Carpi, Teatro Communale mei 2009

Soms heb je een ervaring die zo geweldig is, dat je vervolgens keihard tegen de beperkingen van taal aan dendert: daardoor wordt het onbeschrijfelijk. Maar waar het hart van vol is loopt de pen toch van over.
Zondag om half twee stapten we uit het vliegtuig op de Italiaanse bodem. In de hoek van het vliegveld waar de hoeren rondhangen kocht ik een stuk pizza voor mijn geliefde en toen werden we gevonden door onze chauffeur en hostess. Een dolle rit gevuld met Italiaanse liedjes volgde rechtstreeks naar het theater. Vittorio, de art director, bleef bellen want hij stond doodsangsten uit dat we niet op tijd zouden zijn. Maar het kwam dankzij Georgio de chauffeur en zijn specifieke rijstijl helemaal goed.
In je stoutste dromen ziet een theater er precies zo uit als dat in Carpi, waarbij bovendien de akoestiek fantastisch is. Daar stond de Steinway te glimmen op de eeuwenoude houten podiumvloer, de engeltjes keken vanaf het plafond lachend neer en de loges langs de wanden van het theater: ik zag bijna de dames en heren al opgedoft zitten. Een uur duurde het om de voorstelling door te lopen en daarna bracht Georgio ons naar het hotel. Alleen al de koffie zou de reis waard zijn geweest, maar we zaten op het terras voor een werkbespreking die overigens al snel uitmondde in een oergezellig samenzijn. 20 minuten voor vertrek voor la grande finale sprongen we onder de douche en trokken onze mooiste kleren aan. De kleedkamers waren zo klein en kneuterig dat het bijna niet voorstelbaar was dat een Pavarotti hier gezeten kon hebben. De plank voor de spiegel was geheel gevuld met pizza, een hapje voor de artiesten. Voordat het hele circus begon, ben ik het plein voor het theater opgerend, heb hier en daar foto's gemaakt en ontdekte ik dat Italiaanse mannen erg muzikaal zijn. Zij fluiten veel en nadrukkelijk.

Mijn geliefde stond in de startblokken voor de show en mij restte niets meer dan hem succes wensen en plaatsnemen in zo'n piepkleine loge. Soms wist ik niet waar ik kijken moest: naar het podium, of naar de levendige taferelen die zich in alle loges en beneden in de zaal afspeelden: overal deftige dames en heren met waaiers, wapperend, kletsend, lachend, bravo roepend, het was er een dolle boel!

Ook buiten bleek hoe enthousiast en temperamentvol Italianen kunnen zijn: nog nooit had mijn geliefde zoveel vrouwelijke fans om zich heen! Het kwam allemaal weer goed toen we eenmaal buiten op een terras met het hele theater gezelschap pizza's aten. 25 graden, tussen de oleanders en met het zaligste voedsel en inspirerend gezelschap om ons heen, voelden we weer waartoe wij allen op aard zijn en hoe prachtig het leven soms is. Om 3 uur zoenden wij de mama die voor 35 man de goddelijke pizza's had staan bakken, hoewel ze dacht dat ze om 12 uur de tent zou sluiten! Wij zoenden nog veel meer mensen en dat was het einde van een prachtige avond. Met salami en Parmezaanse kaas voor het Hollands thuisfront vlogen wij moe maar zeer voldaan een paar uur later over de wit besneeuwde Alpen huiswaarts.
Musica è!