Brainwash

Het weer was stralend, hier en daar dreef een schapenwolk, maar veel stelde dat niet voor. Eigenlijk was het erg warm in de stad. Als het echt warm wordt, dan kun je beter niet in steden zijn vind ik en daarom pakte ik rond 12.00 uur de Grote Tas en stopte hem vol survivalspullen: drie mandarijnen, twee appels, flesjes gevuld met water, handdoeken, twee romans, wc-papier en een zonnebril. Daar kun je het best een tijd mee volhouden. Vijf minuten later vertrokken we met z'n drieën.

We reden tot de rand van de woestenij. Verder kun je niet, tenzij je een jeep hebt. We parkeerden in de schaduw van een boom en stapten de zinderende hitte in, snoven diep de droge zandlucht naar binnen. Oh, die heerlijke stoffige aardgeur! Een andere groep survivers keerde net terug, of had besloten de barre tocht niet te wagen: hun auto denderde voorbij en veroorzaakte een stofwolk die onze auto veranderde in een grauwgrijs vehikel, volledig aangepast aan de kleur van de weg. Het gaf niet, zo viel hij minder op.

Zonder kaart maar varend op ons innerlijk kompas en de stand van de onbarmhartige zon trokken we over de heuvels waar nog pijnbomen groeien. Kleine venijnige diertjes probeerden zo nu en dan hoe we smaakten, toch gingen we onverschrokken voort. Daar lag dan de zinderende vlakte, stralend en wijd, zo aantrekkelijk anders. Nog eenmaal keken we naar de bomen die ons wat beschutting geboden hadden. Toen, vastberaden, stapten we de grote zandvlakte op.

De wind gierde droog door ons haar, blies zand in ogen, oren en mond. Hoe verleidelijk was het om nu de proviand al aan te spreken, maar nee, we deden het niet. De derde grote heuvel, daar ging de tocht naar toe. Het zweet droop in straaltjes langs onze flanken, maar droogde al op voor de druppel echt beneden was. Na een tijdje waren we alle gevoel voor tijd en richting kwijt.

Hoe we er kwamen, weet ik niet meer, maar uiteindelijk zegen we neer bovenop de derde heuvel. Van daaraf kon je ver kijken, zelfs tot de rand van de vlakte in het oosten, daar waar de bomen weer groeiden. Maar hier joeg zand over de vlakte. Geen dier was hier te vinden. De lucht was nu strakblauw geworden en stak fel af tegen de geelwitte kleur van het zand. Eindelijk konden we het vocht dat we bij ons hadden naar binnen laten lopen. Heerlijk!

We hebben er een paar uur doorgebracht. Mijn brein liep langzaam leeg. Alle verzamelde opgefoktheid van de laatste weken gierde schurend uit mijn kop, verdampte samen met het zweet in de zandstorm. De wind geselde mijn lichaam en daarmee de geest tot ik helemaal leeg was en niet meer dacht. Maar ook toen blies de wind onafgebroken door en de zon hield geen seconde op te branden. We pakten de spullen en keerden terug.

Het gevoel van leeg zijn is gebleven, samen met drie kilo zand uit Kootwijk.