verhoogd! Dat is geen prijs, wel gratis en mét de wetenschap dat u niet de enige bent.

Tot slot wil ik u hartelijk bedanken voor het bezoek en wens ik u veel succes met het vinden van de juiste informatie, baan, rijkdom, geld, goud, porno, een date, politieke partijprogramma's, de juiste voetbalclub, artiest of geluk en moge het allemaal gratis zijn.

Tips en Trucks

Hallo, hier Bob Koudewater, uw trouwe spookmanager van het Ministerie van Onzichtbare Zaken (OZ).
Vanuit de coulissen in Den Haag leid ik mijn spookambtenaren door de crisistijden.
Het is druk op het Ministerie, heel druk. De workload van zaken die het politieke daglicht niet kunnen verdragen, groeit de laatste jaren gestaag terwijl er meer en meer op spookambtenaren bezuinigd wordt. Gelukkig voorzie ik potentiële nieuwe medewerkers als doorstromers vanuit de groeiende groep weigerambtenaren. Ze zijn van harte uitgenodigd eens bij mij aan te waaien. Maar ondanks deze uitnodiging is dit primair geen wervingsblogpost.

Het Nieuwe Werken
Zoals iedere manager wel weet is 'Het Nieuwe Werken' de buzz van 2011. Nu zal je mijn naam niet snel in managementboeken tegenkomen, maar mijn vrouw zei laatst: "Bob, laat de kaas toch niet zo van je brood eten. Schuif jezelf eens naar voren!"
"Potverdorie" dacht ik, "ze heeft gelijk!" Alsof het na al die jaren van onzichtbaarheid ineens tot me doordrong. Ook ik doe belangrijk werk, al is het resultaat juist de onzichtbaarheid. Alsof dat geen bloed, zweet en tranen kost. En daarmee komen we op iets heel belangrijks: 'Het Nieuwe Werken' is natuurlijk wél als eerste door mij, Bob Koudewater, geïntroduceerd! Niemand die fysiek de spookambtenaren van het Ministerie van Onzichtbare Zaken vindt, natuurlijk niet. De kracht van de gehele spookambtenarij bestaat uit het werken in de schaduw, onzichtbaarheid op kantoor staat bovenaan onze corebusinesslijst. Officieel en fysiek bestaan we niet eens. Als dat geen ultiem 'Het Nieuwe Werken' is!

Overeenkomsten en leerpunten
Het leger 'Nieuwe Werkers' in reguliere bedrijven groeit hard. Omdat wij van OZ al jaren de expertise op dit gebied in huis hebben, ben ik zo vrij wat conclusies te trekken en aanbevelingen te doen. Veel kantoren staan leeg, wat overblijft zijn gebouwen met anonieme flexplekken. Niemand die z'n collega's nog kent. En juist dat, beste mensen, IS HELEMAAL NIET ERG!
Managing by walking around? Zoo 2009! Cascademodelletjes? Organisatiestructuren? Functiehuizen? Vergeet het maar. Fysiek overleg bijwonen? Totaal overbodig. Koffie automaat? Wahaha!
Wat dan wel?
Ik zeg: Managing by clouding around. Managing by loslaten, loslaten en loslaten. Managing by not being there, Dat is míjn manier. Zelfsturende teams, daar gaat het om. Dat is meteen nog zo'n buzzer van 2011, zelfsturende teams.

Zelfsturende teams
Waardoor komen de zelfsturende teams in reguliere organisaties niet van de grond en bij OZ al jaren wel?
Doordat bij OZ de beloning direct gekoppeld is aan het behaalde gezamenlijke resultaat en niet gekoppeld is aan functie. Reken maar dat het werkt!
Maar goed, het zou geen wervingsblog worden.
U kunt mij overigens via mijn vrouw inhuren voor een seminar of workshop over bovengenoemde onderwerpen. Via cloudconferencing ga ik graag met u en uw medewerkers in gesprek. Scheelt weer reiskostendeclaraties...



Dit is het achtste deel van het feuilleton door Bob Koudewater, spookmanager bij het Ministerie van Onzichtbare Zaken te Den Haag.

MISTerious

Heb ik de mist gemist? Eigenlijk niet. Zodra je naar buiten gaat, kun je hem niet missen.

Against all odds

Op Paleis het Loo is een winterfair. In de krant stond vandaag:
'Het Loo trok een paar duizend bezoekers, het merendeel was vrouw. Spirit of Winter straalt luxe uit en richt zich onder meer op het landleven.'
Nou, dan weten u en ik het wel, daar gaan we (voor 20 euro p.p.) natuurlijk niet naar toe.

Maar niet alles in het leven verloopt zoals gepland.
'Ga je mee? Ik heb vrijkaarten!' zei een goede vriendin, en dus fietsen we vandaag in de stralende zonneschijn de Winter tegemoet.

De krant had niets teveel beloofd. De luxe kerst- en andere goederen straalden ons in witgepunte tentjes honderden meters rijenlang tegemoet. Onopvallend manoeuvreerden wij ons vlot en soepeltjes tussen kramen en het geïnteresseerde publiek. We waren er nu toch. Er viel van alles aan te schaffen: een Fins stookhuis, ecologische tuinen inclusief aanleg, driehonderdduizend luxe kerstversierselen, opgezette zwijnen- en hertenkoppen, handgeborduurde kashmirshawls. Na een uur keken we nergens meer van op.

Misschien lagen we een paar jaar achter, maar qua trends ontdekten we dat waxjassen, hoewel die toch honderd jaar meegaan, helemaal uit zijn. Ook jack russels kunnen niet meer. Noorse viltjassen met rendiermotief en professionele meterslange rookdozen daarentegen zijn de must haves van dit seizoen.
Wit handgevormd keramiek en kerstversierselen uit begin vorige eeuw zijn ook helemaal hot. En dat we alleen nog eten en drinken wat biologisch dynamisch verantwoord verbouwd is, moge duidelijk zijn. Helemaal ge-upload met wat er nu weer allemaal moet, togen wij na een paar uur moegeslenterd richting uitgang.

Net toen ik de fiets van slot deed, viel een mooie rode appel uit een kerstkrans. Ik raapte hem op en legde hem op mijn hoofd. Willem Tell verscheen niet.

Schrijflust

Een schrijfretraite?????
Wie gaat er in godsnaam naar een schrijfretraite!
(En wat is het uberhaupt?) klik hier voor uitleg

Zo luidde ongeveer mijn reactie, want ik ben een nuchter type die zich de kop niet gek laat maken. En al helemaal niet met retraites. Maar deze retraite bleek sterker dan ik, en zodoende reed ik toch bewapend met laptop en gemakkelijke kleding een ruime week geleden samen met twee andere schrijvers naar de Eiffel.

In de oude en werkelijk prachtige pastorie maakten we kennis met de andere retraitanten. De start kon niet beter: zet een stel geestverwanten bij elkaar, schenk een mooie wijn en voilà. We spraken op gemoedelijke wijze honderduit, genoten van een culinaire dis, continueerden onze gesprekken met nog een goed glas wijn en kregen steeds meer zin in de rest van de week.

De retraite overtrof alle verwachtingen. Zit je normaal gesproken intens alleen en stoffig te worstelen met alinea's, verhaalopbouw, plots, boektitels, stijl, vertelperspectief, en vele afleidingsmanoeuvres, nu konden wij ons volledig concentreren op ons scheppend vermogen. Bovendien werkten we onder de bezielende leiding van een bekwame schrijfcoach. Schrokken we in het begin nog op wanneer een schrijver juichend de spreekkamer verliet, "Nu weet ik hoe ik verder moet, hoeraaa!" het werd al snel de norm.

Na meters herschrijfwerk, intriges en nieuwe alinea's kon de geest steeds heerlijk opladen in de wilde bossen, de sauna of de jacuzzi. Ook emoties kregen de ruimte, vele tranen vloeiden tijdens de zorgvuldig geselecteerde en tijdens het diner op democratische wijze gekozen films die 's avonds in de voormalige kapel werden vertoond. Vooral daar werd pijnlijk duidelijk wat een teergevoelige zieltjes schrijvers toch zijn. Tot in de kleine uurtjes duurde de nazit met analyses en diepzinnige gesprekken. Want schrijvers voeren graag gelaagde en diepzinnige gesprekken, vooral bij mooie bourgognes. In volzinnen én met een plot.

Het afscheid naderde veel te snel. Nog één maal doken we de jacuzzi in, bespraken voor de laatste keer het eigen en andermans werk, nuttigden de overgebleven flessen wijn, wisselden contactgegevens uit.

Ik ben al begonnen met sparen. Ten eerste om alle boeken te kunnen kopen waaraan tijdens de retraite is gewerkt, ten tweede wil ik volgend jaar weer!

Handel

Als goed belegger weet ik het wel: je moet de juiste marktaandelen scoren. De zaterdagochtend is bij uitstek geschikt om de gunstigste te verwerven: húp de fiets op voor de juiste koers.

Er is een viskraam die goddelijke vis verkoopt. Zo goed en lekker vind je ze elders niet gauw, dus sla ik stevig in: mooie rode mul en een heerlijke haring. Achter het net vissen doen we niet aan, het is direct scoren en cashen. Verderop staat de kaasman, de vaste stek voor uw betere boterhambeleggingen. Ik ga voor safe en neem de beproefde belegen.

In de verte loopt een vage kennis maar met een omtrekkende beweging vermijd ik een obligatoir gesprek: die obligaties leveren op termijn nooit voldoende winst.

Als bonus lonken de verleidelijke bloemen, emmers vol, schitterend qua kleur. Een paar oogverblindende asters trekken me over de streep, investeren in een goed humeur betaalt zich altijd terug.

Groente en fruit zijn de juiste korte termijn investeringen, die gaan short, maar zijn strategisch zeer handig. Niet te veel, wel regelmatig doen en natuurlijk de beste kiezen, dat is de truck.

Tevreden keer ik met een mandje vol variatie huiswaarts en maak een dikke boterham. De betere beleggingen geven veel plezier. Leer mij de markt kennen!

Hoop

'Ik word brandweerman, nee, maanreiziger en dan, in de ultieme spacebattle, versla ik alle vijanden!'
Kinderen en hun fantasie, schattig he? Dat onwankelbare geloof in de maakbare wereld. Grenzen tussen fantasie en realiteit die ongedefinieerd en vaag zijn, ruimte latend voor 'alles is mogelijk'.

Helaas, voor je 't weet zitten ze achter een pc bij een internationale logistieke organisatie ritten te plannen om kartonnen verpakkingsmaterialen tijdig in Wit-Rusland te krijgen of keurig achter een loket bij de gemeente paspoorten en rijbewijzen uit te geven. In de broodtrommel 4 kadetjes met kaas en dieetmargarine, en op vrijdagmiddag de borrel met collega's 'om het gezellig te houden'.

Eerlijk gezegd is het erg gemakkelijk om als volwassene het verkeerde voorbeeld aan je kinderen te geven, dé garantie dat ook zij hun geloof in Mogelijkheden zullen verliezen. Ook ik ben jaren naar het meest grijze kantoor gereden om daar dingen te doen die, wanneer ik er thuis over vertelde, mijn kinderen noodzaakte zich hardop gruwelend af te vragen hoe je daar nou je leven aan kunt wijden.

Het lijkt wel of het verdomme met het voortschrijden der jaren vanzelf gaat, die hersenkrimp, dat verlies van ruimtelijk denken. Maar is het wel zo vanzelfsprekend? Misschien niet. Daarom heb ik een stage geregeld, een stage in Mogelijkheidsdenken. Ik volg hem bij een frischagrijnige puber vol wilde ideeën.

Hij denkt dat er nog hoop is.

Doorgezakt.

Op 16 augustus om 3.14 uur zakten mijn logees met luid gekraak dwars door het bed. De zorgvuldig in orde gemaakte slaapkamer was overal op voorbereid, maar terwijl de jaren voortschreden, was het bed te oud geworden en compleet vergaan. Hoe kon ik het weten?

10 jaar geleden kocht ik in de kringloopwinkel een grappig ouderwets bed. Ik schilderde het in frisse kleuren en bracht er heel wat uren in door. Mijn bed en ik, we kregen snel een fijne band. Tot vorige week, toen bracht ik de brokstukken naar de recycling die overigens pal naast de kringloop ligt.

Zo startte in diverse kringloopwinkels een nieuwe queeste naar HET bed. Simpel, oud en mét een plankje voor boeken en zooi. En vooral: zonder nachtkastjes! Ik vond het niet. Zelfs op marktplaats stond niet één bed dat mijn oude ook maar enigszins benaderde. Helaas.

Ten einde raad stapte ik vandaag een echte beddenzaak binnen. Lieve help, wat zijn die bedden allemaal lelijk! En duur! Na 5 minuten in totale shock door de zaak rennen, dook plots de verkoper op.
'Lukt het een beetje?' vroeg hij vriendelijk.
'Ik vind helemaal niet wat ik zoek' antwoordde ik.
Nadat ik hem had uitgelegd waarnaar ik zocht, keek hij me diep in de ogen en verkondigde met een zucht dat zoiets hier niet te vinden was.
'Wat vindt u eigenlijk een mooi bed?' vroeg ik.
'Hier?' vroeg hij met een verbaasde uithaal, 'Ik vind ze allemaal lelijk, die bedden interesseren me helemaal niets.'
Ik bedankte hem voor het inspirerende gesprek en vertrok.

Voorlopig bivakkeer ik vrolijk op zolder. Op een matras op de grond, door de grond zakken doe ik 's nachts in ieder geval nooit.

Manuscripta 2011

De opening van het boekenseizoen was weer feest. Ook dit jaar droegen Zusterlief en ik een zwaar verantwoorde literaire outfit (wat dat inhoudt leest u hier, zonder een dergelijke outfit op de Manuscripta verschijnen is inmiddels ondenkbaar geworden).

De uitgevers hadden weer hun uiterste best gedaan. De presentatie van de vele nieuwe boeken was top en er was volop verleiding en vermaak. Vol overgave stortten wij ons in de 'Hoe Brusselmans bent u' fotoshootcompetitie (pruik, peuk en bril werden bijgeleverd), sprongen voor een fotograaf hoog op trampolines ten einde een prachtig egoboekcover mee te krijgen, constateerden dat sommige uitgevers gewoon overlopen naar de concurrent ('Ik deed het voor het groffe geld' vertrouwde één ons toe), en knoopten we genoeglijke gesprekken aan met diverse bekende en (ons) onbekende auteurs. Ook schreven wij vunzige teksten bij inspirerende cartoons van Hein de Kort, zodat wij kans maken op een stripboekenpakket. Op de demonstratie van die ene auteur hoe je een konijn een highfive laat doen na, kwamen we dus niet eens aan workshops en lezingen toe.

Zo raakten we genoeglijk aan de praat met Jan Siebelink en Stefan Verwey (cartoonnist van De Volkskrant). Stefan Verwey wilde zijn naam voor ons noteren maar niemand droeg een pen bij zich. Behalve Jan Siebelink dan, maar hij had slechts zijn persoonlijke vulpen en daar mocht niemand anders mee schrijven. Dus signeerde Jan Siebelink goedmoedig namens Stefan Verwey met 'Stefan Verwey'.

De uitgever van Marieke Groen had vele kaartjes uitgedeeld met de boodschap: de eerste 50 die zich om 14.00 uur bij de stand melden, krijgen een gesigneerd exemplaar van 'Liefde is een afspraak'. De titel sprak ons door schade en schande wijs geworden zussen direct enorm aan, dus om iets na tweeën sloten wij netjes achteraan in de veeels te lange rij. Hoewel we lang moesten wachten, hoefden wij ons niet te vervelen. Vrouwen & Gratis, het blijft namelijk een gevaarlijke combinatie. Vóór ons had zich een hele leesclub geschaard die alle wachtenden die zich een millimeter teveel opdrongen, direct duidelijk maakten dat ter plekke vermoord worden een reële optie was. Waaruit maar weer bleek hoezeer het gratis te verkrijgen boek door hen gelezen diende te worden. Uiteindelijk werd ons wachten beloond, want voor de laatste paar volhouders werd met liefde alsnog een extra doosje boeken opengemaakt.

Ook waren wij diep onder de indruk van George Maas, fotograaf, die niet in een stand stond maar met wie we zomaar aan de praat raakten. Terstond en spontaan gaf hij ons zijn boek 'Empty your pocket' en wij vinden het een geweldig goed, boeiend, grappig en mooi boek! Bijna net als de fotograaf zelf.

Net toen we van het vele gedraaf bijkans door onze hoeven zakten, liep Remco Campert voorbij. Die konden we niet zomaar laten gaan en ook hij was ontzettend aardig. Zijn uitgever kiekte ons gedrieën, vlak voordat dhr. Campert de taxi instapte.

Opvallend vonden wij dit jaar het hoge gehalte tv-persoonlijkheden, mensen die in principe weinig met literatuur te maken hebben. Ik noem een Arie Boomsma, een Judith Osborn, een Tosca Niterink, Mies Bouwman, Jeroen Krabbé. Misschien zijn zij allemaal fervente lezers. Maar eigenlijk verdenk ik hen ervan in de literaire wereld te willen infiltreren. Vroeger had je acteurs en je had zangers. Tot alle acteurs gingen zingen. Nu ze dat allemaal allebei doen, vinden ze het kennelijk tijd om grenzen te verleggen, en hé, de literaire wereld is ook best leuk! Ik hoop dat ik het mis heb, maar opvallend was het wel en een paar jaar geleden zag je ze op de Manuscripta nog niet.

Al met al belooft het na deze spetterende opening een fantastisch boekenseizoen te worden. Ik verheug mij op knapperende houtvuurtjes, een goed glas wijn en een heerlijk boek.

De koffer in.

Iedereen, echt iedereen in Nederland (en waarschijnlijk zelfs daarbuiten) mag dit keer iets inzenden voor het songfestival 2012. Zolang je vóór 30 september 24.00 uur je bijdrage persoonlijk in de grote Troskoffer deponeert, doe je mee. En in de Troskoffer zitten, wie wil dat nu niet?

Ieder jaar zit ik trouw voor de buis, goed glas wijn erbij, lekker commentaar leveren op de songfestival prestaties. Heerlijk, want er valt veel te becommentariëren. Van kleding tot muziek tot uitvoering tot nou ja, verzin het. Maar ja, dat is wel gemakkelijk he? Een beetje vanaf de bank zitten roepen.

Het was kortom tijd voor een tegenprestatie. Binnenkort deponeer ik het complete lied in de koffer. Laat het commentaar maar komen, dan staan we weer quitte en kan ik de eerst komende jaren weer heerlijk ongegeneerd roepen vanaf de bank. Ik verheug mij zeer.

Crisisbank

Drie jaar geleden kochten we ons jaren '70 huis. Lekker ruim, maar intens jaren '70. Dus stuukten we de roodstenen muren glad, verwijderden we eigenhandig drie lagen bruine tegeltjes uit de keuken en sloegen de keuken voor zover die niet spontaan al instortte er ook maar uit. Iedere muur kreeg een laagje frisse verf. De badkamer in diarreebruine kleurschakeringen met hier en daar een palmboom als wandversiering werd vervangen door iets straks en moderns. De met rietplaten betimmerde, lekkende zolder werd aangepakt. Alleen de houten vloer op de begane grond, rood geolied, stoer, robuust, zo'n vloer die je nooit kopen zou omdat hij ieder budget overstijgt, die vloer bleef. Na 5 maanden gedoe betrokken we onze nieuwe woning.

Uit mijn vorige leven nam ik twee rode bankjes mee. Het was in één oogopslag duidelijk: ze stonden van geen meter op die rood houten vloer. Maar ze zaten lekker, en ach, zo belangrijk zijn die details toch niet. Dacht ik. Maar ik had het effect onderschat. Drie jaar lang knaagden de bankjes dagelijks aan mijn niet eens zo sterk ontwikkelde gevoel voor esthetiek. Ze vloekten luid en duidelijk iedere seconde dat ze er stonden. Vorige week besloot ik met knallende oogpijn dat het zo niet langer kon.

Bewapend met een papiertje vol juiste afmetingen toog ik vrijdag naar de megameubelsale te Zutphen. Potverdorie, wat een aanbod. Al snel had ik in de gaten dat de resterende twee uur tot sluitingstijd nooit voldoende zouden zijn iedere afgeprijsde bank te testen op zitcomfort. Dus rende ik globaal selecterend, vlot inschattingen makend in het rond. Na een uur, net toen ik de moed begon op te geven, toen ineens *BAF!* daar stond'ie, de mooiste, fascinerendste en -shit- ook duurste bank. Aan de grond genageld stond ik daar terwijl het kwijl spontaan in dunne streepjes over mijn jurk begon te stromen. Want hoewel de bank onbetaalbaar was, hingen er kaartjes aan die aankondigden dat op deze bank, dit specifieke showmodel, de eerstvolgende zondag 70% korting werd verleend. Opgewonden toog ik aan het werk met meetlint en fototoestel. Stel je toch eens voor! En zoals ik al vreesde, de bank bleek compleet perfect!

De verkoopdame die behulpzaam naar me toekwam, hielp me aan alle informatie, schreef de bedragen op, zocht de condities uit. We spraken af dat ze mij zou bellen als de bank op zaterdag al met 60% verkocht werd. Dan hoefde ik zondag niet voor niets voor die 70% te komen. Dus volgde er een slopende zaterdag. Rond half 6 ging de telefoon. Inderdaad de meubelboer. Maar niet met de mededeling dat de bank verkocht was. Wel met de mededeling dat er een foutje was gemaakt. Deze bank had helemaal niet in de uitverkoop gemogen. Dus de deal kon helaas niet doorgaan...

WAT????? Van alles vloog er door mijn hoofd. Dat het misschien ook te mooi was om waar te zijn. Dat ik mezelf ook niet zo moest aanstellen met die rode bankjes. Dat het heel dom was van de winkel om zo'n fout te maken. Dat ik me stiekem enorm had verheugd op de nieuwe bank. Dat ik toch zwart op wit had dat ik zondag, wanneer de bank zaterdag niet verkocht was, deze voor het afgesproken bedrag kon kopen......

Op zondagochtend trok ik de stoute schoenen aan en toog met de papieren naar Zutphen. Rustig legde ik het verhaal voor aan de snel opgetrommelde bedrijfsleider. Hoewel hij begon met een verhandeling over aan de achterkant gemaakte fouten, zei hij ook dat ze een betrouwbare winkel zijn. Binnen vijf minuten was de zaak beklonken, ik mocht de bank kopen voor het toegezegde bedrag!

Volgende week vindt de levering al plaats. Vanaf dat moment heerst eindelijk de harmonie. En intens tevreden zal ik bovenop mijn geld zitten, want dat zit veilig in de bank.

Fluisteraars

Kent u er al een? Ze rukken namelijk onstuitbaar op, de fluisteraars. Baby-, alle soorten dieren-, gehandicapten- bomen- Egyptische mummie- zwembad- klanten- of datawarehousefluisteraars. Verzin iets en er wordt tegenwoordig professioneel tegen gefluisterd. Een kleine zoekterm op internet levert onthutsend veel vreemde resultaten op.

'Een fluisteraar is iemand die trillingen en energie omzet in een boodschap. De boodschap heeft tot doel dat de ontvanger (mens, dier, boom of datawarehouse) er beter van wordt'.
'k Wist het ook niet, maar internet ontsluiert alle raadselen op dit gebied.
Dat het daarnaast vette booming business is blijkt wel uit het aantal hits. Fluisteren loont.

Buiten beweegt de wind. Hij barst van de energie en brengt alles wat hij tegenkomt in beweging. Takken met bladeren ruisen dat het een lieve lust is, de hele natuur voedt hij met z'n geest. Ik sta even stil en luister naar zijn gefluister. Pretentieloos, gratis, onvindbaar op internet, heerlijk ontspannend.

Ik besluit dat er voor mij maar één soort fluisterlucht is. Gratis en altijd voor handen. De rest is gebakken lucht.

De luisteraar.

Braaf

Zet een stel mensen bij elkaar, stel vast dat ze een gezamenlijk doel hebben, stel wat vragen en laat ze iets aan elkaar vertellen en voilá, je hebt een groep. Een praatgroep, een inspiratiegroep, een lotgenotengroep of een jobclub. En dan gaan ze elkaar bevragen, stimuleren, feedback geven en in de gewenste richting 'bewegen'. Krijgt u al jeuk?

Vandaag zat ik plots in een jobclub mezelf en anderen te inspireren op onze zoektocht naar de juiste baan. Ik hoop dat ik hem zo gauw mogelijk vind.

Crisis (OZ deel 7)

Mijn naam is Bob Koudewater, 2e echelon Spookmanager bij het Ministerie van Onzichtbare Zaken(OZ). Mijn missie is al datgene wat het daglicht op de diverse Ministeries niet verdragen kan, diep de doofpot in te drukken. En als het even lukt, daar te houden. Helaas heb ik moeten constateren dat wij een lekkende S(pook)-ambtenaar hebben.

Vrijdagmiddag tijdens de anonieme spookborrel in een niet nader te noemen etablissement te Den Haag, kreeg ik het eerste signaal. Een schaaltje Kalamata olijven met fetakaas werd mij lachend geserveerd. Ik had niets besteld, keek vragend naar de serveerster. Zo gul ken ik de Hagenezen niet. 'Van die dame daar.' fluisterde de serveerster in mijn oor. 'Met de vraag of het Kreta wordt of Kos.' Ontzet staarde ik naar de mooie vrouw aan de bar. Ze hief haar glas. Retsina. Dit kon slechts één ding betekenen.

Direct belde ik de afdeling S-communicatie OZ, een zwaar ondervertegenwoordigde afdeling natuurlijk, vanwege onze missie die juist verbiedt te communiceren. Ik kwam dus geen steek verder en belde snel naar onze S-man van Affaire-Intake. Deze S-ambtenaar is de eerste die de te doven affaire classificeert en de gehele procedure opstart. Hij bevestigde direct dat de Kreta-Kos affaire één van de zwaarst geclassificeerde affaires van het afgelopen jaar is, code rood+. Het koude zweet gutste inmiddels langs mijn ruggengraat. In blinde paniek ben ik de tent uit gevlucht.

Eenmaal in de tram, lijn één, maar dat is van weinig relevantie, belde ik fluisterhakkelend de minister-president. Het was de eerste keer in mijn lange, succesvolle loopbaan dat ik de hotline gebruikte. Het duurde even voor hij door kreeg met wie hij van doen had. Ons Onzichtbare Ministerie doet het wat dat betreft uitstekend. 3 Haltes verder hadden we onze strategie bepaald.

Ten eerste wordt het Kos noch Kreta. Als onderpand voor de Nederlandse Euro's voor Griekenland kiezen we Lesbos. Dat past beter bij ons imago van tolerant land. Ten tweede mag ik als het lukt de lekkende S-ambtenaar te traceren, met mijn vrouw en kinderen in het gezelschap van de minister-president volgend jaar op vakantie naar Lesbos. S-Fraude, S-inspectie en S-integriteit zijn op de zaak gezet. Ik heb er alle vertrouwen in dat het lek snel zal zijn gedicht. We zitten op het juiste spoor. De mooie dame van de kalamata-olijven heeft haar eerste verhoor er op zitten. Ze blijkt een vriendje te hebben die recent een verbouwing deed voor een S-ambtenaar. Zijn spookhuis staat er weliswaar piekfijn bij, maar zijn carrière kan hij natuurlijk vergeten. Hem wacht waarschijnlijk Italie als straf, en goeie god, daar is het hard werken!

De crisis is bezworen, ik trek mij wijselijk terug, verdwijn stilletjes tussen de coulissen van het politieke landschap. Managing by spooking around, wat heb ik toch een prachtig vak!

Bob Koudewater
Spookmanager 2e echelon
Ministerie van Onzichtbare Zaken

Masterchef

Kwijlend voor de televisie bij de kookcompetities op tv, dat overkomt mij de laatste tijd geregeld. Masterchef Australia, topchef, masterchef Nederland, en ook België zendt een dergelijk programma uit. Het levert uren kwijlgenot.

De passie, de gedrevenheid, de geweldige ideeën en de prachtige gerechten, het spettert zowat die pannen uit, zo over mijn salontafeltje. En dan iedere keer die spanning over wie er nu weer doorgaat, kortom, ik geniet.

Mijn huisgenoten houden wel van lekker eten, maar hen zul je niet snel geboeid door een slepende kookcompetitie voor de buis treffen. Een mooie avondmaaltijd genieten gaat hen wel uitstekend af. Daar zijn ze allemaal voor te porren. Gelukkig valt hen de laatste tijd op dat de vonk van de masterchefs inmiddels in onze keuken is overgeslagen.

Ik zwaai tegenwoordig met messen in het rond, stel scherpe tijdslimieten waarbinnen een mooie maaltijd bereid dient te worden, tover met opmaak, textuur en kleur, werk plots met 'zuurtjes en zoetjes' en doe er iedere keer weer een schepje bovenop. Maar vorige week haalden we bij wijze van extreme uitzondering pizza bij de pizzaboer.

'Zouden ze in Amerika ook 'Masterchef' hebben?' Vroeg iemand zich tijdens het knagen van dit junkfood hardop af.
Ik had geen idee.
'Met hamburgers in blenders en gepureerde mosterdgesauteerde hotdogs enzo?' vervolgde hij.

Plots zag ik het voor me en slikte.
'Ja, zei ik, 'ik denk het eigenlijk wel.'

Hel

5 dagen en nachten logeerde ik in de hel. Ik heb er iedere duistere hoek en gruwelijke kerker gezien, flink geleden, er was geen ontkomen aan. De hel is eenzaam, je bent er alleen. Een duivel is er niet, geen monster ben ik tegengekomen. Behalve mijzelf, leefde daar niemand, geen enkele levende ziel.

Maar dat de hel iets eeuwigs zou zijn, nou nee. Ik ben er weer uit. Weliswaar trillend, bevend en vol gruwelijke beelden die me bij zullen blijven, de rest van mijn leven. Een kleine souvenir, gekregen in de krochten van de onderwereld.

Ik heb er ook iets achter gelaten. De suikerlaag, illusies waarin ik me wentelde. Opgeblazen dromen en ideaalbeelden waarmee ik iedere dag van mijn leven gebombardeerd ben, tot ik er zelf in geloofde. Ze smeulen na in het vagevuur, de geur hangt nog in mijn neus. Het stinkt.

Kilo's lichter, schoongeschroeid, met hier en daar nog een flinke brandwond, is de helletocht volbracht. Er is geen triomf, geen zege. Het is zoals het is.

Beste raad...

Communicatieadviseur is een mooi vak, al weet niet iedereen wat het inhoudt. Daarom schrijf ik vandaag over een interessant en waargebeurd voorbeeld uit de praktijk.

Vandaag las ik een blogpost, geschreven door een hoge topman. Doel van het blog: transparantie en overbruggen van de kloof tussen medewerkers en de top. Op zich natuurlijk heel goed. De topmannen schrijven interessante stukjes en na 3 jaar bloggen blijkt de kloof zodanig gedicht, dat medewerkers uitvoerig reageren en schrijven hoe ze over bepaalde dingen écht denken. 'Heel goed!' zou je denken,'dan heb je je doel bereikt, dan weet je wat er leeft onder de medewerkers en kun je er iets mee doen. Mooie wisselwerking!'

Maar zo ging het niet. Want wat schrijft de topman in zijn post? Dat hij dit soort reacties (kritisch, negatief, twijfelend aan de keuzes die gemaakt zijn) helemaal niet leuk vindt, terwijl hij voorbijgaat aan de reden van deze reacties. Ik zal u de reacties daarop dan weer besparen.

Het punt is duidelijk: in plaats van serieus op de reacties in te gaan, ze als een kans te zien om met medewerkers te communiceren over wat er in hun ogen echt toe doet, vergroot de topman de kloof in één klap tot ongekende proporties. Leuke stukjes schrijven kan deze man prima, maar van communicatie heeft hij -vanuit organisatiebelang- de finesses niet begrepen.

En dat hoeft ook niet, want daar kun je een communicatie adviseur voor inhuren. Die helpt bij het kiezen van de juiste communicatiestrategie, de juiste invalshoek. In dit geval: luisteren naar medewerkers, ze serieus nemen, in gaan op wat zij je vertellen. En de kans aangrijpen je organisatie te verbeteren.

Ps. Ik zoek een leuke baan.

Planking

Hip is het niet meer, bijna alles en iedereen heeft al geplankt, en als zoekterm levert het binnen 0,15 seconden meer dan 550.000 hits. Kortom: planking is als hype eigenlijk totaal passé.

Toch heeft niet iedereen geplankt, en dat is jammer. Op de juiste manier toegepast, veroorzaakt planking namelijk een biochemisch neuropsychische kettingreactie die vanuit de kleine hersenen langzaam via de amygdala naar de voorhoofdskwab stijgt. In gewone taal: door plat met de neus op de grond te liggen, als het ware terug te gaan naar het stadium van de aardworm, worden nederigheidsstofjes in de hersenen aangemaakt. En nederigheidsstofjes, die kunnen sommigen best gebruiken.

Ik stel mij wat willekeurige mensen al plankend voor. Een Berlusconi bijvoorbeeld. In frisse Italian design zwembroek plat op de buik op de rode aarde van Toscane, stof bijtend voor de goede zaak. Met daarna het besef dat zijn haarimplantaten en silicone nog altijd geen wangedrag en machtsmisbruik camoufleren.
Of een Geert Wilders plankend voor een moskee, ik vind het een mooi beeld.

Natuurlijk heb ik zelf ook geplankt. Heel nuttig en verhelderend vond ik het. Nu doe ik het niet meer, want de rage is afgelopen. Alleen mijn rechtervoet vertoont af en toe nog een sterke plank-neiging. In de auto op de snelweg. Heel vervelend.

Griezelig echt

In Elsevier nummer 31 staat een column door Marijke Hilhorst. Ze beschrijft daarin haar ontmoeting met een vrouw die een zogenaamde 'reborn' koestert. Een reborn is een levensechte pop die je verzorgt als een baby. De vrouw in de column was al op leeftijd en had de behoefte de babytijd van haar dochter over te doen. Haar eigen dochter bleek een huilbaby, daar had ze nooit van kunnen genieten.

Wanneer ik verder lees, lopen de koude rillingen me over de rug. De poppen worden zo levensecht gemaakt als maar mogelijk is. De redenen waarom mensen een reborn aanschaffen of in opdracht laten maken, zijn veelal intriest. Kopieën van eigen kinderen, wel of niet overleden, intens verlangen naar niet geboren baby's. De handgemaakte illusies kosten rond de 400 euro. Een kwestie van vraag en aanbod.

Op de een of andere manier ben ik kotsmisselijk na de column. Ik vraag me af waarom.

Misschien komt het doordat de kopers zo geloven in hun illusie, in de vanzelfsprekendheid van de maakbaarheid. In avatars, in spellen, in duizend en één consumptiegoederen schuilt de illusie van de maakbaarheid van ons leven. Dat is allemaal tot op zekere hoogte nog redelijk relativeerbaar. Maar het geloof dat een pop, een dood en absoluut willoos wezen dat precies lijkt op een mens, je het geluk brengt dat je in je leven ontbeert, is wat mij zo misselijk maakt. De reborns maken pijnlijk zichtbaar dat alles om ons heen altijd moet kloppen. Zelfs mensen die je wel of niet gebaard hebt, moeten aan dat beeld voldoen ten gunste van het eigen geluk.

Misschien zit het allemaal heel anders in elkaar en maak ik me druk om niks. Neemt niet weg dat ik er een vreselijke nacht van ga wakker liggen.
Voorbeeld van reborns, klik hier

Gevonden!

Bloggen bij Blogger is lekker makkelijk. Je hoeft niet veel IT-kennis te hebben, een veertiger kan de was doen. Tekstje schrijven, plaatje uploaden en het ziet er al snel goed uit.

Gaandeweg echter, pik je natuurlijk wel wàt op. Zo zitten er aan de achterkant van dit blog allerlei handige tools, bijvoorbeeld om de HTML te wijzigen (een ander achtergrondkleurtje is bijvoorbeeld best eenvoudig), om je blog anders in te delen, gadgets toe te voegen et cetera.

Het leukste vind ik de Statistieken. Je kunt zien hoeveel bezoekers je krijgt, waar ze vandaan komen (met wereldkaart en al) en via welke weg ze jou gevonden hebben, met als klapper de zoekwoordenlijst. Hieronder staat de zoekwoordenlijst van afgelopen week. Alleen die buurvrouw en die parenclubs, daar begrijp ik dan weer geen bal van...

Tel aviv
25
judith van den hul
7
mus
7
judithvandenhul
5
nu rijk
4
paren clubs
3
sex met buurvrouw
3
afbeeldingen vliegtuig
2
bus was te laat voor het vliegtuig
2
foto's willeke alberti 2011

kliko

Afval,
de rij bakken langs de weg
verkeert in goede staat.

Groen verdort, verwordt
tot grote afvaloogst
krioelend van leven in de dood

Straks, na de vuilnisman,
schuift de kliko
in zijn vuil-nis.

Bretagne

Koers bepalen

In Turkije ging het echt heel gemakkelijk. Je stapte naar een botenverhuurbedrijfje, gaf wat geld en húp, je kon stuiterend in een onverantwoorde, met vele pk's uitgeruste sloep de woeste golven van de zee op. Met die ervaring in mijn achterhoofd, goed, het was 20 jaar geleden, maar toch, stapte ik vandaag het keurige kantoortje in Fouesnant le Foret binnen. In Bretagne dus.

Niet dat ik op Fransen val, maar de meneer van dit kantoor was op zijn zachtst gezegd ongelofelijk knap. Hij ging nautique gekleed, fris wit met blauw, maar zeker niet truttig, eerder bonkig, kortom, ik gunde hem wel een verhuur overeenkomst. En ja, hij had zowaar nog één boot liggen, een lombard met wat getallen in het Frans erachter. Aangezien de folder die ik ter voorstudie had geraadpleegd, vermeldde dat de lombard-nogwat het kleinste motorbootje was, antwoordde ik ogenblikkelijk in vloeiend Frans dat het me hét perfecte kleine motorbootje leek. Toen hadden de belletjes moeten rinkelen, want hij fronste zijn prachtige wenkbrauwen.
'Loopt u anders even mee, dan kunt u hem zien.' zei hij, en ik volgde hem naar het water.

De boot overtrof mijn stoutste verwachtingen. Wat een geweldig ding! Hij leek in de verste verte niet op het rottige kleine prutsgevaarte uit de folder. In dit exemplaar zag ik mij al langs de Bretonse kust zwerven, nonchalant wat meegebracht stokbrood knagend, roseetje erbij, het Franse goede leven genietend. Het barst van die bootjes langs de kust nietwaar? Toen noemde hij de prijs en het werd zwart voor mijn ogen.

Maar zo gemakkelijk liet ik deze droom niet aan mij voorbijgaan! Nu ik hem eenmaal had gezien wilde ik er mee varen ook! Het is per slot van rekening maar eenmaal per jaar vakantie. Dus staarde ik de man diep in zijn zeegrijze ogen en vertelde hem dat zijn boot prachtig, maar onbetaalbaar was.
Gelukkig bleek de bonk gevoelig, en haalde hij direct 25 euro van de prijs af.

In het kantoortje maakte hij de papieren in orde, onderwijl vrolijk babbelend over vacances en andere prettige onderwerpen. Toen vroeg hij om mijn vaarbewijs.
'Pardon??? Een vaarbewijs?' Mijn droom spatte daar, in dat prettige kantoortje met de boot in zicht, in duizend gruzels uiteen. Gelukkig bleek de bonk nóg gevoeliger dan ik dacht. Hij belde directement een collega, 15 kilometer verderop, regelde een bootje voor ons, wel op een rivier, maar het zou vast leuk worden én veel goedkoper. Hij schreef de route voor ons uit en drukte tot slot een visitekaartje in m'n hand. Behalve zijn naam stond er 'Gardez l' esprit libre'.

Nou monsieur Cristian Dulot, dankzij uw bemoeienissen hebben wij een geweldige middag gehad! En ik heb een wijze les geleerd. Het gaat helemaal niet om de grootte van de boot, zolang je hem maar niet mist.

Special

18 I was, young, green and unhappy. That's when I left the Netherlands and fled to Isreal.

The first two weeks were unforgettable. I stayed with a wonderful family in Ramat Gan, a suburb of Tel Aviv. The overwhelming sweetness and warmth of their love was great, but it made me feel misserable. Apparently I'd been missing something. And how could I ever return what they gave to me?

I left Ramat Gan and went to a kibbutz in the north. During a year I had a great time, working, falling in love, trying some stupid things, running around. And whenever I needed someone, they were there.

That was 26 years ago. Only in the beginning of the nineties I've been back for a lovely, short reunion. Now I suddenly got this phonecall from Ramat Gan. In september they will be here. To stay with me, talk about everything and to feel that an act of love is stronger than words can ever express. This time, I'll try.

Mensenwerk

Collega's, leidinggevenden, je kiest ze niet. Heb je een baan, dan heb je ze. Deal er maar mee.

Ik heb er heel veel gehad, banen, collega's en leidinggevenden. De meeste banen waren leuk, en op zijn minst zeer leerzaam. Voor de collega's en leidinggevenden geldt hetzelfde, maar dan 2 keer zo sterk. Je kunt nog zo'n mooi vak hebben, wie je bent als mens is veel bepalender.

Een vriendin van mij voor wie ik ook wel eens communciatieklussen doe, heeft een fantastisch concept bedacht. Het heet 'Run 'n hotel'. Het gaat als volgt:

Een team, maar liever nog een club managers of leidinggevenden, draait minimaal 24 uur volledig mee in een groot, behoorlijk 'classy' hotel. Voordat zij een hotelfunctie krijgen toebedeeld, wordt gekeken welke competentie betreffende persoon kan ontwikkelen. Vaak heeft het met klantgerichtheid te maken, maar er gebeurt ook iets heel anders. In tegenstelling tot de als paddenstoelen uit de grond schietende workshops over inspirerend leiderschap, waarbij iedereen elkander de hemel in prijst en iedereen ineens een geweldig inspirerend leider blijkt te zijn, krijgt hier de leider opdrachten om de bedden op te maken. En snel een beetje, want de volgende gasten hebben net beneden bij de CEO die achter de balie staat, ingecheckt. Truus van de afdeling 'kamers' zit dus de regiomanager flink achter de broek. Vooral wanneer blijkt dat hij de lakens wel uitdeelt, maar niet strak gespannen over de bedden legt. En dan moet al het werk opnieuw.

Gisteren sprak ik mijn vriendin. Zij had er net een 'Run 'n hotel' opzitten. Er was één manager vroegtijdig vertrokken. Hij riep bij iedere opdracht 'Weet jij wel wie je voor je hebt?' of 'Tegen wie denk jij wel dat je het hebt?' Tja, daar had Truus met de hete adem van de nieuwe gasten in haar nek natuurlijk geen boodschap aan.

En zo blijkt weer eens hoe belangrijk het is wíe je bent en niet wát je bent. Een fijne collega of een prettige leidinggevende bijvoorbeeld.

Vorige week ging ik uit eten met een heel stel ontzettend fijne ex-collega's. We werken niet meer samen, maar dat is niet het belangrijkste wat ik mis. Ik mis hen.

Literairiteiten

'Een geintje' dacht ik in 2008. In 2011 moet ik echter constateren dat het is uitgegroeid tot een bloedserieuze zaak, het zoeken naar twee identieke, literair verantwoorde jurken.

Op een mooie dag, het zal juli 2007 zijn geweest, kwam het bericht dat Manuscripta voor de eerste keer voor publiek toegankelijk zou zijn. Mijn zus en ik, wat boeken en literatuur betreft niet hevig onderlegd, raakten geïnteresseerd. Omdat mijn zuster eind juli nu eenmaal jarig is, kocht ik ter ere van haar en de boeken kaartjes. Samen togen wij begin september naar het Westergasfabrieksterrein te Amsterdam, waar ons leven voorgoed zou veranderen.

´Het is een ranzig boek´ antwoordde de man met de twee grijze pluimpjes kroeshaar.
´Ik heb het snel geschreven en er zit veel ranzige porno in.´ De interviewer knikte begripvol en stelde de volgende vraag. Het publiek luisterde rustig en aandachtig. Ik keek nietbegrijpend naar mijn zus, zij keek evenzeer nietbegrijpend naar mij. In welke vreemde film waren wij beland? Wij concludeerden dat dit nu literair moest zijn.

Onbegrijpelijke poëzie, vreemdsoortige interviews met soms wereldvreemde figuren, curieuze prijsvragen en wijn- en kookboekproeverijtjes wisselden elkaar in een hoog tempo af. De dag vloog voorbij. Aan het eind stonden wij totaal verbijsterd met tassen vol romans en voorproefjes van divers hoogstaand literair werk en veel vreemde ervaringen rijker bij de uitgang. Eén ding was ons zeer duidelijk: wij hadden van de wonderlijke literaire wereld geproefd. Wij wilden nooit meer zonder. Maar wij zouden ons best moeten doen om beter te kunnen integreren in de wereld der schrijvers...

Het jaar daarop had mijn zus een geniale inval. Konden wij niet dezelfde kleding dragen? Iets onopvallends met hier en daar wat kreukels ofzo? Bij een uiterst goedkope winkelketen schaften wij beiden voor tien Euro een bruin/gouden gilet met bijbehorende driekwart broek aan. Het werkte. Dat jaar kregen wij uitstekende aansluiting met vele auteurs.

In 2009 slaagden wij alweer wonderwel met het aanknopen van gesprekken, dit keer in jurken met beige ruit, à vijf euro per stuk. Oek de Jong raakte volledig uit balans vanwege de opwaaiende zomerjurken en het goede gesprek dat op natuurlijke wijze uit de kennismaking voortvloeide. En hij was niet de enige.

2010 werd het jaar van de gestreepte rokjes. In zeven euro vijftig (exclusief schoenen) gehuld beleefden wij wederom een heerlijk boekenfeest en dat jaar keerden we huiswaarts met een fantastische, op literatuur gestoelde fotoserie.

Inmiddels heb ik alle geheimen van succesvolle literaire kleding doorgrond. Die kennis wil ik graag met u delen. Voor als u op zoek bent naar aanknopingspunten voor gesprekken met auteurs en van vreemde fotoseries houdt.

De kleding:
dient onopvallend te zijn, anders creëert het te veel afstand;
dient liefst zeer goedkoop te zijn (onder een tientje is een must), een auteur heeft zelf ook weinig te besteden en geeft daarom noodgedwongen niets om dure kleding;
dient kuis te zijn, sexy schrikt auteurs enorm af. Hun fantasie is zo groot dat zij geen nadruk van feiten nodig hebben.
heeft een goed effect wanneer er een dubbeling is: een auteur is van nature een observator. Opvallen door dubbelingen is inmiddels een beproefde methode.

Over twee maanden vindt weer de Manuscripta plaats. Onze literaire jurkenjacht is begonnen.

Morgen

Vandaag nog niet, hij woont nog hier.

Ik ken zijn liefste kant, zijn nukken en kuren. Aan zijn houding zie ik vaak hoe hij zich voelt. Zijn ogen zijn groot en zijn blik is meestal zacht. Woorden zijn overbodig om te snappen wat er is. Onze geschiedenis is 19 jaar versmolten, maar misschien is het al veel langer dan dat. Zo voelt het in ieder geval.

Morgenochtend rijden we samen naar een andere stad. We zullen een kamer bekijken en dan zal hij verhuizen. Natuurlijk doet hij dat, en hij gaat het prima redden.

Langzaam kruipt deze avond voorbij. Morgen is nog ontzettend ver weg.
Ik neem een wijntje en pleng stilletjes een traan.

Communicatie

De intervisieclub is bij elkaar. Het gesprek gaat over werk en ons vak, daar valt genoeg over te zeggen. We zijn allemaal dames die hardwerkend hun sporen in de communicatie wel hebben verdiend. We hoeven ons niet meer te bewijzen. Hoewel...

Een van ons vertelt hoe ze tijdens een vergadering door een dominant manspersoon buiten spel werd gezet, terwijl hij even later het door haar geopperde idee poneerde als zijnde zijn eigen briljante ingeving. Ze was te perplex om adequaat te reageren. Toen barstten wij in een feest van herkenning uit.

Tijdens opleidingen leer je een hoop, namelijk hoe het moet, wat het beste is, hoe het beter kan. Maar een module 'omgaan met dominante dubbele-agenda voerende manspersonen' ben ik nog niet tegen gekomen. Het is wel een factor waardoor vrouwen die serieus met hun werk en carrière bezig zijn, behoorlijk kunnen afknappen. Een factor die ieder zichzelf respecterende organisatie serieus zou moeten nemen dus.

De hardwerkende dames zou ik geen slachtoffer willen noemen. Maar ik vind het wel triest dat het zo herkenbaar is wanneer vrouwen vertellen hoeveel moeite ze moeten doen om als gelijkwaardige, serieuze gesprekspartner te worden gezien.

Wij hebben met een goed glas wijn onze strategie bepaald. Aan de dames zal het niet liggen, zij zijn best bereid naar zichzelf te kijken. Hoe het met de dominante mannen zit, weet ik niet. Maar een bijdrage kan ik wel leveren. Ik zal een managementboek schrijven. In mannentaal. Opdat ook dominante mannen zullen weten hoe ze met goed geschoolde, welwillende, hardwerkende dames om moeten gaan. Want dat de dames in opmars zijn, dat staat buiten kijf. Buiten de deur van de organisatie of het managementteam houden kan niet meer.

'Implementeer een vrouw' heet het. In 2013 te koop.

Onzichtbare Zaken -Personeelsbeleid.

Mijn naam is Bob Koudewater, spookambtenaar en -manager, en al jaren werkzaam op het Ministerie van Onzichtbare Zaken te Den Haag. Hoewel ik de openbaarheid schuw, deed ik hier al eerder verslag over het reilen en zeilen van de afdeling.

Onze kracht schuilt nog altijd in het onder de pet houden van zaken die in het kader van landsbelang beter verborgen kunnen blijven. Om hoeveel zaken het gaat, kan ik vanzelfsprekend niet vermelden, maar dat wij -ik en mijn 49 spookambtenaren- bijna omkomen in het werk, zegt wel iets. Het water, of moet ik spreken van modder, staat ons dagelijks tot aan de lippen. Vandaar dat ik geheel tegen mijn principes de publiciteit op zoek.

Onze afdeling heeft sinds mijn aantreden een grote professionaliseringsslag gemaakt. Het persoonlijk ontwikkelprogramma 'Bloeien in de Schaduw' dat wij daartoe als instrument hebben ingezet, werpt nu zijn vruchten af. 'Figuurlijk composteren' en 'Recycleprocedings and Sublimation of Dirty Matters' (overgenomen van onze collega's in Zuid Afrika) bleken de hoogst gewaardeerde programmaonderdelen. Waren de meeste medewerkers voorheen nog bleke, teruggetrokken en lichtelijk terneergeslagen spookambtenaren, momenteel is de eigenwaarde en het moreel hoog. Niet alleen op het werk, maar ook vanuit diverse thuissituaties heb ik positieve feedback mogen ontvangen.

Tróts op onze dekselfunctie, dat is wat wij zijn. Maar de druk op de ketel neemt toe. Onze deksel is binnen afzienbare tijd niet meer bestand tegen het gistings- en rottingsproces van zaken waarmee de doofpotten nog altijd te vol worden gestopt. Noodmaatregelen als 'Operatie Drukverlichting door Gedeeltelijke Ontsluiting', in de volksmond ook wel 'Wikileaks' genoemd, blijken niet toereikend. Dat blijkt ondubbelzinnig uit de sturingsinformatie die ik dagelijks tot mij neem. En dit is het punt waar u mijn verhaal binnensluipt.

Wij zijn op zoek naar spelers op het scherpst van de snede, mensen die in staat zijn de scheidslijn te bewaken tussen donker en licht. Onze voorkeur gaat uit naar introverte onderdrukkers met een hekel aan registratie- en verantwoordingsdrang. Constipatie en hermetische geslotenheid zijn een pré. Over de secundaire arbeidsvoorwaarden en de bonusregeling kan ik niets loslaten, maar in de doofpot zitten genoeg aantrekkelijke middelen.

Ik zie uw reactie graag tegemoet,
Bob Koudewater, Spookmanager OZ.

OZ deel 1.
OZ deel 2.
OZ deel 3.
OZ deel 4.
OZ deel 5.

Overkill

In de gang van het ziekenhuis is een levensgroot opblaasmodel van een darm geïnstalleerd. Je kunt er, mocht je daar zin in hebben, door heen lopen en alle stadia van darmkanker bekijken. Rode gezwellen in alle vormen en maten hangen naar beneden, ook zonder de buis in te kruipen kun je ze bewonderen. Het is kwart over 8 's ochtends, maar voor de rest van de dag is m'n eetlust vergaan.

In de wachtkamer liggen hippe modebladen. De kledingprijzen die in de linker benedenhoek van de pagina's vermeld staan, liegen er niet om: een vreemd kort wollen broekje van Chanel kost zo'n slordige 800 Euro, een eenvoudig ogend zomerjurkje 1750,00 Euro. Snel leg ik het blad terug, het is iets teveel van het goede.

Ik kijk om me heen en zie mannen en vrouwen die gelaten wachten tot ze aan beurt zijn. Sommigen dragen een spijkerbroek, anderen een vers gestreken overhemd vanwege het werk straks waar ze straks naartoe gaan. Ze zien er niet uit als potentiële darmkankerspecialisten, noch als modefreaks met het lichaam van een 16-jarige die geregeld 2000 Euro uitgeeft aan een jasje dat volgend seizoen al uit de mode is. Iets klopt hier niet.

Wanneer ik even later naar de uitgang loop, zie ik dat er een gastenboek naast de darm ligt. Ik pak de pen en schrijf 'Verlaat in verwarde toestand het ziekenhuis...'

Gewoon dóen

Het begon met het winnen van de prijsvraag 'Voorspel de shortlist voor de Libris literatuurprijs.'
Ik had er 5 van de 6, dus mochten mijn man en ik naar de uitreiking in het Amstelhotel met als klap op de vuurpijl een overnachting aldaar. Als dat geen 'dream come true' is.

Over de uitreiking zelf schreef ik al een verslagje voor Tzum.

Amstelhotel

'Weet u waar ik de auto het beste kan parkeren?' vraag ik aan de man in rood livrei. Hij antwoordt dat ik hem de sleutel kan geven, en alles wordt geregeld. We stappen uit, naar de bagage hoeven we niet meer om te kijken, het feest is begonnen.

Zodra je de centrale hal in stapt, wandel je een andere wereld binnen. En als een waterval wordt de service over je uitgestort.

Met een houten lift, zeer mooi bewerkt en ongetwijfeld in 1884 heel modern, gaan we naar de derde verdieping. Kamer 314 ligt boven de rivier, hier is het goed toeven!

met een familielid brengen we al keuvelend in de serre de rest van de middag door. Alleen al het servies is een feest. Bert test de vleugel, en deze blijkt erg goed.

En dan is het tijd voor het grote feest. Het is echt een fantastische avond!

Ergens na 3 uur 's nachts rollen we tollend van alle indrukken en de onwaarschijnlijk lekkere wijn op het enorme bed. Het ligt als de prinses op de erwt, maar dan zonder erwt.

Om een uur of 6 dringen de eerste harde stadsgeluiden door het open raam. Langzaam staan we op, lezen de gebrachte krant, en dalen af naar de ontbijtzaal. Het duurt niet lang voor we aan de champagne en zachtgekookte eitjes zitten.

We hebben nog even de tijd, dus trekken we badjassen aan en dalen met de lift rechtstreeks naar het zwembad.

De auto wordt voor ons opgehaald, de bagage wordt ingeladen, de auto is al gestart, portiers worden open gehouden, we hoeven alleen maar in te stappen en weg te rijden. Dat gaat heel vloeiend, dat wegrijden. Maar het loskomen, het landen op aarde, de realiteit weer in stappen, dát kost aanzienlijk meer moeite!