Baangekte

Terwijl buiten de lente los barst, de merels nesten bouwen en de knoppen knappen om het weelderige groen naar buiten te laten, lijkt het leven meer dan ooit de moeite waard geleefd te worden. En dat is het natuurlijk ook, alleen ben ik nogal gefrustreerd.

Mijn kwaal heet plichtsbesef. Of verantwoordelijkheid met een dwingende ondertoon van urgentie. Je kunt het ook pure frustratie noemen, dat komt allemaal behoorlijk in de richting. Het is in ieder geval lastig hanteerbaar, vooral voor de omgeving.

Jarenlang heb ik banen gehad. Hele mooie, minder mooie, maar altijd was er een baan. Dat gaf vertrouwen, identiteit. Het werk fungeerde als uitlaatklep, ik kon er veel in kwijt. Banen als een spons voor ideeen, energie, en prachtresultaten. Zelfs vriendschappen ontstonden op de werkvloer, nee, het was meer dan dat, hele levens hebben zich in de kantoren en praktijken afgespeeld! Van de hel tot de hemel, het kwam allemaal voorbij, ik hoefde er alleen maar voor naar m'n werk te gaan. Tot de reorganisatie, want nu zit ik thuis.

Dat is vet wennen. 'k Heb de afgelopen weken aan een theatershow gewerkt, ik heb m'n familie tot gekmakens toe achter de broek gezeten, sollicitaties geschreven, de administratie op orde gebracht en vele uren nagedacht over wat ik verder wil of moet. En daar wringt de glazen muil. Na vele beroepen en jaren werken staar ik ineens naar de merel en z'n nest. Waartoe? Vraag ik mij af, waartoe?

Het denken over 'waartoe' is eng. Het riekt naar midlifecrisis, naar aftakeling, naar geheugenverlies en incontinentie, naar volstrekte zinloosheid of op zijn minst een stevige identiteitsverwarring. Kortom, naar alles wat ik altijd angstvallig probeer te vermijden, uit m'n leven ban, met alle macht, zolang het kan. De merel bouwt ondertussen vrolijk verder, alsof het een doodnormale lente is.

De merel heeft gelijk. Ik maak me druk om niets. De Grote Problemen op het werk zijn niet meer Mijn Problemen. Ik hoef ze niet meer op te lossen, maar ik heb ze stiekem mee naar huis genomen, ik heb ze gesublimeerd naar m'n eigen peuterige huishouden. Te veel gewend aan Belangrijke Problemen die zovelen bestaansrecht binnen grote organisaties geeft, heb ik een rugzak vol naar huis gesleept. Maar waar zijn we nou helemaal mee bezig, met schouders vol apen van anderen, het lijkt hier verdomme wel een dierentuin!

Morgen jaag ik ze allemaal naar buiten. Ga daar maar nestjes bouwen. Het is per slotte lente en heerlijk weer. Morgen gooi ik het over een andere boeg. Ik ga hard aan de slag in een nieuwe baan. Met dit mooie weer wordt het beslist de glijbaan.