blackberry singing in the dead of night

Sinds eergisteren werk ik niet meer. Ik heb het niet over 'vakantiedagen opmaak-vrij' en ook geen 'stand by bel me in geval van crisis-vrij', maar over een 'totaal onbereikbaar vrij'. Bijna een 'navelstreng doorgeknipt-vrij'. Het is namelijk een 'los van m'n blackberry-vrij'. En dat is wel héél erg vrij.

Dinsdag sloot ik voor de laatste keer de deur van mijn werkkamer op de 5e verdieping. Een hoekkamer met superieur uitzicht, maar er stond die dinsdag alleen nog een lege kast en een groot leeg bureau. Er was niets meer dat mij nog verbond met de kamer waar ik zo lang gezeten had, behalve dan misschien de vaste telefoon met mijn naam in het display. Ik nam voor de laatste keer de krakende lift, liep met mijn toegangspas door een binnendeur langs de beveiliging naar de postkamer en legde daar voorzichtig de blackberry, mijn toegangspas en de NS-businesscard voor de neus van de postkamer man. Alle statussymbolen die ik bezat legde ik voor zijn neus neer. Ik stond daar maar wat en kreeg er geen woord meer uit.

Nu zijn we twee dagen verder en vul ik de leegte met het voorbereiden van kerstdiners. Dat lukt tot nu toe aardig. Het gekke is dat ik hem nog steeds hoor, die goeie ouwe ringtone. Midden in de nacht, op straat of bij de kassa in de supermarkt, het maakt niets uit, ik hoor hem overal. Ik heb me laten vertellen dat het erbij hoort, bij het afscheid proces. Het is een fantoomgeluid, een 'schijntone' die in de cortex verankerd ligt en wacht tot er een onbegrijpelijke aanleiding is om alle synapsen aan te sporen tot actie. Er schijnt zelfs een speciale kliniek voor te zijn. Vanwege de crisis hebben zoveel mensen hun mobiel moeten inleveren, dat het ringtonesyndroom inmiddels is opgenomen in de Great Neurologic Wikipedia. Het verschijnsel kan langzaam uitdoven of jaren blijven bestaan. Ik hoop echt op het eerste. Stel je voor dat hij blijft afgaan tijdens het kerstdiner..






...