Tournee de France

Vorige week werd hij gebeld. Ze vroegen of hij Tourgast wilde zijn. Gezellig een dagje meebeleven in de Tour de France en 's avonds babbelen aan tafel met Mart Smeets. En dan nog wel op quatorze juillet. Hij zei nog 'ja' ook.

'Nou' grapte ik 'dan wil ik wel mee!' want mij vroegen ze niet. Ik weet ook waarom. Alle Tourgasten hebben een hoog klapgehalte en mijn applausniveau ligt te laag. Ver beneden peil eigenlijk. Dat komt door het soort werk dat ik verricht. Dat speelt zich af in een grijs kantoor en daar klapt men niet voor elkaar. Mijn geliefde krijgt voor zijn werk altijd applaus.

De volgende dag zat ik in een slecht beplante kantoortuin verdiept in een moeilijk stuk tekst, toen de telefoon ging. Het was mijn geliefde die meedeelde dat ik ook naar Frankrijk mocht. Naar Limoges om precies te zijn. Per vliegtuig via Southampton. Inmiddels weet ik beide plaatsen te liggen. Dat was dus 6 dagen geleden en sindsdien staat ons hele leven in het teken van de Tour.
Het gaat veel verder dan wat feitenkennis, het is een gevoel, een zijnsverandering!

Ik fiets dus fluitend naar mijn werk. Aangezien de locatie per dag verschilt, kan het zomaar voorkomen dat ik om 9.00 het managementoverleg binnenwandel met reeds 134 kilometers in de benen. In 2.18 uur gereden. Ik SMS de koerstijden naar mijn geliefde die mijn tijden vergelijkt met die van renners uit eerdere Tours. ´s Avonds springen wij nog een stief uurtje op de tandem om nogmaals een kilometertje of 100 over de Veluwe te trappen. Inmiddels draaien wij onze handen niet meer om voor de Alp´d Huez. Ons eetpatroon is drastisch gewijzigd. De eiwitrijke drankjes zijn niet aan te slepen en het is al dagen niets dan pasta wat ter tafel komt. Ook zijn wij volledig op de hoogte van alle koersbeïnvloedende weer- en windtypes. De buienradar en de site van het KNMI staan bovenaan in onze favorieten. Godzijdank houden we morgen een rustdag. Dan kan mijn geliefde eens bedenken welke muziek hij in de uitzending gaat spelen. Hij vindt het nog een hele tour.