Speech less

Vandaag belandde ik op een concert waarvan ik niet goed wist wat ik verwachten kon. Het was gesubsidieerd en gratis, daarom trad de lokale wethouder van Kunst en Cultuur met een A-viertje in zijn hand naar voren en startte een speech. Hij was lang en toornde een halve meter boven de microfoon uit. Die was qua hoogte namelijk al afgesteld op de zangeres. Hierdoor bleek de man erg moeilijk te verstaan.
Het was zondagmiddag op het gemeentehuis en de voltallige ambtenarenstaf zat thuis. Daardoor kon geen enkele functionaris technische hulp bieden en aangezien de man niet gewend was zelf iets te ondernemen op dit gebied ('Daar heb ik mijn mensen toch voor') bleef het verhaal vrijwel onverstaanbaar. Vaag hoorde ik iets over het orkest dat vlekkeloos gesubsidieerd was in tegenstelling tot vele andere orkesten. De dirigent en een handvol bestuursleden waren het niet eens met die vlekkeloosheid en lieten zich vanaf de zijlijn duidelijk horen. Kennelijk was de wethouder gewend aan lichte protesten in de zaal dus negeerde hij deze met een opmerkelijke nonchalance. De verkregen subsidie was -vervolgde hij- het grote bewijs van de kwaliteit van dit orkest dat niet alleen haar succes over deze stad, maar ook over een veel groter gebied deed afstralen. Ook verbond het orkest allerlei punten en legde het verbanden die anders nooit gelegd zouden worden. Vervolgens wilde het jaar van oprichting hem niet meer te binnen schieten en op zijn papier stond het ook al niet. Gelukkig had de dirigent het al luid en duidelijk aan de zaal verkondigd. Nadat het wel drie keer werd voorgezegd kon ook hij het jaartal reproduceren. Voor de rest leek hij zich nauwelijks bewust van mensen in de zaal. Na 10 minuten veroorzaakte de plotselinge stilte een matig applaus èn een unanieme zucht van verlichting. En daar wilde ik het nu eens over hebben.

Want wat zal deze man gedacht hebben? Dat hij moest 'overwerken' (zondag) en dat hij er eigenlijk geen zin in had? Dat hij daarom maar een beetje onvoorbereid kon neuzelen boven de microfoon, hand in de zak? Dat hij al zoveel door microfoons gepraat had dat het een eitje was? Dat het allemaal niet zo inhoudelijk hoefde, want er zaten toch slechts wat burgers? Sterker nog: slechts een stel dove bejaarden? Of had hij het schrijven van de speech overgelaten aan de communicatiemedewerker (A-viertje) maar schijt, wat is zoiets moeilijk te lezen zonder bril, daar zal ik haar toch eens op aanspreken, op dat kleine lettertype?

Het zijn mannen als deze die mijn tenen laten krommen en mijn wangen schaamrood kleuren. Want echt, als daar een man had gestaan die stotterde, die rode vlekken had gekregen en die sommige dingen niet precies wist maar het netjes aan de dirigent vroeg en hem dan voor die hulp bedankte, die de microfoon omhoog had gezet omdat hij het goed wilde doen, die hem van mijn part van zenuwen of betrokkenheid omklemde tot zijn knokkels wit zagen, zijn bril vergeten was maar desondanks de zaal in tuurde om contact te maken met het publiek, die spuugspetters produceerde vanwege de bevlogenheid over dit orkest, zíjn onderwerp, dan had ik geklapt tot de vellen erbij hingen. Dan had ik een staande ovatie gegeven. Zulke mannen zijn dappere mannen. Die hebben recht van spreken.

Gelukkig was het orkest erg goed.