Griezelig echt

In Elsevier nummer 31 staat een column door Marijke Hilhorst. Ze beschrijft daarin haar ontmoeting met een vrouw die een zogenaamde 'reborn' koestert. Een reborn is een levensechte pop die je verzorgt als een baby. De vrouw in de column was al op leeftijd en had de behoefte de babytijd van haar dochter over te doen. Haar eigen dochter bleek een huilbaby, daar had ze nooit van kunnen genieten.

Wanneer ik verder lees, lopen de koude rillingen me over de rug. De poppen worden zo levensecht gemaakt als maar mogelijk is. De redenen waarom mensen een reborn aanschaffen of in opdracht laten maken, zijn veelal intriest. Kopieën van eigen kinderen, wel of niet overleden, intens verlangen naar niet geboren baby's. De handgemaakte illusies kosten rond de 400 euro. Een kwestie van vraag en aanbod.

Op de een of andere manier ben ik kotsmisselijk na de column. Ik vraag me af waarom.

Misschien komt het doordat de kopers zo geloven in hun illusie, in de vanzelfsprekendheid van de maakbaarheid. In avatars, in spellen, in duizend en één consumptiegoederen schuilt de illusie van de maakbaarheid van ons leven. Dat is allemaal tot op zekere hoogte nog redelijk relativeerbaar. Maar het geloof dat een pop, een dood en absoluut willoos wezen dat precies lijkt op een mens, je het geluk brengt dat je in je leven ontbeert, is wat mij zo misselijk maakt. De reborns maken pijnlijk zichtbaar dat alles om ons heen altijd moet kloppen. Zelfs mensen die je wel of niet gebaard hebt, moeten aan dat beeld voldoen ten gunste van het eigen geluk.

Misschien zit het allemaal heel anders in elkaar en maak ik me druk om niks. Neemt niet weg dat ik er een vreselijke nacht van ga wakker liggen.
Voorbeeld van reborns, klik hier