Koers bepalen

In Turkije ging het echt heel gemakkelijk. Je stapte naar een botenverhuurbedrijfje, gaf wat geld en húp, je kon stuiterend in een onverantwoorde, met vele pk's uitgeruste sloep de woeste golven van de zee op. Met die ervaring in mijn achterhoofd, goed, het was 20 jaar geleden, maar toch, stapte ik vandaag het keurige kantoortje in Fouesnant le Foret binnen. In Bretagne dus.

Niet dat ik op Fransen val, maar de meneer van dit kantoor was op zijn zachtst gezegd ongelofelijk knap. Hij ging nautique gekleed, fris wit met blauw, maar zeker niet truttig, eerder bonkig, kortom, ik gunde hem wel een verhuur overeenkomst. En ja, hij had zowaar nog één boot liggen, een lombard met wat getallen in het Frans erachter. Aangezien de folder die ik ter voorstudie had geraadpleegd, vermeldde dat de lombard-nogwat het kleinste motorbootje was, antwoordde ik ogenblikkelijk in vloeiend Frans dat het me hét perfecte kleine motorbootje leek. Toen hadden de belletjes moeten rinkelen, want hij fronste zijn prachtige wenkbrauwen.
'Loopt u anders even mee, dan kunt u hem zien.' zei hij, en ik volgde hem naar het water.

De boot overtrof mijn stoutste verwachtingen. Wat een geweldig ding! Hij leek in de verste verte niet op het rottige kleine prutsgevaarte uit de folder. In dit exemplaar zag ik mij al langs de Bretonse kust zwerven, nonchalant wat meegebracht stokbrood knagend, roseetje erbij, het Franse goede leven genietend. Het barst van die bootjes langs de kust nietwaar? Toen noemde hij de prijs en het werd zwart voor mijn ogen.

Maar zo gemakkelijk liet ik deze droom niet aan mij voorbijgaan! Nu ik hem eenmaal had gezien wilde ik er mee varen ook! Het is per slot van rekening maar eenmaal per jaar vakantie. Dus staarde ik de man diep in zijn zeegrijze ogen en vertelde hem dat zijn boot prachtig, maar onbetaalbaar was.
Gelukkig bleek de bonk gevoelig, en haalde hij direct 25 euro van de prijs af.

In het kantoortje maakte hij de papieren in orde, onderwijl vrolijk babbelend over vacances en andere prettige onderwerpen. Toen vroeg hij om mijn vaarbewijs.
'Pardon??? Een vaarbewijs?' Mijn droom spatte daar, in dat prettige kantoortje met de boot in zicht, in duizend gruzels uiteen. Gelukkig bleek de bonk nóg gevoeliger dan ik dacht. Hij belde directement een collega, 15 kilometer verderop, regelde een bootje voor ons, wel op een rivier, maar het zou vast leuk worden én veel goedkoper. Hij schreef de route voor ons uit en drukte tot slot een visitekaartje in m'n hand. Behalve zijn naam stond er 'Gardez l' esprit libre'.

Nou monsieur Cristian Dulot, dankzij uw bemoeienissen hebben wij een geweldige middag gehad! En ik heb een wijze les geleerd. Het gaat helemaal niet om de grootte van de boot, zolang je hem maar niet mist.