Boek en Bal

De tweede keer dat 'Boek en Bal' in Theater Orpheus gehouden werd, was ik er bij. De manager* van de grootste en mooiste boekhandel in Apeldoorn had me gevraagd een voordracht te houden en of ik wilde signeren. Natuurlijk zei ik 'JA!!!'

Er volgden dagen van voorbereiding, alles wat ik noodzakelijk achtte passeerde de revue. Ik schreef een speech, en nog één, en nog één en verfrommelde ze allemaal weer net zo hard. Ik haalde m'n mooiste jurk tevoorschijn en probeerde of hij nog pastte. Ik zocht passende citaten en deed een verwoede poging 'Vera' van Jan Siebelink te lezen. Ook hij zou er zijn. En toen was het 17 december.

Een schrikwekkend pak sneeuw bedekte de straten en ik besloot op de fiets naar het theater te gaan. Voorzichtig hees ik me in de galajurk, trok vervolgens een dikke broek aan waar ik de jurk in propte, en deed een wollen trui aan over m'n blote schouders. Met gevoerde winterlaarzen en een dikke jas zag ik er uit of ik naar de markt zou fietsen. Een boodschappentas waarin glanzend, hooggehakte schoenen, een boek vol stickertjes bij de juiste citaten en een keurig damestasje zaten, bungelde even later vrolijk aan het stuur.

De avond begon al goed bij de garderobe, waar ik broek, trui en laarzen voor de neus van de verbaasd kijkende kapstokkenmeneer uit trok en op slag veranderde in een dame. Het feest kon beginnen!

Op dat moment waren er drie voorstellingen aan de gang en was de foyer nog leeg en verlaten. Daarom glipte ik bij één van de zalen naar binnen. Het was de prijsuitreiking voor een verhalenwedstrijd en Abdel Kader Benali las sterke gedichten voor.

Na de prijsuitreiking volgde mijn kennismaking met Jan Siebelink. We schudden elkaar de hand en hij nodigde me uit naast hem aan de signeertafel te zitten. Makkelijk keuvelen bleek een ijzersterke eigenschap van dhr. Siebelink, en al snel werd het reuzegezellig. Het was alsof we al jaren gekeuveld hadden.

Het programma van de avond bestond uit optredens van auteurs en dichters op diverse podia. Aangezien ik pas om 23.30 aan de beurt was, had ik tijd om anderen aan het werk te zien en een laatste snuifje inspiratie te inhaleren. Het halve uur voordat ik het podium besteeg, zou ik achter de signeertafel zitten. Zo belandde ik weer naast dhr. Siebelink. Het was een geweldige ervaring vanaf de auteurskant de vragen te horen die geinteresseerde dames aan dhr. Siebelink stelden. Ik zal ze hier niet herhalen, maar tot mijn grote verbazing bleek het cliché 'sex sells' hier helemaal waar: de masturbatiescène uit zijn meest recente boek kreeg van de vragenstelsters behoorlijk aandacht.

Het was tijd voor het podium. Ondanks dat ik me niet aan de geschreven speeches hield, ging het makkelijk. Ik genoot met volle teugen. Om niet meteen allerlei mensen tegen het zere been te schoppen, vroeg ik of er managers in de zaal waren. Eén citaat was een gedicht waarin een manager zijn gevoelens bloot legt. Het is een pijnlijk moment in het boek. Gelukkig stak niemand zijn hand op.

Later aan de signeertafel belandde ik naast Abdel Kader Benali, een vlot type met sterk taalgebruik. Wat een prater, al snel raakten we intensief aan de praat. Ondertussen vroegen mensen om handtekeningen. Een aardig uitziende meneer had mijn boek gekocht. 'Ik moet bekennen dat ik eigenlijk een projectmanager ben.' zei hij zachtjes. 'Mag ik een handtekening?'

Toen iederereen, werkelijk íedereen op dhr. Siebelink, dhr. Benali en een paar van mijn vriendinnen en ik na, vertrokken was, werd het tijd om te gaan. Maar eerst nam dhr. Siebelink nog tijd voor een sfeervolle kerstfoto.

Even later fietste ik in mijn oude trui en een dikke broek naar huis. Daar ontdekte ik dat ik één glazen muiltje verloren was.


* Ivan Borghstijn van Nawijn & Polak