Die goeie, ouwe tijd

In 1907 bedacht de Londense aannemer William Willett de zomertijd.
Hij dacht na over besparingen en schreef als gevolg daarvan een pamflet dat de titel 'The waste of daylight' droeg. 'Zet je klok gedurende de zomer 80 minuten vooruit en profiteer optimaal van het daglicht' was zijn boodschap. Winston Churchil vond het wel wat en in 1916 zette Engeland voor het eerst de klok één uur vooruit.
Uiteindelijk ging heel Europa overstag.

Ik zit er maar mee, met die zomertijd. Het lijkt namelijk alsof iedereen het normaal vindt dat zo'n afspraak gewoon wordt nageleefd. Zomaar, zonder dat de helft van de bevolking een uur te laat op het werk verschijnt, de winkel stiekem op de oude tijden open blijft of het horloge gewoon op de oude tijd blijft staan. Dat vind ik raar. Onbegrijpelijk zelfs.

Waarom lukt het bij zoiets stoms als de tijd die toch een verzonnen grootheid is, een illusie van jewelste, wél om ons met z'n allen aan een afspraak te houden (er zijn niet eens straffen bedacht voor degenen die zich er niet aan houden) en met zoiets als gif op eten spuiten niet. Of afval dumpen, oorlog voeren, vieze auto's blijven produceren enzovoort? Zijn er dan nog niet genoeg pamfletten geschreven over 'the waste of natural resources' of 'the waste of lives'?

Misschien ben ik te negatief. Want aangezien het dus mogelijk blijkt om over iets onbenulligs als de tijd collectief een afspraak te maken, lukt het misschien ook met iets echt belangrijks. Het weggooien van afval op straat bijvoorbeeld. Daarom hoop ik nog eventjes door. Tot we de klok weer moeten verzetten. Maar als er dan nog afval op straat te vinden is, doe ik niet meer mee. Dan blijft de oude tijd de goeie.