Central Park

Central Park is een klein koffiehuis en het was in 2009 beslist 'the place to be'. Het zaakje bevindt zich in een smal, doorgaand straatje waar de eigenaresse ongeacht het weer, zomer en winter, een heel klein terrasje creëert. De voorbijganger ziet een samenraapsel van vreemde tafeltjes en kleurige stoelen, lantaarntjes, kleedjes, planten en serviesgoed. Op het terrasje zitten ís mogelijk, maar daarmee is alles gezegd. Zodra je een plekje hebt geldt: bewegen is onmogelijk. Toch is het er altijd stampvol. Alles in en om de zaak is te koop, overal hangt een prijskaartje aan. En dat is het grappige: de stoel waar je vandaag op zit, is morgen verkocht en vervangen door een geheel ander, minstens zo excentriek exemplaar.

De dames die er komen zijn vanzelfsprekend hip en trendy. Ze bestellen nonchalant een 'Vijf Over Negen' of een 'Chocolade Wolken' zoals ik een koffie zou bestellen. Het zwierig geserveerde drankje gaat steevast samen met bijzondere hapjes als marshmallows aan een satéprikkertje, of onbekende soorten koek. De compositie van drankje met lekkers wordt ook nog eens fantastisch nonchalant met melkkannetjes, kanten papiertjes en schoteltjes op een bijzonder schaaltje gedrapeerd. Al met al kan je spreken van een hoog tierelantijn gehalte.

Ik was er al honderd keer langs gefietst, maar nog nooit binnen geweest. Tot gisteren. Toen had ik er om 11.00 uur afgesproken met een vriendin. Ik was 3 minuten te laat, dus zij zat er al. Als enige.

Misschien kwam het door de bijzondere datum, het was de laatste dag van het jaar, of misschien is het helemaal niet trendy om al om 11.00 uur in Central Park te zitten, ik wist het niet, maar had ook niet de moed dat te vragen. Ik bestelde een koffie.
'Een gewóne koffie?' Vroeg de jongen die de bediening deed. Hij droeg een lang schort waardoor hij er een beetje als uit de vorige eeuw uitzag. Een bleke jongeling, kwetsbaar en hip, zoiets. Onderhand hadden we goed zicht op wat zich afspeelt voordat alle trendy mensen hun entree maakten. Er werden dozen heen en weer gesjouwd, kasten gingen open en dicht, een vrachtwagentje met etenswaar stopte voor het pand en toen ineens kwam de chauffeur zelf naar binnen. Gewoon, in zijn blauwgrijze werkjas vol vlekken. Het matchte meteen al niet, qua trendyness. En om dat beeld nog te verstevigen richtte hij het woord luid en duidelijk tot de bediening: 'Waar is de wc?'
De bleke jongeling wees snel en schichtig in de richting van het toilet. De chauffeur wurmde zich achter mij en mijn vriendin langs. Ook binnen zijn de zitplekjes nogal krap.
Voordat hij de toiletdeur achter zich dichttrok sprak hij: 'M'n piepers koken over.'
Ik dronk mijn koffie en moest inderdaad concluderen dat Central Park beslist 'the place to be' is. Je hoort er nog eens wat.


.