De mensen zijn hardleers.

De oude kerel met scootmobiel reed langzaam naderbij. Zaterdagochtend in een grote supermarkt, het was behoorlijk druk, stond ik op mijn beurt voor de kassa te wachten. Drie kleine kinderen en hun papa met krullen in zijn haar stonden voor mij in de rij en legden nietsvemoedend al hun boodschappen op de kassaband. Het was al met al een gemoedelijk tafereeltje en er was geen enkele aanwijzing dat een wrede verstoring op handen was. Schijn bedriegt, gevaar was in aantocht, per scootmobiel nog wel. Zacht maar dringend werd ik van achter aangereden.
'Als je die kar nou effe naar voren zet ken ik er tenminste door!' riep de bestuurder. Hij had het niet eens tegen mij maar tegen de krullenbol vóór mij, de man die net zo schattig zijn vrouw had laten uitslapen.
'Omdat u het zo vriendelijk vraagt..' antwoordde de papa. Hij wurmde kar en kinderen met moeite wat verder de rij in. Het viel beslist niet mee.

Ik kon het niet laten, ik was per slot van rekening aangereden. 'Meneer, als u het voortaan wat vriendelijker vraagt, dan gaan mensen met meer plezier voor u aan de kant.'
'De mensen moeten zelf zien dat ik eraan kom!' brulde hij en schoot plankgas richting volgende rij.

En daarom schrijf ik dit stukje. Opdat u het voortaan ook weet. We moeten allemaal zelf zien dat er een scootmobiel aankomt. En ons dan vlug uit de voeten maken. De mensen in de rij naast mij wisten het ook nog niet. Ook daar heeft hij het er persoonlijk even ingeramd.