Gewoon dóen

Het begon met het winnen van de prijsvraag 'Voorspel de shortlist voor de Libris literatuurprijs.'
Ik had er 5 van de 6, dus mochten mijn man en ik naar de uitreiking in het Amstelhotel met als klap op de vuurpijl een overnachting aldaar. Als dat geen 'dream come true' is.

Over de uitreiking zelf schreef ik al een verslagje voor Tzum.

Amstelhotel

'Weet u waar ik de auto het beste kan parkeren?' vraag ik aan de man in rood livrei. Hij antwoordt dat ik hem de sleutel kan geven, en alles wordt geregeld. We stappen uit, naar de bagage hoeven we niet meer om te kijken, het feest is begonnen.

Zodra je de centrale hal in stapt, wandel je een andere wereld binnen. En als een waterval wordt de service over je uitgestort.

Met een houten lift, zeer mooi bewerkt en ongetwijfeld in 1884 heel modern, gaan we naar de derde verdieping. Kamer 314 ligt boven de rivier, hier is het goed toeven!

met een familielid brengen we al keuvelend in de serre de rest van de middag door. Alleen al het servies is een feest. Bert test de vleugel, en deze blijkt erg goed.

En dan is het tijd voor het grote feest. Het is echt een fantastische avond!

Ergens na 3 uur 's nachts rollen we tollend van alle indrukken en de onwaarschijnlijk lekkere wijn op het enorme bed. Het ligt als de prinses op de erwt, maar dan zonder erwt.

Om een uur of 6 dringen de eerste harde stadsgeluiden door het open raam. Langzaam staan we op, lezen de gebrachte krant, en dalen af naar de ontbijtzaal. Het duurt niet lang voor we aan de champagne en zachtgekookte eitjes zitten.

We hebben nog even de tijd, dus trekken we badjassen aan en dalen met de lift rechtstreeks naar het zwembad.

De auto wordt voor ons opgehaald, de bagage wordt ingeladen, de auto is al gestart, portiers worden open gehouden, we hoeven alleen maar in te stappen en weg te rijden. Dat gaat heel vloeiend, dat wegrijden. Maar het loskomen, het landen op aarde, de realiteit weer in stappen, dát kost aanzienlijk meer moeite!