Stoer de France deel 3

Stoer de France deel 3
14 juli 2009

Het is nog vroeg, maar bijna iedereen is al vertrokken. De grote trucks met apparatuur zijn al onderweg naar de finish in Isodun, de razende reporters gaan her en der naartoe voor interviews of zij vertrekken naar de start in Limoges. Zo ook wij met een cameraman die Peter heet en Lonneke, producent. Even later rijden we -uitgezwaaid door mevrouw Smeets- in een met vele imposante stickers beplakte NOS-wagen richting Limoges. De stad blijkt een heksenketel! Overal politie, overal mensen. Zonder problemen rijden we langs alle barricades naar het midden van het centrum, daar waar alles gaat gebeuren! Tussen alle volgwagens vol fietsen, bussen vol wielrenners en cameraploegen vinden we nog een parkeerplek, maar eenmaal achter de dranghekken (zo'n perskaart doet wonderen) vinden we weer rust. Hoewel: al snel stuiten we op de Astanaploeg met Lance Armstrong én Contador nog geen 5 meter bij ons vandaan! Ik film, fotografeer, heb ineens meneer Bruyneel in m'n vizier, sleur Bert van fiets naar wielrenners en kijk tussendoor mijn ogen uit. Onderhand wordt Bert op professionele wijze gefilmd voor de uitzending van die avond. Het bijzondere is dat alle fans achter de dranghekken staan, en wij stiefelen vrolijk over het parcours. Wat een belevenis! We proberen de Raboploeg te vinden, maar dat lukt niet. We belanden wel bij de Skil Shimano ploeg en daar babbelen we met relaxte renners alsof het een gezellig theekransje betreft. Het tegendeel is waar, want over 20 minuten klinkt voor hen het sein voor de 194,5 kilometer lange tocht!
Via nog een toegangshek belanden we op het Vilage Départ, daar waar alleen renners familie en wat cateraars zich ophouden. Ik kijk alweer mijn ogen uit, film, fotografeer in het wilde weg. Ik voel me als Alice in Wonderland, als een Japanner in het buitenland, als, ik weet niet hoe ik me voel, maar het is erg indrukwekkend!

Dan gaat het plots heel snel. De omroeper begint nog sneller Frans te ratelen, we lopen naar het hek van het vilage départ omdat we denken dat we daarvandaan het beste zicht op de start hebben. Het staat er vol beveiligers, ze wenken naar ons. We lopen naar ze toe, we worden met zachte drang vooruit geduwd en ineens staan we midden op het parcours! Voor de neus van duizenden mensen die hier de hele ochtend hun mooie plek hebben bewaakt staan wij midden op de baan waar de start gaat plaatsvinden! Ik kan nog net één foto schieten, gejuich stijgt op uit de mensenmassa, de omroeper schreeuwt en toeters klinken overal. Ze scheuren als een horde wilde olifanten maar dan met felgekleurde shirts bij ons weg. Het duurt een paar seconden, dan is alles voorbij. Volgauto's beginnen langs ons te rijden, ik ren een beetje heen en weer, Bert staat stokstijf stil op het parcours. Hij heeft nog geen idee van wat er precies is gebeurt, en ik doe mijn best hem alles te vertellen, maar dat lukt niet goed in de chaos. We keren overdonderd terug naar het vilage départ en daar dringt een beetje door wat er zojuist is gebeurt. Wat een actie, wat een belevenis. De cameraman en de producer hebben zoiets ook niet eerder meegemaakt: tijdens de start midden op het parcours lopen. Dan struinen we met een lach van oor tot oor terug naar de NOS-auto.