Het begon allemaal van de zomer: ons huis zit lekker strak in de verf en daar zijn wij trots op. Op zonnige dagen hoogglanst het je tegemoet, iets dat niet alleen ons, maar ook de glazenwasser was opgevallen. Hij maakte ons geregeld een complimentje over de status van de geverfde delen. En van de zomer kwam hij met een goed advies: wilden wij die hoogglans zo lang mogelijk houden, wilden wij de klimatologische invloeden die moordend waren voor de verf zo veel mogelijk weren, dan had hij de oplossing. Met een hoogglansverfverzorgend middeltje. En dat voor een luttel bedrag.
Natuurlijk had ik nattigheid moeten voelen, maar begerig riep ik ja. IJverig wreef en poetste hij in de daaropvolgende week het hout en vervuilde daarbij alle ramen, maar voor het betaalde bedrag zou hij die vanzelfsprekend een keertje gratis en extra doen.
Bij het hout bleef het niet. Al snel draafde hij hijgend en over zijn toeren bij ons de kamer binnen. Of we snel naar de buren wilden komen, daar zou hij ons iets uit de doeken doen. Natuurlijk snelden we mee, en hij wist het fantastisch te brengen. Eenmaal met koffie rond de keukentafel gezeten kwam het hoge woord er uit. Hij was zich rot geschrokken terwijl hij op de ladder de hoogglansverf verzorgde. Hij had met zijn kennersoog geconstateerd dat het dak van zowel de buren als dat van ons in zo'n vreselijke staat verkeerde, dat het een Godswonder was dat het hemelwater niet met liters naar binnen was gegutst. Sterker nog: als wij er niet onmiddelijk iets aan deden, dan stond hij voor de vreselijke gevolgen niet in. Dan zou hij niets meer voor ons kunnen betekenen. Maar hij kon ons de volgende dag al uit de brand helpen. Voor zo'n extreeem noodgeval wilde hij zijn andere afspraken wel verzetten. Ik zie ons nog fietsen, de buurvrouw en ik, naar de pinautomaat. Want voordat hij de volgende dag met zijn goede werken begon, wilde hij wel een aanbetaling...
Het liep allemaal een beetje anders dan gepland. Het regende de dag er na onophoudelijk, en de werkzaamheden konden geen doorgang vinden. Angstvallig hielden de buurvrouw en ik onze zolders in de gaten, de potten, pannen en dweilen stonden al bij het trapgat in het gelid. Het kon per slot van rekening nooit lang meer duren voor het behang in druipende vellen naar beneden kwam. Maar na een week zat het behang er nog steeds op, terwijl onze klusser nog niets had gedaan.
De glazenwasser keerde terug. Hij bleek in het ziekenhuis gelegen te hebben, maar nu zou hij alles in een wip gerepareerd hebben. Trouwens, had ik al gezien dat de dakgoot van de schuur lekte? Zonde van het hout er onder, dat zou nu wel rot wezen. Maar voor een prikkie repareerde hij het gelijk even mee. En om de daad bij het woord te voegen, rukte hij het hout er vast vanaf. Kwamen wel wat extra kosten bij natuurlijk.
Inmiddels waren de buren ook wat hout rond de goten kwijt en stond het dak nog steeds op instorten. Helaas bleef onze weldoener weg. Ik heb hem nog één keer streng door de telefoon toegesproken, de enige keer dat hij met een smoesje verscheen en mijn geliefde hem de huistelefoon in zijn hand drukte en ik vanaf mijn werk mijn gezag en autoriteit kon laten gelden. Drie weken later belde hij op een avond weer aan. Toen ik opendeed, drukte hij zonder iets te zeggen wat bankbiljetten in mijn hand, de helft van wat we hem hadden betaald. Daarna hebben we hem nooit meer gezien. De ramen zijn inmiddels vies, maar de hoogglans doet het nog aardig. En hoewel de dakgoot volledig naar zijn grootje is, stroomt er nog steeds geen water door het dak naar binnen.
En toen stond plots zijn werkgever voor de deur. Hij vroeg of we mee wilden gaan naar de buren, waar hij zijn verhaal uit de doeken zou doen. Daar bleek dat betreffende glazenwasser geen glazen meer waste, maar de plaat had gepoetst. Hij had wel 25 mensen opgelicht. Of we er wel aangifte van wilden doen....
Zodoende zaten we vandaag in een verhoorkamer op het politiehoofdkantoor. Er werken ook gewone agenten. Nu ben ik een prachtig stukje politieproza in de vorm van een officiele aangifte rijker en een illusie armer. Maar glazenwassen kon hij.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten