Doorschleckingssvermogen

De lucht was loodgrijs en wij wilden fietsen. In korte broek en een enkel T-shirt omdat het nog steeds meer dan 20 graden was. Na ongeveer 500 meter vielen er wat druppels. Dat duurde niet lang en 3 minuten later stortregende het. Identificatie met grote voorbeelden wil nog wel eens helpen dacht ik dus vanaf dat moment riepen we bemoedigende leuzen als: 'Doortrappen Schleck, niet opgeven Schleck' of: 'Hé Schleck, best fijn!' Schleck bekt nou eenmaal lekker. We trapten verder, heuvel op, heuvel af, maar vooral heuvel op. In stevige regenbuien ligt de Veluwe beduidend hoger dan wanneer de zon schijnt.

'Die bui duurt niet langer dan 5 minuten' riep Schleck achterop de tandem, maar na 20 minuten liep het regenwater in koude straaltjes onder mijn voetzolen door. Stoppen had geen zin, doorgaan eigenlijk ook niet, dus gingen we door. Water droop in ogen, stroomde in neus en oren en liep via oksels regelrecht de schoenen in. De wind gierde terwijl dikke, dikke druppels uit de bomen onafgebroken op ons neerkletterden: de Veluwe op z'n Hollandst.

Het onafgebroken gegesel der elementen, het monotone trapritme en de kou wekten een ingeslapen oergevoel dat kennelijk had gewacht op dit moment: ware overlevingsdrang borrelde uit mijn diepste binnenste omhoog. 'Trappen Schleck, heuvel in zicht!'

Wat een kracht zit er in dat moment vlak voor je bevriest, ik heb dat nooit geweten. We raasden voorbij het pannenkoekenrestaurant, de midgetgolfbaan én de snackhalte in het bos. Adrenaline kwam los, als een schicht vlogen we over de spoorlijn en langs de boswachterswoning. Endorfines bruisten: de grote golfbaan was zo gepasseerd. Zelfs verboden middelen werden nu automatisch aangemaakt: een drijfnat gezinnetje met regenjassen en huilende kindertjes werd op het smalle fietspad door een behendige manoeuvre nét ontweken. Een uur later reden we als verzopen katten de straat weer in. Tenminste zo zag het eruit. Van binnen waren wij Schleck de Onoverwinnelijke geworden.