Ik ontken alles

Het was de laatste dagen flink raak: bij bakken vielen de witte vlokken uit de hemel en ze bleven liggen ook. Al snel begaven de eerste buren zich op straat, bewapend met schuivers en bezems. De 70-jarige overbuurman zwaaide, toen hij mij achter het raam zag kijken, vrolijk met zijn schuiver door de lucht.

Ik snap er helemaal niets van: ruim een week geleden stonden de geraniums en cyclaampjes nog vrolijk te bloeien in de tuin. Hier en daar stond een eigenwijze zonnebloem zelfs knalgeel te stralen, alsof de herfst maar net begonnen was. De zon scheen heerlijk en de aarde voelde zacht. Ik plantte viooltjes en voorjaarsbollen, terwijl de mussen vrolijk kwetterend de tuin door dolden.

Het is te snel gegaan, de weersomslag. Zo snel, dat ik er niets van geloof. Die hele winter, sneeuw en kou, ik ontken ze gewoon. Morgen trek ik sandalen aan. Wedden dat de lucht weer blauw wordt?