Heerlijk boekenfeest 2009

Het jaarlijks terugkerende Nieuwe-Boekenfeest kun je als beetje lezer niet missen. Groots aangekondigd in tijdschriften, op radio en internet moet je wel enorm blinde vlekken hebben om het niet op te merken. Gelukkig wilde ik het ook niet missen, en kocht 2 kaartjes voor Manuscripta 2009 zodra het kon.

Het was een verjaardagskado voor mijn zus, dat Manuscriptakaartje. Ooit, in 2007, toen er voor de eerste keer gewoon publiek werd toegelaten, waren wij er samen zomaar beland. De sfeer trof ons meteen. Het was een setting waar Woody Allen zich onmiddellijk zou hebben thuis gevoeld. Surrealisme ten top en zus en ik vroegen ons dan ook af wanneer iemand op zou springen om ons te vertellen dat het A) Eén groot toneelstuk was, B) het eigenlijk een filmset betrof waar iedereen zijn rol kende behalve wij, C) wij gewoon helemaal geen kaas hadden gegeten van de Nederlandse schrijfwereld en dat het juist zeer representatief was.

Waarschijnlijk golden alle opties en wij vatten het plan op om in 2008 weer te gaan en ons ietwat literairder op te stellen. Om onze woorden kracht bij te zetten kochten we voor de manifestatie van 2008 identieke tweedelige pakken bij de goedkoopste textielsuper, maar dat zag je er niet aan af. Ook hadden we een camera mee om met onze grote (en soms onbekende) helden op de gevoelige plaat te gaan. Het werd een heerlijke dag. De outfits bleken een gemakkelijk aanknopingspunt om tot goede literaire gesprekken te komen, want het stelde de wat schuwe auteurs onmiddellijk op hun gemak. Voor ons had het als voordeel dat wanneer wij elkaar kwijt waren, wij slechts naar onszelf hoefden uit te zien.

Gooi je successen niet zomaar aan de kant dachten wij, dus togen we ook dit jaar in identieke jaren '50 jurkjes naar het boekenfeest. Het was er drukker dan ooit, we babbelden met de uitgevers van vorig jaar, dronken her en der champagne en voerden wederom goede literaire gesprekken met allerhande auteurs. We moesten tot onze spijt wel constateren dat het allemaal niet meer zo kneuterig was. De voordrachten waren begrijpelijker geworden, het aandeel poëzie was beduidend minder en de ludieke acties waren achterwege gelaten. Werden we vorig jaar nog het bed ingepraat om door een man in gouden ochtendjas voorgelezen te worden, dit jaar was iets dergelijks niet meer aan de orde. Gelukkig kwam het nog helemaal goed aan het eind. Daar las Paul Thomése onder begeleiding van een ietwat vreemde band voor uit eigen werk en kwam er toch nog een serie onbegrijpelijke gedichten door dhr. Nico Dijkshoorn voorbij. Gelukkig. We mogen nog een keer. Tot we het snappen.