Stoer de France deel 4

Stoer de France deel 4
14 juli middag

We rijden over het parcours. Hier zijn zojuist alle wielrenners gepasseerd. Terwijl we naar de auto lopen wordt alles qua Tour in Limoges al afgebroken, om later bij de finish als een speer weer opgebouwd te worden. Wat een werk!
We rijden de stad uit en nemen het eerste stuk de snelweg. Zo kunnen we de renners passeren en even later duiken we de route weer op. Dat kan alleen dankzij de speciale stickers op de voorruit, want op iedere zijweg langs de bijna 200 kilometer route, houden agenten alle voertuigen tegen.
Peter, de cameraman én bestuurder gaat meteen links rijden want 'Dat kan maar één keer per jaar, namelijk tijdens de Tour!'

Hij geeft flink gas en hoewel de etappe van vandaag vlak is, word ik kotsmisselijk van de hobbels en de bochten. Duizenden mensen hebben zich langs de route opgesteld om de wielrenners toe te juichen, en als wij voorbij rijden stijgt er flink oefengejuich op. Mensen zwaaien, lachen, juichen en niet eventjes, maar continu. Ik film, fotografeer en begin maar terug te zwaaien, want dat doet Peter ook. Het is een dolle boel langs de kant en in de auto. Om een uur of drie vinden we een klein restaurantje langs de route en daar stoppen we om onder het genot van een lokale hamburger de renners op te wachten. Bert heeft een Frans braille tour-draaiboek gekregen en Adriaan heeft de Nederlandse zwartdrukversie. Peter filmt, Bert en Adriaan lezen in de Tourboeken en dan zwelt een gejuich aan en sjezen de renners voorbij! Later op mijn eigen film zie ik dat het hele passeren van de renners exact 11 seconden duurt. Ze rijden vandaag 'verschrikkelijk langzaam', want de 'oortjes' mogen niet in. We sluiten aan achter de Fin de Course, de bezemwagen. Het wordt tijd dat de heren muzikanten eens wat gaan soundchecken voor de uitzending van vanavond. Cavandish wint, iedereen praat alleen maar over oortjes en wij rijden naar een ranzig hotel waar Mart Smeets later een column aan weidt. Hij schrijft erover: 'De geur van pies, zweet, zaad en sigarettenrook zat nog in onze neuzen.' En dat klopt, maar eigenlijk zit het voornamelijk in dat hotel. Mart moest er overnachten, wij trekken alleen even wat nette tv-kleren aan. Terwijl we net wennen aan het idee van de komende ranzige nacht worden we namelijk gebeld door de producent met de mededeling dat we na de uitzending 100 kilometer verderop slapen. Daar doen wij niet moeilijk over en zodoende staan we binnen 10 minuten met alle koffers weer buiten.

We rijden naar een oud en romantisch Frans dorpje, geen idee hoe het heet, het ligt in de buurt van Isodun. Voor de kerk op het pleintje staan alle NOS-wagens alweer. De techniek is opgesteld in een prachtige kerk met uitbundige bloementuin ervoor en ik struin wat rond terwijl Adriaan en Bert de muziek en techniek uittesten in de kerk. Het klinkt fantastisch. Ik film en fotografeer wat, loop de techneuten voor de voeten en merk dat de vermoeidheid toeslaat. Om kwart over 8 roept Jan Stekelenburg dat we gaan eten.

Aan tafel schuift Mart recht tegenover mij aan. Raclette is niet zijn favoriete maaltijd, maar ik val flauw van de honger en ben dolgelukkig met de grote gekookte aardappels en de bergen kleffe kaas. We hebben een goed gesprek over eten en vreten, vieze hotels en wat daar zoal gebeurt, over de pers en over dromen die nog niet zijn uitgekomen. Om half 10 gaan we terug naar de uitzendlocatie waar nu pas goed het licht kan worden ingesteld. Langzaam valt de duisternis in.

Glazen worden op tafel gezet, Bert oefent de teaser, oefent het loopje van de tafel naar het keyboard en dan, dan begint de uitzending! Ik zit er met mijn neus bovenop. Het filmpje met Bert is kort maar leuk en de muzikanten spelen foutloos. De rest van de uitzending bekijken we in de montagetent met leden van de crew. Het gaat alleen nog maar over oortjes. Het vuurwerk van 14 juli knalt en het is een wonderschone avond!