Masterchef

Kwijlend voor de televisie bij de kookcompetities op tv, dat overkomt mij de laatste tijd geregeld. Masterchef Australia, topchef, masterchef Nederland, en ook België zendt een dergelijk programma uit. Het levert uren kwijlgenot.

De passie, de gedrevenheid, de geweldige ideeën en de prachtige gerechten, het spettert zowat die pannen uit, zo over mijn salontafeltje. En dan iedere keer die spanning over wie er nu weer doorgaat, kortom, ik geniet.

Mijn huisgenoten houden wel van lekker eten, maar hen zul je niet snel geboeid door een slepende kookcompetitie voor de buis treffen. Een mooie avondmaaltijd genieten gaat hen wel uitstekend af. Daar zijn ze allemaal voor te porren. Gelukkig valt hen de laatste tijd op dat de vonk van de masterchefs inmiddels in onze keuken is overgeslagen.

Ik zwaai tegenwoordig met messen in het rond, stel scherpe tijdslimieten waarbinnen een mooie maaltijd bereid dient te worden, tover met opmaak, textuur en kleur, werk plots met 'zuurtjes en zoetjes' en doe er iedere keer weer een schepje bovenop. Maar vorige week haalden we bij wijze van extreme uitzondering pizza bij de pizzaboer.

'Zouden ze in Amerika ook 'Masterchef' hebben?' Vroeg iemand zich tijdens het knagen van dit junkfood hardop af.
Ik had geen idee.
'Met hamburgers in blenders en gepureerde mosterdgesauteerde hotdogs enzo?' vervolgde hij.

Plots zag ik het voor me en slikte.
'Ja, zei ik, 'ik denk het eigenlijk wel.'