Crisisbank

Drie jaar geleden kochten we ons jaren '70 huis. Lekker ruim, maar intens jaren '70. Dus stuukten we de roodstenen muren glad, verwijderden we eigenhandig drie lagen bruine tegeltjes uit de keuken en sloegen de keuken voor zover die niet spontaan al instortte er ook maar uit. Iedere muur kreeg een laagje frisse verf. De badkamer in diarreebruine kleurschakeringen met hier en daar een palmboom als wandversiering werd vervangen door iets straks en moderns. De met rietplaten betimmerde, lekkende zolder werd aangepakt. Alleen de houten vloer op de begane grond, rood geolied, stoer, robuust, zo'n vloer die je nooit kopen zou omdat hij ieder budget overstijgt, die vloer bleef. Na 5 maanden gedoe betrokken we onze nieuwe woning.

Uit mijn vorige leven nam ik twee rode bankjes mee. Het was in één oogopslag duidelijk: ze stonden van geen meter op die rood houten vloer. Maar ze zaten lekker, en ach, zo belangrijk zijn die details toch niet. Dacht ik. Maar ik had het effect onderschat. Drie jaar lang knaagden de bankjes dagelijks aan mijn niet eens zo sterk ontwikkelde gevoel voor esthetiek. Ze vloekten luid en duidelijk iedere seconde dat ze er stonden. Vorige week besloot ik met knallende oogpijn dat het zo niet langer kon.

Bewapend met een papiertje vol juiste afmetingen toog ik vrijdag naar de megameubelsale te Zutphen. Potverdorie, wat een aanbod. Al snel had ik in de gaten dat de resterende twee uur tot sluitingstijd nooit voldoende zouden zijn iedere afgeprijsde bank te testen op zitcomfort. Dus rende ik globaal selecterend, vlot inschattingen makend in het rond. Na een uur, net toen ik de moed begon op te geven, toen ineens *BAF!* daar stond'ie, de mooiste, fascinerendste en -shit- ook duurste bank. Aan de grond genageld stond ik daar terwijl het kwijl spontaan in dunne streepjes over mijn jurk begon te stromen. Want hoewel de bank onbetaalbaar was, hingen er kaartjes aan die aankondigden dat op deze bank, dit specifieke showmodel, de eerstvolgende zondag 70% korting werd verleend. Opgewonden toog ik aan het werk met meetlint en fototoestel. Stel je toch eens voor! En zoals ik al vreesde, de bank bleek compleet perfect!

De verkoopdame die behulpzaam naar me toekwam, hielp me aan alle informatie, schreef de bedragen op, zocht de condities uit. We spraken af dat ze mij zou bellen als de bank op zaterdag al met 60% verkocht werd. Dan hoefde ik zondag niet voor niets voor die 70% te komen. Dus volgde er een slopende zaterdag. Rond half 6 ging de telefoon. Inderdaad de meubelboer. Maar niet met de mededeling dat de bank verkocht was. Wel met de mededeling dat er een foutje was gemaakt. Deze bank had helemaal niet in de uitverkoop gemogen. Dus de deal kon helaas niet doorgaan...

WAT????? Van alles vloog er door mijn hoofd. Dat het misschien ook te mooi was om waar te zijn. Dat ik mezelf ook niet zo moest aanstellen met die rode bankjes. Dat het heel dom was van de winkel om zo'n fout te maken. Dat ik me stiekem enorm had verheugd op de nieuwe bank. Dat ik toch zwart op wit had dat ik zondag, wanneer de bank zaterdag niet verkocht was, deze voor het afgesproken bedrag kon kopen......

Op zondagochtend trok ik de stoute schoenen aan en toog met de papieren naar Zutphen. Rustig legde ik het verhaal voor aan de snel opgetrommelde bedrijfsleider. Hoewel hij begon met een verhandeling over aan de achterkant gemaakte fouten, zei hij ook dat ze een betrouwbare winkel zijn. Binnen vijf minuten was de zaak beklonken, ik mocht de bank kopen voor het toegezegde bedrag!

Volgende week vindt de levering al plaats. Vanaf dat moment heerst eindelijk de harmonie. En intens tevreden zal ik bovenop mijn geld zitten, want dat zit veilig in de bank.