Slow motion

10 uur nog, dan sta ik met de koffers aan de stoffige weg. De bus die naar het vliegveld rijdt zodat ik netjes kan inchecken om terug te keren naar april in Holland, zal er vast op tijd zijn. Hoe moeilijk is het?

Gisterochtend vertrok ik al vroeg in mijn huurautootje naar de bergen. De lucht strakblauw, de lucht zo fris als in de prehistorie. In de verte lonkten de bergtoppen met sneeuw, maar zo ver zou ik niet rijden. Ik draaide mijn raampje open en met Griekse liederen op de radio tufte ik van de ene naar de andere haarspeldbocht. Al snel ging de verharde weg over in een hobbelig steenpad, maar zolang het omhoog voerde, reed ik door. Tot een hek de weg versperde. Ik zette de auto aan de kant en stapte uit.

Wat een uitzicht! de bergtoppen aan de ene kant, het dal diep beneden en wijds, prachtig!
Het enige geluid werd veroorzaakt door belletjes aan geiten en fluitende vogels. Verder niets. Wat een paradijs.

Met een kleine rugzak begon ik aan de tocht. Kijken hoever ik kon komen, misschien wel tot de top. Het werd een prachtige tocht die eindigde vlakbij de top. Het eindpunt bleek een diepe grot, wat een verrassing!

Een paar uur later was ik terug in het dal. Daar, in een klein dorp, kocht ik wat souvenirtjes voor het thuisfront. Ik reed terug naar de kust en nam een aangename laatste plons. Er restte me nog één ding: afrekenen bij de bar.

Daar ontstond de verwarring: Had ik niet al met het vliegtuig gemoeten? En na enig onderzoek kwam de aap uit de mouw. Het vliegtuig was die ochtend vertrokken terwijl ik ergens boven op de berg liep.

Om een lang verhaal kort te maken: ik geniet alwéér van de laatste avond. Met een goed glas wijn, een heleboel foto's en een mooi verhaal. Over negen en een half uur ga ik de bus in. Zeker weten.