Upside down

'Morgen bellen wij u voor een afspraak. Dan heb ik hem binnen hoor!'
De vlotte verkoper stak zijn hand uit en feliciteerde ons met de zojuist beklonken prachtaankoop: een flitsend platte beeldbuis mét goed geluid, al was het de kleinste in zijn soort.

Het begon allemaal op oudjaarsdag. Die bewuste avond speelden wij allerlei bord- en kaartspellen tot we helemaal murw waren. Daarom drukte ik om 23.30 uur op de knop van de dikke ouwe beeldbuis. Dan konden we nog net even wat wilde cabaretgrappen meepakken. Even gebeurde er niets, toen verscheen er een lichtkring waar normaal gesproken het beeld verschijnt en met een bescheiden plof gaf het toestel vervolgens voorgoed de geest. Zonder één oudejaarsgrap gingen we het jaar uit. Het was even slikken.

Zodra de winkels weer open waren, togen we de stad in. Grappen missen, dat zou ons niet meer gebeuren. Maar twee dagen nadat de fantastische deal gesloten was, waren we nog altijd niet gebeld.

We liepen de winkel weer in en een nieuwe verkoper verwelkomde ons met een stralende lach. Ik legde hem het hele geval voor en dat we een telefoontje hadden verwacht.
'De televisie is nog niet binnen, dáárom heb ik u nog niet gebeld.'
'Oh', zei ik, 'maar ik wist toch niet dat hij niet binnen is?'
'Ik bel u zodra hij binnen is hoor.' Sprak de man geruststellend. Hij keek stiekem over mijn schouder naar een volgende klant.
'Maar hij zou er dinsdag toch al zijn?' Waagde ik nog een poging hem duidelijk te maken dat hier ook nog een soort klantbelang speelde. 'Daarover kon u ons toch bellen?'
'Ik heb opgeschreven dat ik u bel als hij er is. Hij is er nog niet, daar kan ik niks aan doen.' Langzaam dirigeerde hij ons richting deur.

Inmiddels is het een week later. Er is nog niet gebeld. Daardoor vermoed ik dat de televisie er nog niet is. Ik leer het al, de verkoperspsychologie. Binnenkort ben ik de perfecte klant.