Kinderspel

Mijn vioolleraar was imposant. Wanneer hij bij aanvang van de les de halve en de kwartviooltjes één voor één tussen zijn kin en schouder klemde om de Japanse ondingetjes, die in de voorgaande week afgrijselijk in toonhoogte waren verlopen, te stemmen, keek ik ademloos toe. Hij had een grote bruine snor waarvan de haren tijdens het draaien nèt de kleine stemknopjes raakten. Soms wilde er een haartje tussen het schroefdraad klemmen. Dat koste hem dan een snorhaar, soms vond je er thuis in je koffer eentje terug.

Zelf bespeelde hij een prachtig instrument. De kleur was enigszins licht voor een viool, maar de tekening en de klankkleur waren fantastisch. Als 7-jarige kon ik dat al uitstekend horen en ik droomde er van op een dag zo'n mooie viool te bezitten.

Wanneer wij tijdens de les niet meer uit de simpele noten kwamen, het moet soms hopeloos geweest zijn, dat lesgeven, dan speelde hij ons voor. Hij zette met een grote zwaai zijn viool onder zijn kin en tilde zijn rechter elleboog hoog op. En dan, ik zag er altijd weer naar uit, volgde het allerbeste van zijn hele performance. Terwijl de stok onhoorbaar op de juiste snaar landde, wanneer de stok de snaar raakte, juist op dat moment klonk er een diepe, diepe snuif. Onze vioolleraar zoog lucht door zijn neus naar binnen alsof hij geen toonladder met intervallen zou spelen, maar een loepzuivere aria wilde zingen. Zo één waarvan het raam in diggels sprong. Maar dat gebeurde niet. Vanuit zijn snuif ontstond een prachtige viooltoon, zo zuiver en warm dat er geen stem tegenop kon. En terwijl zijn longen op barsten stonden, keken wij ademloos toe.

Hoewel het van een hele mooie viool nooit gekomen is, heb ik jarenlang viool gespeeld, met heel veel plezier. Inmiddels kan ik het niet meer, helaas kreeg ik nekklachten die niets verhinderen, behalve viool spelen. Maar de passie, de liefde waarmee mijn leraar speelde, die warmte om iets moois te maken, zijn ziel en zaligheid in zijn instrument te leggen, de wijze waarop hij die zwarte stipjes op papier tot leven bracht, die liefde laat mij niet meer los.

Ik snuif diep en zucht.