Zendamateurs

In het heuvelachtige bos leken de paden vandaag meer op ijsbanen dan op zachte, verende bosgrond. Aangezien wij besloten hadden een eind door het bos te fietsen, kwamen de spiegelgladde weggetjes niet goed van pas. Toch zetten we door, dan maar glibberend en klunend met de tandem aan de hand voortploegen. Uiteindelijk bereikten we 'De Kathedraal', een gebouw uit 1920 dat werd neergezet om radio-uitzendingen naar Nederlands Indië te bewerkstelligen.

Wij vielen met onze neus in de boter, want we belandden midden in een 'on going event'. Er was dikke, drabberige erwtensoep boven een echt vuurtje en je kon het gebouw van binnen bezichtigen. Er startte juist een rondleiding over het buitenterrein. Natuurlijk gingen we mee.

Onze gids bleek vrijwilliger bij Staatsbosbeheer. Hij was meer dan dat, hij straalde een en al opgeruimdheid en positiviteit uit en ging de troepen als een ware akela voor. Zijn outfit bestond uit een trui en niet eens een paar handschoenen, zo nam hij ons onverdroten anderhalf uur mee door de versteende en inmiddels bevroren geschiedenis van Radio Kootwijk. Langzaam maar zeker, ik denk ergens bij de watertoren, verloor ik het gevoel uit mijn vingers. Bij de afgebrande vrijgezellen-ambtenarenwoning was ik ook alle contact met mijn tenen kwijt. Honger, dorst, uitputting en kou eisten steeds meer hun tol en uiteindelijk, terug bij de vijver, hadden we genoeg kennis opgedaan om zonder gids verder te gaan. Ik smachtte naar iets warms, maar het restaurantje bleek inmiddels dicht.

De schemer daalde neer over de vreemde betonnen constructie, ik maakte nog snel een foto en toen was het tijd om te gaan. Op ons stalen ros trapten we kleumend terug door het bos. Onze akela scheurde vrolijk zwaaiend in zijn jeep voorbij. Jammer. Hem had ik met paard en wagen verwacht.