Stoer de France deel 1

Stoer de France deel 1

13 juli 2009, ochtend

Om 5 uur rinkelt de wekker. Het is veel te vroeg, maar we moeten opstaan om vliegtuigen te halen. We rennen wat doelloos heen en weer, roepen naar elkaar of we dit en dat niet vergeten zijn en dan halen we zelfs nog de trein naar Schiphol. Een zeer succesvol begin dus.

Op Schiphol vinden we Adriaan die dezelfde reisbestemming heeft en van wie ik de E-kaartjes heb uitgeprint en dan begint het gedoe met inchecken, zoeken naar de juiste koffie en de juiste gate. Het lukt allemaal zodat we in een vliegtuig vol Engelsen om half 10 het luchtruim inrazen, Southampton, here we come! De stad blijkt de grootste stad in Hampshire te zijn, en het is nog een aardig eindje vliegen. Aan boord probeert het personeel de passagiers vele dure taxfree producten aan te smeren, en het Engelse grietje voor mij koopt dan ook meteen een stuk of 5 tamelijk nutteloze zaken. Zo schaft ze eyeliftingcream-in-tube aan die zij meteen wil uitproberen, hoewel ik geen rimpeltje zie. Maar misschien is het een probaat preventief middel, ik weet daar niets van. Op 10 kilometer hoogte heerst echter een andere luchtdruk en zodra zij de tube opent, spuugt deze meteen z'n halve inhoud uit over de broek van de man die naast haar zit. Het wordt een dolle boel en voor ik het weet staan we op Engelse bodem.

In Engeland heerst een ander regime. Er lopen veel mannen met grote geweren rond, soms bijna groter dan zijzelf. Zij handhaven de orde op het vliegveld, en dat is nodig ook. Bij de controle blijkt namelijk dat de helft van de overstappers (voor wie het nog niet wist: Southampshire is een populaire overstapplaats in het luchtvaartwezen) de okselrollers, de tandpasta's én de pot met gel nog niet in een speciaal afgesloten zakje heeft verpakt. Bovendien blijkt 33,7 procent van de passagiers nog over flesjes met een inhoud van meer dan 100 mililiter vloeistof te beschikken. En dat is er door de Nederlandse douane mooi niet uitgehaald. Ik begrijp terstond waarom Engeland niet tot de Europese Unie toetreedt, het is een slappe hap, dat Europa!

Een uurtje later zoeven wij alweer richting Limoges. De dame bij het raampje naast me is zo engels als the queen herself, ze kwekt honderduit over de hele voorbijgegane eeuw en de Engelse luchtvaartgeschiedenis in het bijzonder. Schuin voor mij zit een meneer wiens hoofd mij vaag bekend voorkomt, maar het kwartje wil maar niet vallen. De Engelse dame kwekt maar door, ook als mijn oren helemaal dichtgaan tijdens de landing. Ze spreekt me zelfs vermanend toe wanneer ik zachtjes in mijn handen klap als we stuiterend de grond raken. Zoiets doe je niet bij een Engelse luchtvaartmaatschappij, dat is Amerikaans! Als we onze koffer van de band hebben gevist, blijkt de vaag bekende man ook bij ons gezelschap te horen, het is namelijk Bart Veldkamp. De Engelse dame komt nog even gedag zeggen. Zij blijkt toch niet de koningin van Engeland.

Dan vinden we de 2 producenten van de NOS en mogen we instappen in stoere auto's, het Franse avontuur tegemoet!