Hoop

'Ik word brandweerman, nee, maanreiziger en dan, in de ultieme spacebattle, versla ik alle vijanden!'
Kinderen en hun fantasie, schattig he? Dat onwankelbare geloof in de maakbare wereld. Grenzen tussen fantasie en realiteit die ongedefinieerd en vaag zijn, ruimte latend voor 'alles is mogelijk'.

Helaas, voor je 't weet zitten ze achter een pc bij een internationale logistieke organisatie ritten te plannen om kartonnen verpakkingsmaterialen tijdig in Wit-Rusland te krijgen of keurig achter een loket bij de gemeente paspoorten en rijbewijzen uit te geven. In de broodtrommel 4 kadetjes met kaas en dieetmargarine, en op vrijdagmiddag de borrel met collega's 'om het gezellig te houden'.

Eerlijk gezegd is het erg gemakkelijk om als volwassene het verkeerde voorbeeld aan je kinderen te geven, dé garantie dat ook zij hun geloof in Mogelijkheden zullen verliezen. Ook ik ben jaren naar het meest grijze kantoor gereden om daar dingen te doen die, wanneer ik er thuis over vertelde, mijn kinderen noodzaakte zich hardop gruwelend af te vragen hoe je daar nou je leven aan kunt wijden.

Het lijkt wel of het verdomme met het voortschrijden der jaren vanzelf gaat, die hersenkrimp, dat verlies van ruimtelijk denken. Maar is het wel zo vanzelfsprekend? Misschien niet. Daarom heb ik een stage geregeld, een stage in Mogelijkheidsdenken. Ik volg hem bij een frischagrijnige puber vol wilde ideeën.

Hij denkt dat er nog hoop is.