Werkwoonverkeer

De blackberry van de man links naast mij wordt al een half uur stevig gebruikt. Het kleine wieltje rolt en rolt, dikke duimen rikketikken op de toetsjes. Het is vrijdagavond kwart voor 6 en ik zit in een bomvolle trein. De man en de vrouw tegenover mij zijn net neergeploft toen de trein begon met rijden. 'Als alles vol is mag je in de eerste' zei hij. Ze dragen geen businesssuits. Rechts van mij zit een jonge vrouw wier parfum ook aan het einde van de dag nog de hele coupé met gemak vult. Ze leest iets, maar ik wil niet kijken wat. Ik wil eigenlijk helemaal geen aandacht aan haar besteden, want ze overheerst al alles op olfactorisch gebied.

De eigenlijk tweedeklassers beginnen een geanimeerd gesprek. Ik begrijp dat ze werken bij een instelling voor geestelijke gezondheidszorg want het gaat voornamelijk over alle ins en outs van de zelfmoorden die kennelijk de afgelopen jaren hebben plaatsgevonden. 'Die van gisteren konden we niet aan zien komen. En ja, het was erg vervelend dat alweer Kees hem vond. Die vindt ze eigenlijk altijd.'

Ik vraag me af of mijn perverse gedachte ook bij hen is opgekomen: Hoe kan het dat Kees ze altijd vindt? Valt daar een causaal verband te ontdekken? Maar de discussie verzandt een beetje in wie de meeste gevallen kan opsommen en hoe de patiënten het voor elkaar hadden gekregen. Kees komt niet meer ter sprake en ik word behoorlijk misselijk. De man die naast de twee hulpverleners zit, is helemaal verdiept in zijn financiële krant. Maar ik zie dat zijn ogen niet steeds lezen. Hij denkt of luistert mee met het niet te vermijden zelfmoordgesprek. Vrolijk kijkt hij niet.

Links naast me schiet de voet van de blackberryman naar voren. 'Sorry' zegt hij, want hij raakt iets. Dat hij tegen de hulpverlenerstas schopt, ziet hij niet want hij blijft staren naar zijn schermpje. Hij beweegt nu ook een beetje van links naar rechts met zijn armen, zodat ik op zijn schermpje kan loeren. Nu zie ik het: hij probeert een balletje zodanig te sturen dat hij weer een level hoger kan. Ik vermoed dat het spelletje zeer nauw aansluit op hetgeen hem in zijn dagelijks werk bezighoudt: hoe een level hoger te komen.

De conducteur rukt de schuifdeur open. Plaatsbewijzen alstublieft!

Er verschijnen 4 businesscards en twee gele treinkaartjes. Alles blijkt in orde en iedereen vervolgt weer waar hij of zij mee bezig was.

Één uur, 117 kilometer, 201 zwaar verzoete ademteugen, 7 blackberrylevels, 24 financiele pagina's, een onbekend aantal bladzijden uit een onbekend boek en 19 pogingen en 11 succesvolle zelfmoorden later stap ik uit de trein. 't Was weer een heel normale dag.