Hel

5 dagen en nachten logeerde ik in de hel. Ik heb er iedere duistere hoek en gruwelijke kerker gezien, flink geleden, er was geen ontkomen aan. De hel is eenzaam, je bent er alleen. Een duivel is er niet, geen monster ben ik tegengekomen. Behalve mijzelf, leefde daar niemand, geen enkele levende ziel.

Maar dat de hel iets eeuwigs zou zijn, nou nee. Ik ben er weer uit. Weliswaar trillend, bevend en vol gruwelijke beelden die me bij zullen blijven, de rest van mijn leven. Een kleine souvenir, gekregen in de krochten van de onderwereld.

Ik heb er ook iets achter gelaten. De suikerlaag, illusies waarin ik me wentelde. Opgeblazen dromen en ideaalbeelden waarmee ik iedere dag van mijn leven gebombardeerd ben, tot ik er zelf in geloofde. Ze smeulen na in het vagevuur, de geur hangt nog in mijn neus. Het stinkt.

Kilo's lichter, schoongeschroeid, met hier en daar nog een flinke brandwond, is de helletocht volbracht. Er is geen triomf, geen zege. Het is zoals het is.